Æskan - 01.07.1963, Blaðsíða 4

Og svo kom nóttin. Tunglið skein,
tígrisdýr og úlfar fóru á kreik og
Tai-fu gat ekki komizt niður af fjall-
inu. Þá sá hann allt í einu skugga af
einhverju hreyfast og varð mjög feg-
inn. Hann gekk nær til að sjá, hvað
þetta væri, og sá stúlku í glitgrænum
Ijóma, sem var léttstíg eins og blóm,
sem bærist í blænum. Hann fylgdi
henni eftir, en hvað haldið þið að
hann hafi séð? Hundruð tegunda fá-
gætra grasa og blóma, sem spruttu
beggja vegna í slóða hennar, sem
bærðust í golunni, eins og þau kink-
uðu kolli til hans. Hann byrjaði strax
að tína og fyllti brátt körfuna. En
þegar hann leit upp aftur, var stúlk-
an horfin.
Fyrir framan hann var straumþungt
vatnsfall, en gegnt því snarbratt fjall,
silfurgljáandi foss féll niður frá tindi
þess í straumþungann fyrir framan
hann.
Þegar Tai-fu leit í kringum sig,
varð hann undrandi að sjá beinan,
sléttan veg lagðan fyrir framan sig.
Sólin var næstum gengin til viðar,
og hann hélt heim á leið.
Upp frá því fór hann stað úr stað
til að lækna fátækt fólk í veikindum
þess. Dag nokkurn kom hann til sjúkl-
ings með eymsli í hálsi, sem hann vissi,
að aðeins gæti læknazt með hjálp
villtra teblaða, sem uxu á steinum,
en Tai-íu hafði ekkert af þeim.
Þá fór hann aftur á Grasafjallið
og leitaði dag og nótt án árangurs.
Hann horfði upp til háa, bratta
fjallstindsins, þar sem fossinn féll nið-
ur og hugsaði, að kannske fyndi hann
þau þar.
En hvernig gat hann komizt yfir
straumþungt vatnsfallið og klifið
svona hátt fjall? Þá datt honum í hug
stúlkan, sem hann hafði séð. Kannske
gæti hún farið með hann þangað!
Þá sá hann allt í einu grimmt tígris-
dýr koma hlaupandi niður fjallið fyr-
ir framan hann, með glennt gin, stór-
ar, beittar vígtennur og spenntar klær.
Tai-fu varð hræddur, en reyndi að
leita sátta við það.
„Kæra Tígrisdýr," sagði hann,
„vertu svo gott að gera mér ekki mein,
ég er kominn hingað til að tína te-
blöð til að lækna með.“
Tígrisdýrið leit út fyrir að skilja.
Það hallaði höfðinu, dinglaði rófunni
og liorfði upp fjallið, eins og það
vildi segja: „Ég skal fara með þig
þangað.“ Tai-fu skildi, herti upp hug-
ann og tók utan um rófuna á tígris-
dýrinu, sem þaut eins og hviríil-
vindur alla leið upp á tindinn á fjall-
inu.
Tindur fjallsins var þakinn sjald-
gæfum blómum og jurtum. Drengur-
inn hafði rétt beygt sig niður til að
tína þau, þegar hann lieyrði einhvern
segja: „Hver er það, sem tínir dýr-
mætu jurtirnar mínar?“
Hann leit upp og sá fagra stúlku.
Þetta er stúlkan, sem ég sá áður,
hugsaði Tai-fu mjög liissa.
„Ég er Blómadrottningin,“ sagði
hún. „Ef ég á að segja þér eins og
er, þá bað ég konung dýranna að
koma með þig hingað upp.“ ■
Hún gaf honum körfuna sína og
sagði: „Þetta er töfrakarfa. Það spretta
úr henni óþrjótandi grös og blórn M
öllum tegundum. Farðu og læknaði'
látæka fólkið með þeim.“
Tai-fu ætlaði að svara, en Blómil'
drottningin hvarf í silfurlitum skýja'
ljóma. Var þetta draumur? Nei, hann
hélt á körfu með ilmandi og marg'
litum, fágætum jurtum í hendinnx-
Tai-fu hélt nú til þorpsins, og f°r
strax til sjúklingsins með veika há's'
inn og lét hann drekka seyðið al 1C'
blöðunum, en honum batnaði flj^11
og vel.
Upp frá því voru allir, sem kom11
til Tai-fu, læknaðir án nokkurra1
þóknunar, og sífellt kom fleira °$
fleira fólk.
Keisarinn lieyrði nú um þetta.
Hann sendi sérstakan ráðgjM’1’
ásamt hirðinni, sem flutti keisaraleg*1
tilskipun um að biðja l’ai-fu að koma
til höíuðborgarinnar og verða keisai'1
legur hirðlæknir.
Ráðgjafinn reyndi fyrst að icú‘l
hann á að koma, því ítæst ógnaði ha1111
honum. Hann reyndi allt, seni hax'11
gat, en fékk þó ekki talið TaM11 a
að koma með þeim. Að endingu íyrl1