Æskan - 31.12.1902, Blaðsíða 3

ÆSK AN.
29
hennar strax á eftir og spurði, hvað ilt eg
hefði gert.
„Faðir þinn hefir sett bæði föður minn
■og föður hennar Jennyar og föður hennar
Emilíu inn í stóra, ijóta húsið ykkar, svo
að nú ætlum við ekki að Jeika okkur við
þig framar, fyr en þeir eru komnir út aft-
ur, og kann ske ekki þa heldur."
Og svo hlupu börnin burt frá mér, alveg
eins og eg hefði kóleru eða eitthvað a.nn-
að mjög voðnlegt. Til allrar hamingju fyr-
Sr mig var ekki farið yfir reikningsdæmin
tfyrri hluta dagsins, en kennarinn, sem var
tnjög strangur, sagðist ætla að fara yfir
þau seinni partinn. Eg gekk heim með
'þeim fasta ásetningi að gera nokkuð, sem
eg veit, nú að var hræðilega rangt; en þá
hugsaði eg ekki um annað en reiknings-
dæmið og refsinguna, sein mér var vis, ef
-eg kynni það ekki. Mamma var veik þenn-
an dag og Já í rúminu, og bað hún mig
um að færa föngunum grautinn. Eg hafði
oft gert það áður, og hafði alt farið vel.
Þegar móðir mín bað mig um þetta,
hoppaði hjartað í mér af gleði. Faðir minn
hafði farið eitthvað út i bæ til að kaupa
•eitthvað, og ekkert var því tii fyrirstöðu,
að eg gæti komið fram áformi mínu. Eg
tók lyklakippuna og gekk 1 gegnum lang-
an og dimman gang. J?ar voru fangaklef-
arnir til beggja hliða. Faðir Nelliar hafði
verið tekinn fastur, af því að hann hafði
farið á veiðar í leyfisleysi í landareign jaris-
ins. Skógarvei-ðirnir höfðu hitt hann þar
ásamt fleiri leyniskyttum, og höfðu leyni-
skvtturnar skotið á þá. ;Þegar eg gekk
eftir ganginum, albúin til að framkvæma
áform mitt, var eg að hugsa um, að eg
hafði hoyrt að eirm skógarvörðurinn hefði
veiið særður til ólífis, og mér fanst ótta-
legt að hugsa til þess, ef faðir Nelliar yrði
sakaður um að hafa drepið hann. Eg gekk
að þvi vísu, að Nellie mundi aldrei lijálpa
mér með erfiðu reikningsdæmin, ef þetta
kærni fyrir föður hennar. Eg gekk úr ein-
um klefa í annan og lét grautardiskana á
borðitr hjá föngunum. Svo kom eg loks i
einn klefa, þar sem eg hitti fyrir mann,
sem eg hafði oft séð á gangi í þorpinu.
„Ert þú faðir Nelliar?" spurði eg.
„Já, barnið mitt,“ svaraði hann vingjarn-
lega, og virtist mér þó maðurinn hinn
ógeðslegasti, og voðalega stórt ör hafði
hann á andlitinu.
„Viltu gjarnan komast burt?“ spurði eg.
Hann horfði á mig stundarkorn efabland-
inn. Loks rauf hann þögnina. og sagði, að
konan sín væri veik og langaði hann mjög
til að sjá hana, áður en hún dæi. Eg vissi
að rnóðir Nelliar hafði lengi verið veik, og
kendi eg í brjósti um veslings manninn.
„Eg skal koma þér burt, og svo geturðu
farið heim til konunnar þinnar, og Nellie
mun þá hjálpa mér með dæmið mitt, svo
eg losist við refsinguna,“ mælti eg.
Eg held, að hann hafi ekki skilið mig;
en hann spurði: „Hvað ætli faðir þinn
segi, þegar hann kemst að því, að eg er
strokinn?"
„Ó, pabbi gerir víst gott úr þvi,“ anzaði
eg í barnslegu trausti til föður mins, að
honunr tækist að gera gott' úr öllu.
Eg fór nú og sótti gamlan frakka, sem
faðir minn átti, og fékk fanganum hann;
hann skýldi honum svo, að fangafötin sáust
ekki. Fanginn Jaut niður og kysti mig og
sagði eitthvað á þá leið, að hann vonaði
að eg yrði ekki fyrir neinum óþægindum,