Æskan - 01.12.1972, Síða 59

þú hefur þá bjargað okkur öllum!" Og hann hélt áfram:
„Stökktu nú yfir girðinguna og við hlaupum svo inn ( skóg-
inn.“
„Nei, herra læknir, það má óg ekkl gera, vegna þess að
ég hef gefið drengskaparloforð mitt um að strjúka ekki.“
„En þarna kemur þá Silfri,“ mælti læknirinn, og er hann
var kominn til okkar, sagði Liversey við Silfra:
„Ég vil gefa þér dálitla þendingu, áður en við skiljum.
Ég vil ráðleggja þér að hraða ekki of mikið leitinni að
gullinu."
„Ég fer hægt að öllu, herra læknir. Ég veit vel, að við
Jim komumst i mikla hættu, ef fjársjóðurinn finnst ekkl á
sínum stað.“
„Og eitt enn,“ mælti læknirinn. „Ef þið heyrið óvænt hróp,
þá skuluð þið gæta ykkar. Ennfremur," bætti hann við, „þá
get ég lofað þér því, Silfri, að ef þú getur bjargað Iffi
drengsins og þinu, þá mun ég leggja þér lið heima á Eng-
landi eftir beztu getu.“
Silfri lifnaði allur við og mælti: „Þakka þér kærlega,
læknir. Þetta fyllir mig nýjum kjarki og mun raunar ekki
af veita næstu daga.“
Síðan kvaddi læknirinn og hélt á brott, en við Silfri héld-
um heim að kofanum. í vændum var leitin að fjársjóðnum
eftir uppdrætti Flints sjóræningja.
Skömmu seinna kallaði einhver, að morgunverður værl
tilbúinn, og settumst við allir að heldur óþrifalegri uxa-
steik. Mikið meira hafði verið steikt af kjötinu en við gátum
torgað, en leifunum köstuðu þeir bara aftur f eldinn, þar
sem þær brunnu upp. Ég hef aldrei séð menn eins fyrir-
hyggjulausa um morgundaginn og þessa sjóræningja. Silfri
át með góðri lyst, og með fullan munninn af kjöti sagði
hann félögum sínum frá þvi, að hann hefði grun um það,
hvar skipið væri niðurkomið, og jók það á kátinu karlanna.
Leitin að gullinu
Við, sem gengum af stað frá kofanum, vorum býsna ein-
kennilegur hópur, allir í óhreinum sjómannafötum, leirug-
um og rifnum, og alvopnaðir, að mér undanskildum. Silfri
bar tvær byssur, aðra í fyrir og hina á baki, og þar að auki
skammbyssur í vösum sínum. Páfagaukurinn Flint sat á
öxl hans og blaðraði ósköpin öll. Jón Silfri hafði brugðið
taug eða bandi um mig, og fylgdi ég honum því fast eftir.
Hinir báru með sér ýmis áhöld, pála og rekur, aðrir báru
nesti, brauð, kjöt og vín.
Þegar við komum þangað, sem við héldum vera Sjónar-
hólsöxl á uppdrættinum, vorum við komnir upp fyrir mýr-
lendið, upp á allháa hæð. Þarna var allt þokkaiegra en
niðri i fenjaskóginum. Blömgresi og fallegir runnar glöddu
augað, og svo var loftið miklu betra.
Allt i einu rak einn mannanna upp óp mikið og bentl
okkur að koma til sln. Við fætur hans sáum við beinagrind
af manni, næstum á kafi f gróðrinum. Hinn látni lá þarna
og var með hendurnar réttar upp með höfðinu. Það var
eins og hann væri að benda á eitthvað f fjarska.
„Nú dettur mér nokkuð f hug,“ sagði Silfri. „Komið með
áttavitann og gætið að, hvert beinagrindin bendir.“
Þetta var gert, og reyndist stefnan standa heima við
uppdrátt Flints. Svo lögðum við aftur af stað, en nú var
mesti galsinn farinn úr sjóræningjunum. Dauðinn sjálfur
hafði gefið þeim viðvörun.
Skömmu seinna tók allur hópurinn sér hvfld og fitaðist
um. Við vorum nú ekki langt frá þeim sta&, sem uppdrátt-
urinn greindi frá. Framundan okkur blasti við skógarnefið,
en að baki okkar var skipalægið og Beinagrindarey. Hið
eina, sem heyrðist, var fjarlægt brimhljóð við ströndina og
suðan f skordýrunum, sem hér var mikið af. Ekkert sklp
sást svo langt sem augað eygði.
Silfri tók nú til við að gera athuganir, þar sem hann sat
með áttavitann milli hnjánna. „Þarna eru þrjú há tré,“
sagði hann, ,,og liggja þau því sem næst f sömu stefnu og
Beinagrindareyjan, miðað við Sjónarhólsöxl. Nú held ég
að við finnum staðinn, félagar."
„Það er ekki frftt við, að mér sé hálf ónotalegt," nöldr-
aði Morgan. „Ég held það sé umtalið um Flint og endur-
minningin um hann, sem veldur þvf.“
„Getur verið," svaraði Silfri, „og þakka máttu fyrir, að
hann er dauður nú.“
Eftir að þeir höfðu séð beinagrindina og farið að ræða um
Flint gamla, höfðu þeir verið miklu lágmæltari en áður,
og eftir því sem lengra leið, dró enn meira niður f þeim,
svo að nú mátti heita, að þeir hvísluðust á, og það svo lágt,
að naumast rauf hjal þeirra einveruþögnina f skóginum.
En allt f einu kvað við einkennilega há og skerandi rödd
Innan úr skógarþykkninu og þessar tvær Ijóðlfnur, sem
allir sjóræningjarnir kunnu, hljómuðu þaðan:
„Á farmannskistu fimmtán manns
við flösku af rommi sitja."
Aldrel hef ég séð nokkrum mönnum bregða eins og
sjóræningjunum við að heyra þetta. Þeir fölnuðu upp eins
og væri að líða yfir þá, sumir spruttu á fætur, en allir
hnöppuðu þeir sér saman, eins og þeir leituðu skjóls hver
hjá öðrum. Og Morgan, sem lá á hnjánum, tautaði eins og
utan við sig: „Það er Flint og enginn annar." En svo varð
þögn og ekkert heyrðist frekar nokkra stund.
„Komið þið,“ sagði Silfri, og ég sá, að hann varð áð
taka á öllu sfnu til þess að ekki sæist, hve honum var
brugðið. „Við skulum ekki láta hræða úr okkur allan
kjark, því þó að ég þekki ekki röddina, þá þori ég að full-
yrða, að hún heyrir engri vofu til, heldur manni af holdl
og blóði." Honum óx augsýnilega hugur við að tala, og
heldur hressti það lagsmenn hans, en þá heyrðist röddin
aftur: „Darby McGraw!" veinaði hún aftur og aftur. „Komdu
strax með groggið, Darby!“ síðast eins og skipandi.
SjórSeningjarnir voru sem steinl lostnir. Þeir hreyfðu
hvorki legg né lið og augun ætluðu út úr höfðum þeirra.
„Nú kastar tólfunuml' stundi einn þeirra að síðustu. „Við
skulum fara héðan."
„Þetta voru andlátsorð Flints, sem hljómuðu áðan út úr
skóginum," mælti Morgan. Dick hélt á biblfu sinni og bað
fyrir sér f sffellu. Silfra var sýnilega ákaflega brugðið, þvl
að ég heyrði að tennurnar f honum smullu saman af ótt-
anum, sem greip hann, en samt vildl hann ekki láta hug-
fallast.
Framhald.