Æskan - 29.05.1902, Blaðsíða 3

63
foringi og óttabist, ekkert. Starf riddaranna
hefir verið það að ríða á harða spretti
með brugðnum sverðum gegn um kúlna-
hríðina á fótgönguliðsfylkingar óvinanna,
höggva þær niður sem hráviði, rjúfa þær
og þannig tvístra þeim á flótta, og hafði
Murat oft leikið sér að slíku og þá oft kom-
ist í miklar svaðilfarir. Var hann sjálfur
glæsilegur ásýndum og skrautgjarn mjög-
Yar það vandi hans að ríða sjálfur í farar-
broddi í öllum skrautklæðum sínum með
fjaðurhatt á höfði, avo hann var auöþektur
langar leiðir frá öllum öðrum. Er það mik-
il furða, að maður þessi varð aldrei sár,
þó riddarasveitir hans féllu þúsundum sam-
an alt í kring um hann. —
En Murat var ekki jafn-trúr og staðfast-
ur, eins og hann var hraustur og djarfur.
Árið 1812 lagði Napoleon keisari í herferð
mikla til Rússlands með hálfa miljón her-
manna; en svo fóru leikar milli hans og
óvinanna, að hann kom aftur heim til Frakk-
lands með fáeinar þúsundir manna. Allir
hinir höfðu annað hvort fallið á vígvellinum,
dáið úr kulda, vosbúð eða sárum eða verið
teknir höndum. Sumir höfðu jafnvel strok-
ið burt úr liði hans. Fór nú svo sem oft
vill verða, að ,úti er um vináttuna, þegar
ölið er af könnunni.“
Ailir óvinir hans risu nú upp til handa
og fóta, enda þótt þeir hefðu áður kropið
fyrir fótum honum. Jafnvel þeir brugðust,
er áttu honum alla upphefð sína að þakka,
og ekki höfðu notið annars en velgjörða
hans.
Meðai þessara manna var Murat. Hann
var einn hinna fyrstu til að svíkja vin sinn
og velgjörðamann, þegar hann sá, að ríki
hans var á förum, enda óttaðist hann, að
fylgdi hann honum lengur, mundi hans
eigin konungstign á förum.
Napoleon missir öll völd, en ekki líður
á löngu, áður hann kemur til Frakklands
á ný. Þjóðin varpar sér aftur fyrir fætur
honum. Hann verður kosinn í a.nnað sinn,
og ræðst móti óvinum sínum.
Pá. stenzt Murat ekki mátið, og gengur
aftur í lið með honum.
En Napoleon bíður ósigur, verður að
ganga á vald Englendinga, en þeir flytja
hann til eyjarinnar St. Helena, langt vest-
ur undan Afriku-ströndum, og þar deyr
hann í útlegð eftir 6 ár.
Murat trúir enginn lengur. Hann miss-
ir ríki sitt, og flæmist úr einum stað í
annan; skríllinn dregur dár að honum, þar
sem hann þekkist, óvinir hans reyna að
handsama hann, og verður hann því að
fara huldu höfði.
Loks tekur hann það óheiilaráð, að fara
aftur til Neapel með örfáa menn til að
brjótast þar til valda.
Hann bíður ósigur og er dæmdur til
dauða.
Þá sýnir hann að lokum, hvílíkt karl-
menni hann er. Hann hefir svikið vel-
gjörðamenn sína, an svo þrekmikill er hann,
að hann hræðist ekki dauðann, þegar ekki
er hægt að umflýja hann.
Hann heflr verið dæmdur til dauða af
hermannarétti, og á því að skjóta hann af
tólf hermönnum, sem allir hleypa af undir
eins.
Garðurinn er svo lítill, þar sem á að
lífláta hann, að hermennirnir verða að
standa í þrem röðum hverri aft.ur af ann-
ari, og byssukjaftar hinna fremstu nema
nærri við brjóst honum.