Æskan - 01.12.1972, Qupperneq 16

HVAR ER
TENNISBOLTINN?
Magga hefur verlS aS leika tennis.
Hún hefur orSiS fyrlr því óhappi aS slá
boltann svo langt, aS hvernig svo sem
hún leitar, tekst henni ekki aS finna
hann. GetiS þiS nú ekki komiS henni
til hjálpar og fundiS boltann fyrir hana
Þeir, sem verSa svo heppnir aS finna
tennisboltann, geta sent svör sfn til
ÆSKUNNAR fyrir 20. janúar 1973.
Tilgreina verSur staS og biaSsíSuna,
sem boltinn finnst á hér i þessu blaSi.
Þrenn bókaverSlaun verSa veitt.
tinu sinni fyrir langa löngu var allur heimurinn fullur eftirvaentingaf'
Allir vissu, að eitthvað nýtt og mikilvægt mundi gerast, en enginn
vissi, hvað það var. Stjörnurnar á himninum litu spy'rjandi hver
á aðra. — „Hvað getur það verið?" spurði stjarnan Capella
austri aðra hljóða stjörnu i vestri. Hún gat ekki svarað öðruvisl
en að senda blik sitt úr órafjarlægð og segja:
„Systir, ég veit það ekki.“
Stjarnan Vega á norðvestanverðrl festlngunni spurði bróður sinn, Sírius,
suðrinu: „Hvenær gerist þetta óviðjafnanlega?"
En engin stjarna gat svarað, hvað mundi gerast eða hvenær.
Karlsvagninn fór hvern hringinn eftir annan kringum Pólstjörnuna, og I hverí
sinn hugsaði hann með sér: „I næstu ferð hefur heimurinn öðlazt þetta, sem
hann biður eftir."
Þúsund ár liðu án þess að nokkuð gerðist. Spámenn Gyðinga höfðu sagt
fyrlr, að guð mundi stíga niður til jarðar sem Messias og miskunna sig y,ir
alla, sem liða og þjást. Þetta var miklu meira en stjörnurnar vissu, en þaS var
samt sem áður ekki allt, þvi Gyðingarnir misskildu spámenn sina og sögðu
sin á milli: „Við munum fá miklnn herkonung, sem leysir okkur undan oki Róm-
verja og gerir okkur að drottnurum heimsins."
Á þeim dögum bjó I Betlehem essreki nokkur, Amrah að nafnl. Hann var
slægvitur, harðbrjósta og ágjarn maður, sem hafði fyrst átt einn asna, en
átti nú fimmtiu og vonaðist til að eignast að minnsta kosti hundrað.
Hann rak gististað fyrir ferðamenn og leigði asna sina út til þeirra. Honum
hafði borizt til eyrna, að allir I Júdalandi ættu að láta skrásetja sig I ættborg
sinni. Og þar sem Betlehem var borg Daviðs, hugsaði Amrah með sér: Hings
munu margir koma af ætt Davfðs konungs, sem eru bæði rikir og voldugir-
Ég ætla að gera gistihús mitt helmingi stærra og græða mikla peninga.
Amrah byggði nú stórt hús með mörgum gistiherbergjum, og hann lót gera
gripahús til að hýsa hesta og asna ferðamannanna. Margir voru af ættsto,n|
Davíðs, og fólkið streymdi að, bæði rlkir og fátækir. Amrah tók aðeins á móti
þeim ríku, en jafnvel þeir voru svo margir, að herbergi hans fylltust brátt. Loks
var aðeins eitt herbergi autt, konungssalurinn, sem var þeirra stærst og rfku-
legast, og það ætlaði Amrah að geyma handa konungi eða fursta.
Þessi ágjarni maður átti tvö góð og guðhrædd börn, drenginn Ell °9
stúlkuna Tirzu. Börnin horfðu með undrun á alla þessa gesti og fannst Þa
mjög óréttlátt, að fátæklingunum skyldi úthýst, meðan ennþá var til nóg rum
i gistihúsinu. Siðasta daginn kom loks að þvi, að öll herbergi voru upp gengiH
nema konungssalurinn, sem enn stóð auður. Þá bar að garði smið nokkurn,
sem teymdi asna á eftir sér, og á asnanum sat unga konan hans, sem varls
gat haldið sér uppréttri fyrir þreytu.
„Hér er ekkert herbergi laust,“ hreytti Amrah út úr sér, þvi hann sá fljó,t’
að þessir gestir voru fátæklingar.
„Sýnið miskunnsemi og skjótið skjólshúsi yfir okkur,“ grátbað smiðurinn.
14