Æskan - 01.04.1956, Qupperneq 6

ÆSKAN___________________________________________
Hann var að því kominn að segja eitthvað um
Vormjöll líka, en hætti við það.
Bezt var að vera varkár.
Jú, sannarlega rataði hreinninn til Hyrnutrölls-
ins, liann vissi meira að segja, hvernig hægt væri
að stytta sér leið. Þorsteinn skyldi aðeins setjast
á hak honum, og svo gæti liann riðið beina leið
þangað.
Og nú klifraði Þorsteinn á hak hreininum og
liélt sér vel í liornin.
Af stað fóru þeir yfir fjöll og mýrar, yfir tjarnir
og vötn. Slíka þeysireið hafði Þorsteinn aldrei
vitað alla sína ævi. Sólskinið var eins og hlý gola
beint framan í hann.
Að stundarkorni liðnu lá leiðin upp hratta jökul-
hlíð, og ísinn glitraði og þyrlaðist kringum klaufar
lireinsins. Þeir héldu hærra og hærra upp í sól-
skinið. Niðri í jöklinum, i bláum sprungunum,
heyrði Þorsteinn nið straumþungra vatna. Og hon-
um fannst eins og hann sæi hinu stóra, loðna höfði
fossbúans hregða fyrir, þar sem hann styngi því
upp úr fossinum við ldiðina á málmgljáandi berg-
eitli í fjallinu. Hann heyrði, lxvernig liann hringdi
ísbjöllum. Fossbúinn í jökulánni er annar en sá,
sem á heima undir fossinum niðri í dalnum. Sá
efri liringir með stórum ísbjöllum. Sá neðri leikur
á fiðlu. Þorsteinn mundi ekki, hver hafði sagt
honum þetta. Ef til vill hafði Mikki refur sagt
honum sögur af fossbúanum, einhvern tímann
fyrrum, þegar þeir voru góðir vinir. En það var
vissulega langt síðan.
Allt í einu nam hreinninn staðar fyrir framan
stóra, glampandi ísliurð á sjálfum klettaveggnum.
— Hér á Hyrnutröilið lieima, sagði hreinbolinn.
Þú átt að drepa sjö sinnum að dyrum, þá kemst
þú víst inn.
Þorsteinn klifraði niður af baki hreinsins. Hann
var allur eins og lurkum laminn.
— Þakka þér kærlega fyrir, að þú skyldir skjóta
mér þetta! sagði hann og lók ofan skotthúfuna og
hneigði sig.
— 0, það er ekkert að þakka, svaraði hreinninn.
Það ert þú, sem átt að fá þakkir fvrir að þii bjarg-
aðir mér frá úlfinum.
Svo lagði hreinbolinn aftur af stað niður jökulinn.
Þorsteinn barði á jötnadyrnar. Það var ekki laust
við, að hann væri farinn að skjálfa í hnjáliðunum,
meðan liann beið eftir, að einhver kæmi og opnaði.
Eftir langa mæðu var lykli stungið í innan frá
og opnað. Það marraði og ýldi svo hræðilega í
lásnum, að Þorsteinn varð að grípa fyrir eyrun
til að verða ekki heyrnarlaus.
42
Vorið heilsar.
Veturinn er að kveðja og
vorið að nálgast. Þess er nú
ekki langt að bíða, að öll
náttúran v a k n i úr vetrar-
dvalanum, og fögnuður barn-
anna í sveitum landsins verður
Veturinn kveður.
þá mikill, er þau fá að gæla
við ungviðið og sjá litlu
lömbin, kálfana og folöldin
fara að hoppa og skoppa í
kringum mæður sínar úti um
græna liagana.
Fyrstu Á^gur,
Ljósi* ,\/yllir'
og lopf/da blá.
Vorið WKr
tindarf
Dagar^'/jasi,
og dirr""' >V á sjó.
Bráð^>
íbrek*
ir "-c.
ÆSKAN
Eldgamall jötnaskröggur opnaði dyrnar í hálfa
gátt og stakk höfðinu út i gættina.
— Uss! Uss!
— Þennan lás þarf að smyrja, sagði tröllið. Hann
stóð þarna og velti vöngum. Síðast þegar ég opnaði,
marraði ekkert mjög mikið, og það er ekki svo
mjög langt síðan, aðeins sex- til sjöhundruð ár,
muldraði hann.
—- Ekki vænti ég það sé hérna, sem Hyrnutröllið
á heima? sagði Þorsteinn.
— Nei, þú ferð liúsavillt, skilurðu. Það er Bárður,
Gnípudalsjötuninn, sem á hérna heima, svaraði
gamlinginn. En Bárður fær sér gjarnan blund að
loknum liádegisverði, hann var svo þreyttur, skil-
urðu. Hann tók þátt í að draga tunglið upp, þegar
það hafði hlunkazt niður í Fellavatnið.
Þorsteinn smeygði sér samt inn. Hann labbaði
í átt til eldhússins. Þar var mikill fjöldi jötna að
reyna að draga hversdagspeysuna af Jökli, elzta
syni Bárðar. Jökull átti að hafa fataskipti. En
hversdagspeysan hafði frosið við hann, svo að ekki
g-ekk vel að ná lionum úr henni. Mikið lá líka á,
þvi að faðir hans ætlaði af stað til að sækja brúði
hans. Ákveðið var, að brúðkaupið skyldi fara fram
á miðju sumri, og tíminn var svo fljótur að líða,
að það væri lcomið, áður en varði.
— Hvaðan er brúðurin? spurði Þorsteinn.
— Það er Vormjöll, dóttir Hyrnutröllsins, svaraði
einn jötnanna. Hann var i miðju kafi að relca fleyg
undir peysukraga Jökuls með stórri sleggju.
Þorsteinn náfölnaði.
í sama bili vaknaði Bárður sjálfur. Hann geisp-
aði svo hátt, að bergmálaði í allri tröllabyggðinni.
— Hvaða örverpi ert þú eiginlega? sagði Bárður
við Þorstein.
Þorsteinn sagðist aðeins heita Hrísa-Þorsteinn og
spurði, hvort ekki mundi vera hægt að fá eitthvað
að gera á stóra tröllabúinu, jafnvel þótt ekki væri
annað en ydda gamlan skóplukk.
Jú, það myndu verða einhver ráð með það, áleit
Gnípudalsjötuninn. En gæti hann sagt þeim frá
því, hvernig ætti að ná Jökli, syni sinum, úr peys-
unni, þá skyldi honum það vel launað.
Húskarlar jötunsins tóku eins fast á og þeir gátu
til að ná Jökli lir peysunni. Framhald.
43