Æskan - 29.11.1902, Blaðsíða 6

14
ÆSKAN.
að hroiðiinu. Hugsaði hann því, að það
mundi vera ungað hjá henni og tók ekki
nema 3 eggin. Þegar búið var að matreiða
þau, i-eyndust þau bláfersk. Sá Ólafurnú
eftir, að hann hafði ekki tekið þau öll.
Morguninn eftir lá leið hans um hjá
hreiðrinu, og lá ftndin þá á; kom hann til
hennar og var hún svo spök, að hann gat
strokið henni. En þrátt fyrir það þótt henni
þætti svona vænt um eggin sín, að hún gat
ekki við þau skilið, þó hún máske sæi opinn
dauðann fjam undan séi', þá lifnaði í brjósti
Ólafs sár löngun til að nálgast þessi eggin
líka. Bak hann þvi öndina af og hrauð
hreiðrið algjörlega, og j ótaði því öllu í sund-
ur, fór eftir það heim mjög glaður í huga
yflr slíkri sigurför, kom til mömmu sinnar
inn í oldhús og sagði henni upp alla söguna,
þvi hann bjóst við að fá hrós fyrir hvað
haim var duglegur. En sú von hans brást,
þvi njóðir hans var mjög st.ygg í svörum
og spurði, hvort hann væri'búinn að gleyma
því, þegar hann hefði verið að atyrða hana
Liíðu hérna um haustið, af þvi hún hefði
dj-epið mús, og nú hefði hann svo mikla
skynsemi fram yíir dýrin, en þó færist
honum vor, „og þar sejn þú hótaðir Lúðu
um haustið að gefa henni ekki rnat, þá væri
réttast að hafa þig matarlausan í dag. Eða
ert þú svo skyni skroppinn, að þú getir
ekki ímyndað þér, hvernig öndinni hafi orðið
við, er hún funn hreiðjið sitt aftur, þegar
þú varst búinn að sýna henni jafnmikla
þrælmensku, að gefa henni fyist nær því
öll eggin, en ræna hana síðan daginn eftir
öllu, sem hún átti? Eg vildi óska, ÓIi minn,
að þú gerðir þetta aldrei oftai', því þá munt
þú verða vel liðinn 1 fuglaríkinu og fugl-
unum mun þykja vænt um þig.“
Ólafnr tárfeldi við þessa ræðu móður sinn-
ar, og hann lofaði henni því hátíðlega, að
ræna aldrei neinn fugl eggjum sínum upp
frá þessu, og hann hefir víst rækiloga efnt
það loforð sitt, því mér er vel kunnugt um
það, þar eg þekki Ólaf persónulega; og uú
er hann kominn yfir tvitugs aldur, fremur
hár og þrekinn maður, fáskiftinn, hægur og
stiltur í lund, fátalaður en þó ræðinn, þegar
fram í sækir.
Ólafur kærir sig ekki um það, þó hann
heyri háðglósur og spéhlátra gáskafulha
gárunga, sem gera gys að honum fyrir þá
sérvizku, sem þeir svo kalla, að hann oft
tekur málstað saklausra og mállausra dýra
og fugla, því honum þykir svo undur vænt
um þau, sarasöng þeirra, kappflug o. fl.
Ólafur lætur slíkar og þvílíkar glósur sem
vind um eyrun þjóta, og ber jafnlétt reyfi
sitt fyrir því. Hann er búinn að sjá það
og jafnvel i'eyna, að heimurinn er táldrægur
og hefir dregið margan mann á tálar með
fagurgala sínum, og að vont er fyrir ungl-
ingana að slá sér mikið í félag við hann.
En hægra er að kenna heilræðin en halda
þau í því efni; því þó maður sjái jafnvol
beint fram undan sér villigöturnar, og
só koininn fram á hyldýpisbarm spillingar-
innar, þá er veikleiki manna svo mikill, að
þeir falla ofan í það foræði, sem þeir ef til
vill aldrei ná sér upp úr. Því er þaö alls
ekki i'ótt goi't af heiminum að kasta þungum
steini á einn eða annan, sem verð\ir fýrir
misjöfnu áliti, eða misjafrii'i gæfu, því eng-
inn er sinnar eigin gæfu smiðui' að öllu
leyti.
En, bömin góð, gætið að því, að villigöt-
urnar eru margar, tálsnörurnar óteljandi