Æskan - 29.11.1902, Blaðsíða 4

12
ÆSKAN.
gemlingarnir hjá Hrauni. Geldféð var alt
úr ullu, og var auðséð á því, að það hafði
flest verið klipt en ekki rúið; en slíkt ber
vott um, að vel er farið með það á vetr-
um. Lömbin voru orðin svo stór, roskin
og ráðin, að það leit út fyrir, að þau væru
hætt að leika sér. Þar var Afturkemba
meðlambakónginn. Stóð hann skamt frá veg-
inum og horfði á þau, er fram hjá fóru,
likt og hann furðaði sig á því, að nokkur
skyldi dirfast að fara um 'ríki hans leyfis-
laust.
Það var fleira en vegurinn og fénaður-
inn, sem bar vott um, að afl hefði verið
dugnaðarmaður og þarflegur jörð sinni.
Éngjarnar voru allai girtar, ýmist með
görðum eða vörziuskurðum, og lækirnir,
sem komu ofan úr fjallinu, fengu ekki að
æða lausbeizlaðir hvert á iand sem þeir
vildu, heldur voru þeir knúðir til að hlýða
og renna í veitustokkum út um alt engið,
þvert og endilangt. Aðvitað höfðu þau
Sigga og Laugi ekki enn þá vit á því, að
þarna hafði afi safnað miklum höfuðstól,
sem þau ættu síðar að taka að erfðum,
og að hver garðspotti, smáskurður og stíflu-
garður, alt væri þetta peningar, og það
jafnvel enn þá arðmeiri peningar, en gull-
peningarnir, sem hann pabbi hafði komið
með heim af markaðinum.
[Niðurl.J
Ólafur.
Það var á köldu og næðingssömu haust-
kvöldi. Norðangolan lék lausum hala
um nýslegin tún og engjar, og var
að sýna bændum og búandi liði, að nú
mundi sumarblíðan vera útrunnin. Ólafur
litli á Hóii var sendur að reka kindurnar
út á mýri, sem komnar voru í heiðina. Tík
fylgdi honum, sem köiluð var Lúða; hét
hún svo, af því hún var alhvít, nema annar
kjammi hennar var svartur. Lúða var mjög
fylgispök, en hafði þann leiða galla, að hún
vildi elta og jafnvel drepa mýs, ketti, fugla
og ýms önnur smádýr. Ólafur gekk glaður
í huga heimanað með keyrið sitt í hendinni,
og Lúða dillaði rófunni við hlið hans, Rak
hann kindurnar á þann tiltekna stað og
labbaði siðan heimleiðis; fór þá Lúða á
undan honum, eins og vandi hennar var
til, þar til hún fór að stökkva í einlægum
smákrókum, ýmist upp á þúfurnar eða niður
á millum þeirra, með trýnið niður við
jörð. Datt Óla brátt í hug, að hér mundi
Lúða veia að elta annað hvort mús eða
fugl, svo hann tók til fótanna og hljóp
sem af tók þangað, sem Lúða var að þessum
eltingarleik. Sá hann þá, að hór áttu tveir
ójafnir leik saman; hún var sem sé búin
að leggja ofurlitla mús undir sig. Rak
Ólafur Lúðu hið bráðasta í burtu, en fór
sjálfur að aðgæta músina; lá hún þar á
millum tveggja þúfna og spriklaði öllum
fótum; ekki gat hann séð þess nein merki,
að hún væri limlest, en oitthvað hlaut
hún samt að vera að minna eða meira
leyti stórsköðuð, þar hún gat ekki staðið
á fæturna. Settist Ólafur á þúfu hjá
músinni mjög angurvær yfir þYÍ að geta
ekki hjálpað henni; hann hefði víst viljað
gefa til þess það litla, sem hann átti, að
hún væri orðin jafn hress, fjörug og kát,
sem hún var áður en Lúða fann hana, þar
sem hún eflaust hefir verið úti fyrir holu-
dyrum sínum að ná í björg handa ungunum