Æskan - 01.06.1948, Page 12

ÆSKAN
! Framhaldssaga. Eftir L. Fitinghoff. j
Snædalabörnin
10. Endurfundir.
Eitthvað viku seinna kom systkinahópurinn lötr-
andi neðan hallana fyrir neðan skógarvarðarbústað-
inn. Það var að vísu krókur að fara þangað, og
livorki Andrés né Anna Lisa kærðu sig um það,
bjuggust varla við að hafa upp úr því annað en ein-
hvern brauðbita. Það hafði verið svo mikill fjöldi
þurfamanna á ferðinni að undanförnu, hvar sem
þau liöfðu komið. Það var von að fólk væri farið
að þreytast á þessu.
En Lena var álcöf að fara þangað. Hún sá ekki
yfirborðinu, og gat hann því staðið í stöðugu sam-
bandi við félaga sína uppi í mannheimi. Ljósvörpu
hafði hann i kúlunni og gat beint geislavendinum út
um glugga út í svartamyrkrið fyrir utan. Sá hann
þá hina furðulegustu fiska sveima fram hjá.
Meðan kúlan var á leiðinni niður, breyttust stöð-
ugt litirnir i sjónum. Fyrst var hann grænleitur,
þá grænblár, marinblár, en svo dimmdi og varð
loks glórulaust myrkur. Það lilýtur að hafa verið í
meira lagi undarlegt og spennandi að sitja innilukt-
ur i þessari stálkúlu, þúsund metrum undir yfirborði
liafsins, og sjá þrotlausan sæg af djúpfislcum og
krabbadýrum sem sveimuðu látlaust í varpljósinu.
Það var sízt furða, þó að Beebe gleymdi stundum að
að síma með réttu millibili upp til félaga sinna, eins
og ákveðið hafði verið. Hann glevmdi sér stundum
við þessar furðusýnir og gaf sér varla tima til að
anza, þegar þeir liringdu niður til lians, kvíðandi
og órólegir.
Enn er dýralíf i hinum dýpstu afgrunnum hafsins
litt eða ekki rannsakað. Þó halda menn, að jafnvel
niðri á 10 000 metra dýpi séu lifandi verur, senni-
lega ólíkar öllu því sem menn þekkja og lifir i
grynnri sjó. Kannske lifa þarna í myrlcrinu einhver
undarleg skrímsli, miklu furðulegri en fjörulallar og
lyngbakar þjóðsagnanna. Enn veit það enginn. En
vísindamennirnir munu varla hafa eirð i sínum bein-
um fyrr cn þeir geta með einhverjum ráðum kafað
og kannað þessi dýpi. Þeir eru svo blessunarlega
forvitnir, og það verður þeim aldrei fullþakkað.
betur en húsið væri málað úr hrútaberjum og rjóma,
og henni fannst litlu gluggarnir eins og hlægjandi
augu, sem lokkuðu þau til sín. Og Hyrna var á sama
máli og hún. Hún sneri alveg hiklaust inn á tröðina
heim að húsinu og upp í trjágöngin, og systkinin
urðu að lalla á eftir.
Þau nálguðust húsið þögul og feimin. Ekki voru
þau samt neitt hrædd við stóra, mórauða veiðihund-
inn, sem kom geltandi á móti þeim. Hann var miklu
fremur virðulegur. og höfðinglegur heldur en
grimmdarlegur. Þau afréðu nú, að Eiki skyldi verða
eftir úti lijá geitinni. En áður en börnin voru komin
heim að dyrunum, sáu þau unga og velbúna konu
koma akandi á sleða niður brekkuna við húsgafl-
inn, og liún liafði litla telpu sitjandi á sleðanum
fyrir framan sig.
Telpan var i livítri geitarskinnskápu með hvíta
prjónaliúfu á höfðinu og nýja og netta flókaskó á
fótunum. Hún hló og spriklaði i kjöltu konunnar og
skemmti sér auðsjáanlega vel. Konan reis upp, tók
telpuna í fangið og kyssti hana.
„Elsku litla Déta mín, nú skulum við koma inn, og
þú skalt fá að borða og sofa svolítinn dúr, svo að
þú verðir stór og væn stúlka.
„Anni — Itta!“
Og telpan spriklaði og barðist um til þess að slítu
sig af ungu konunni. Hún sneri hvatlega við. Hún
sleppti telpunni, sem hljóp óðara frá henni, og henni
féllust hendur, sorg og söknuður þyrindu yfir liana-
Systkinin stóðu eins og steingervingar, orðlaus og
agndofa. En Hyrna áttaði sig undir eins. Hún rak
upp jarm og liljóp til Grétu. Eins og henni væri ekki
sama, þó að stelpan væri orðin fin eins og lcóngs'
dóttir. Þetta var nú samt sama krílið og liún vaf
vön að gefa mjólk og orna í ullarstrýinu sínu.
„Hidda — Hidda!“ Og Gréta vafði handleggja-
stubbunum um hálsinn á geitinni. Svo teygði húa
þá fram til systkina sinna. „Anni, Anni, tata Detu
sína!“
Og Andrés lyfti henni upp og klappaði henni alh'1
og strauk.
„Elsku Gréta mín, en livað erum búin að vera
hrædd um þig.“
Telpan vafði sig enn fastar að stóra bróður, eins
og hún ætlaði aldrei að sleppa honum aftur.
En hin systkinin vildu lika fá að heilsa henni. Þau
slógu liring um Andrés og Grétu, þau kepptust uiU
að toga i handleggina og fæturna, klappa henUi-
lialda í hana, gæla við liana.
Blessunin liún Gréta litla, sem þau höfðu þráð og
og saknað svo sárt. Þetta var hún sjálf, þó að húu
væri komin í fín föt. Þau vildu ekki sleppa hönduU'
64