Æskan - 15.08.1904, Síða 2

94
þann heiður, að flytja yður yfir til Eng-
lands á „Hvíta skipinu".
„Eg er hryggur yflr því, vinur minn“,
sagði konungur, „að eg hefi þegar ráðið
skip og alt er tilbúið, og get þessvegna
ekki siglt með syni þess manns, sem þjón-
aði föður mínum, en kongssonurinn skal
fara með þér, ásamt öllu föruneyti sínu“.
Einni eða tveim stundum síðar lagði
hinn konunglegi floti af stað og sigldi alla
nóttina í bezta og hægasta byr, og kom
næsta morgun í landsýn við England. En
um nóttina heyrðu menn á sumum skip-
unum óttalegt neyðaróp eins og í fjarska
berast yfir sæinn og undruðust, hvernig á
því mundi standa.
Nú víkur sögunni að Yilhjálmi konungs-
syni, þar sem hann íór áskip sitt ásamt
140 ungra aðalsmanna, jafnaldra sinna og
voru þar á meðal 18 hágöfugar konur af
aðli. Með þjónunum og skipverjum voru
300 manns á „Hvíta skipinu" og var því
næsta glatt á hjalla hjá unga fólkinu.
„Láttu þína 50 sjómenn fá 3 tunnur af
víni" sagði kongsonurinn við skipstjóra.
Konungurinn, faðir minn, er kominn út úr
höfninni. Hversu langan tíma höfum vér
til þess að skemta oss hór, og komast þó
jafnt hinum til Englands?"
„Kongssonur minn!“ sagði Fits-Stephen.
„Fyrir dögun skulu mínir flmmtíu og „Hvíta
skipið“ ná hinum örskreiðustu skipum flot-
ans, þótt vér eigi förum af stað fyr en um
miðnætti".
Síðan bauð kongssonur að taka skyldi
upp drykkju og skemtun nokkra, og háset-
arnir drukku upp víníorðann, sem þeim var
gefino og konungssonur og alt göfugmonn-
ið dönsuðu á þilfari skipsins í tunglskin-
inu.
Þegar þeir svo loksins lögðu út úr höfn-
inni, var enginn ófullur maður á skipinu,
en öllum seglum var hlaðið og allar árar
voru í gangi, Fitz-Stephen stóð við stýrið.
Hinir kátu aðalsmenn komu upp í marg-
litum glitklæðum og töluðu saman, hlógn,
og sungu. Kougssonurinn eggjaði róðrar-
mennina að herða sig, til þess að „Hvíta
skipið" gæti hrósað sigri.
Alt í eiuu kom upp óttalegt angistaróp
frá hinum 300 manna. Það var ópið sem
barst til hinna öftustu skipa í föruneyti
konungs. „Hvíta skipið" hafði rekist á
sker og var að sökkva. Fitz Stephen kom
í skyndi konungssyninum niður í bát ásamt
fáeinum aðalsmönnum. „Leggið fljótt af
stað“, sagði hann lágt, og róið til lands,
það er ekki mjög langt og sjórinn sléttur.
Yér hinir verðum að farast".
En er þeir voru að róa frá hinu sökkv-
andi skipi, heyrði konungssonurinn neyð-
aróp Maríu systur sinnar. Hann hafði
aldrei á æfl sinni verið eins góður eins og
í þetta sinn. Hann kallaði í angist sinni:
„Róið aftur að skipinu, hvað sem kostar,
eg get ekki skilið hana eptir".
Þeir réru aftur að. En rétt i því að
að kongssonurinn rétti út arma sína til
þess að ná í systur sína, stukku svo margir
út í bátinn að honum hvolfdi. Og í sama
bili sökk líka „Hvíta skipið“.
Að eins tveir menn voru á floti.
Aðalsmaður að nafni Guðfreyr og fátæk-
ur slátrari frá Rúðuborg. Svo kom einn
maður syndandi til þeirra. Þektu þeir að
það var skipstjórmn.