Æskan - 15.05.1900, Blaðsíða 3

59
— Getnrðu sagt mér, hvers konar lierbergi
hún er í?
— Ég veit það ekki. Veggirnir líta út fyrii'
að vera úr steini, óg sé stóra steinhvelfing að
ofanverðu, og gólfið cr ábreiðulaust og' litur út
fyrir, að það só líka úr steini. Það er víst ekk-
ert skemtilegt herbergi að tarna, mamma.
— Nei. Það er engan vegitin slcemtilegt. —
Það er fangelsi, og unga stúlkan er konungs-
dóttir.
— Konungsdóttir!
— Já, og sagan hennar er mjög raunaleg'.
— Mamma mín góð, segðu mér söguna
hennar.
— Jæja, taktu þá það, sem þú crt að sauma,
og sestu hjá mér, og svo skal ég segja þér
söguna:
Fvrir rúraum hundrað árum var konungur sá
á Frakklandi, er Loðvik XVI. hét. Drotning
lians hét María Antoinetta. Þau voru engan
veginn slæmir menn, en voru mjög hugsunar-
laus og hugsuðu mest urn að skemta sér. Þau
gleymdu því, að skylda þeirra var að vinna þjóð
sinni til gagns og eyddu afar-miklu fé í eintóman
glaum og gleði, en flcstir aðrir þar í landi liðu
skort og neyð. Fólkið vijrð óánægt með þau,
og þegar þau Loðvik og Maria Antoinetta sáu
loks, að sér liafði hraparlega yfirsést og ætluðu
að fara að bæta ráð sitt, var það orðið um seinan.
— Fólkið liataði konung sinn og drotuingu, tók
þau höndum og settu þau í fangelsi það, er
nefndist Templet, ásamt tveimur börnum þeirra.
Nú hófst mikil skelfingaröld. Sérhver sá var
settur í fangelsi og svo vanalaga líflátinn, sem
var grunaður um, að væri nokkuð hlýtt í huga
til konungsættarinnar.
Bandingjarnirí Templet notuðu tímann svo vel,
sem hægt var. Konungurinn kendi syni sínum
og dóttur á degi hverjum, eða las liátt fyrir því
öllu, en Maria Antoinetta drotning, Mai'ia Teresia
litla konungsdóttirin og Elisabet frændkona þeirra
sátu við sauma sína.
Fólkið var svo reitt við konung sinn, að áður
langur tími leið var hann tekinn úr fangelsinu
frá konu sinni og' börnum sínum og hálshöggv-
inn. Skömmu síðar var litli drengurinn, konungs-
sonurinn, tekinn frá móður sinni, systur og frænku
og látinn í anuan klefa, og liafður þar einn í
miklu liarðara fangelsi eu áður og sætti þar oft
miskunarlausri meðferð. Síðan var drotningiu
María Antoinetta líflátin 1(3. Okt. 1793. En María
Teresia dóttir hennar var þá ein eftir lijá Elisa-
bet frænku sinni.
En konungsdóttirin fékk ekki lengi að liafa
frænlcu sína hjá sér. Elisabet var líka liáls-
höggvin, og nú var aumingja stúlkan sextán vetra
gömul einmana i þessu oyðiloga fangelsi. Þannig
lifði hún í hálft annað ár þjáð af sorg- og milli
vonar 'og ótta, því húh vissi ekki, livort móðir
sín og frænka væru lífs eða liðnar.
Eftir að hún var látin laus ritaði liún bók,
mörgum árum síðar, um veru sína í fangelsinu.
Þar segir lmn meðal annars: Ég bað að eins
um það allra nauðsynlogasta, er ég þurfti til að
viðhalda lifinu, og' þó var mér oft harðlega neit-
að um það; þó gat ég haldið mér hreinui og
þrifalegri, því ég liafði þó að minnsta kostibæði
vatn og sápu, og svo sópaði ég daglega klefann
minn. _jj£,
Þannig varð konungsdóttirin að sópa bertstein-
gólfið í klefanum sínum, og þó var liún dóttur-
dóttir keisaradrotningarinnar Mariu Teresiu í
Austurríki, einnarmerlrilegustu konunnarí mann-
kynssögunni.
Hvort lieldurðu að liafi huggað þessa stúlku
betur, þegar hún var í fángelsinu, að hún var
konungsdóttir eða það, að hún hafði lært ýms
heimilisstörf, sem auðsætt er, að hún hefir lært
meðan hún lifði í allsnægtum, þegar húu var
konungsdóttir, sem allir sáu ofsjónum yfir, og
bjó í slcrautlegri höll, og hafði marga þjóna í
kringum sig?
— Er þetta sönn saga mamma ?
— Já alveg fönn, telpa mín, og' ég gæti sagt