Æskan - 28.01.1902, Blaðsíða 3

31
„Fjörutíu mörk í fyrsta sinn!“ var kall-
að með afarsterkri rödd inn um glugga
•sem stóð opinn. Og augnabliki síðar kom
inn um dyrnar gamall maður i sjómanna-
búningi og sólbrunninn í framan, og hon-
um fylgdi Boli, sem hoppaði upp og réð
sér varla fyrir kæti.
„Fjögur hundruð mörk — annað, priðja
og síðasta sinn!“ hrópaði sjómaðurinn með
þrumandi rödd, og sló með staf sínum í
borðið svo fast, að skjöl uppboðshaldarans
fukU í allar áttir, en allir, sem við voru,
stóðu sem steini lostnir.
„Guð minn góður, það er þá Jansen!“
sagði Hermann og féll um háls honum.
„ Já, víst er það eg, “ svaraði hann; skip-
ið okkar liggur hórna úti á höfninni, hlað-
ið vörum og miklu af gulli. Uppboðinu
er nú lokið. Burt með ykkur alla saman!“
og svo sveiflaði hann stafnum í kringum
sig, svo að allir hrukku frá. „Á morgun
verða allar skuldirnar borgaðar með vöxt-
um. Því það skuluð þér vita, að drottinn
lifir enn, verzlunarhusið stendur enn og
verzlunarnafnið Hermann Gruit von Ste»n
lifir enn og blómgast! Svo ekki meira um
það. — Sælir og blessaðir verið þór, ' Her-
mann minn góður, og þér, frú Elísabet!"
— Þannig breyttist sorgin á svipstundu
í óumræðilega gleði. En hitt ber einnig
alloft við, að gleðin breytist í sorg á skammri
stundu. Gætið því hófs bæði í gleði og
sorg, og minnist þess, að hvorki gleðin né
sorgin er eingöngu á mannanna valdi.
Wolfgang litli.
Smásaga frá æskuárum Mozarts tónaskálds.
Skömmu eftir miðja átjándu öld var
það einn góðan veðurdag, að dálítill dreng-
ur nálægt fjögra vetra var inni í óálitlegri
dagstofu í bænum Salzburg i Austurríki.
Lá hann á hnjánum uppi á fóðruðum
stól fölur í framan, studdi höndum undir
kinnar og hallaði sér út úr glugganum, en
starði stöðugt á stórt. perutré, sem náði
með greinar sínar hartnær að glugganum.
Yar hann að taka eftir dálitlum fugl, sem
hoppaði fjörugur af einni greininni á aðra.
Loks leit svo út, sem fuglinn hefði fundið
stað þar sem honum lifist að dvelja stundar-
sakir, því hann settist i makindum, skim-
aði því næst í kring um sig á alla vegu,
og svo að kvaka.
Drengurinn hlustaði á söngfuglinn með
mjög mikilli athjigli, en alt í einu var auð-
sóð, að honum datt eitthvað nýtt í hug,
því andlit hans ljómaði af gleði. Hægt og
h»gt fór hann að herma eftir fuglinum,
og ekki leið á löngu áður mátt hefði vill-
ast á söng hans og halda að það væri
fuglakvak. Fuglinn þagnaði, stakk höfðinu
undir vænginn, og leit út fyrir, að hann
langaði til að fá sér dálítinn dúr.
Drengurinn þagnaði líka örstutta stund,
en tók því næst að kvaka svo nauðalíkt
fuglinum, að fuglinn reis upp alt í einu,
og teygði hálsinn *itt í hverja áttina, til þess
að heyra, hvaðan hljóðið kæmi.
Litla drenginn hafði langað mest til, að
kalla upp af gleði, en hann gætti sín þó,
svo hann fældi ekki litla söngfuglinn. Hann
fór að kvaka á ný. Fuglinn hlustaði stutta
stund, en fór því næst að kvaka með