Æskan - 28.01.1902, Blaðsíða 8

36
Hygrii hundsins.
Reýnslán. sýnir óffc,' ab dýrin hugsa af
eigin hvöt. og án þess mentj íeiðbeini þeim.
."Einu sinni voru tveiv luenu á gangi og
fylgdi þeini stór hnndui. Báru þeir ineð
sér nó'tnahefti. Hundiuinn var vanur. að
hera bögla, og varð það vir, að hann fekk
að bérá nófciirnar og var hann okki lnið
hróðugur ylii því og hljóp á undan mönn-
uiium heiiniöiðís. lúi ti, leiðinni . var a;
var hún hriiuð, on brtíin vai lokuð uieð
hárri grinqáhurð. Kómst iiundurinu ekkí
rhilli íiirianná, enda var hann vanur að
syuda yfif ána. Skömimi áður en mwin-
irnir komust að mini datfc þeini í hug, að
huriduiihn nnindi synda með nótui nar
yfir ána, og við það niundu þær biofcna
svo ómögulegt væri að nota þa;r. Tóki.i
þeir því á rás til þess að reyna að na
hundinuin áður en hann færi út i áua ef,
mögulegt væri. En er þeir komu að ánni
bra þeini ekki Jífcið i bnín, er þeir siiu
hundinn vera að komii af sundinu upp úr
ánni hinum mégin, án þess að haída a nótun-
urii í múnninuin. Én er hann var kom-
inn upp á bakkann, gekk hann að hliðinu
og tók þar nóturnar. Hafði hann stiingið
þeitu á miiii rimanua a liurðinni, þegar
hann fa.nn að huroiii var læsfc, svo hann
gæti náð þar áftur í þær þurar, en þvi
næst synt sjalíui yfir um ana.
(ÍTrem).
--- —K>«--
Stálpeimar
eru fundnir upp árið 1803 af enskmn
manni Wise að nafni, (ies, Wæs). Áður
voru notaðir fjaðra.pe.nnar, og voru þvi
þessir í'jaðrapénna.r eins í laginu eða
pipa inoð hvössum kíói'nurii sfiáp. Éi;
penria þessúrii fylgui hulbírif úr < .i til
áð smeygja upp ;i óíldinn á per og
riíátti því bft a haun í vásariú u.
Sjósótt hjá dýrum
kemur iram á nijö'g ýmsan háfct. Öll
dýr vérða stiltari á sjónum uudanfcekning-
arlaust, og jitfrivel þau vilfcusbu og grimm-
ustn sýna á ser lasleikamerki. Apar þjást
mjög' aí sjósótt; söngfuglar verða einnig
svo veikir, að þ.eir .syngja aldrei á sjó.
Hæns og pæsii' ínegrast fljótt. Híuiai nir
I íiættaað gaía, og.svo er sagt, að dúfurnar
déyji. Aft.ur á móti sér ekkert á öndum,
og þær oru jafn graðugav og fjörugar, og
vant ér. Kettir og hundar verða mjög ó-
róiegir. Ketr.iinir eru hræddij' og haldast
• við i .einhverju skúmaskoti, en hundarnir
iylgja inönmun, eru mjög órólegir að sjá
i og missa algei'iega alla mataiiyst. Viifcir
hesfcar og mannýg naut verða þæg og
eftirlát við þann, sem gætir þeirra. Éað
oru að eins svín og slöngur, ei sjóiimi
sýnist, ekki að hafa nein áhrif á.
Kaupendur „Æskuunai,“, þeir, er enn eiga
óbprguöan IV. árgang, eru viusaml. beðuir
um að gera skil á borguninni sem fyrst.
BJÍilJltÖUlt .JÓJS’BBOÍí konnarj, Veaturgötu 21. unnaet
tsendingu blaðsins og alla afgrevðslu, tekur ú. inóti borgun,
kvittur fyriTto. s. frv.
Al<lar-i»rentsmiðjH. Pappírinn frú Jóni Ólafssyni.