Æskan - 15.08.1904, Blaðsíða 6

að foreldrarnir sáu hana ekki hálfan dag-
inn.
Einhverju sinni var móðirin síðdegis í
útihúsunum að taka þar til og ieita að
hlut nokkurum, sem týnzt hafði; tók hún
þá eftir því, að glufa var á múrveggnum
og féll ljósgeisli inn um hana í herbergið.
Henni datt í hug að horfa út um glufuna
til að skygnast eftir barni sínu, endavildi
svo til að laus steinn var í glufunni, sem
ýta mátti frá; varð þá svo rúmt að hún
sá inn í laufskálann. Sat þá Álfríður inni
í honum á bekk, og Serína hjá henni.
Bæði börnin voru að leika sér í elskulegri
eindrægni. Álfmeyjan litla faðmaði Álfríði
og sagði raunalega: „Æ, góða mín! eins
og ég leik mér við þig núna, eins hef ég
áður leikið mér við hana mömmu þína,
þegar hún var lítil og sótti okkur heim,
en þið manneskjurnar eruð altof bráðþroska;
þið verðið svo fljótt stórar og skynsamar;
það er meira en leiðinlegt; ég vildi þú
mættir vera eins lengi barn og ég“.
„Það vildi ég líka fegin gera þér til
þægðar“, mælti Álfríður, „en allir segja,
að ég muni fljótt fá greindina og hætta
þá að leika mér, því ég sé einmitt gamal-
vitur að upplagi, — æ ! og þá fæ ég ekki að
sjá þig framar, Serína litla! Það er líkt
um þetta og trjáblómstrin. Er ekki epla-
tréð fallegt með þrútnu og rauðleitu blómst-
urhnöppunum sínum ? Tréð breiðir sig og
hreykir sér og öllum, sem fram hjá ganga,
flnst mikið um. Þá kemur sólin og
blómstrin opnast svo vinalega, en óðara
gægist fram þess ieiði kjarni, sem hrindir
frá blómskrúðiuu litfagra og fleygir því til
jarðar. Og svo er hann í nauðum og
ósjálfbjarga og má til að verða að ávexti
á hausttímanum. Því ber ekki að neita,
að eplið er líka ijúft og unaðslegt, en ekkert.
er það hjá blómsturprýði vorsins; viðlíkt
er um okkur manneskjurnat, og ekki hlakka
ég neitt til þess að verða stór stúlka. Ó
að mér mætti einhverntíma auðnast að
heimsækja ykkur!“
„Meðan kóngurinn dvelur hjá okkur“,
mælti Serína, „er það alveg ómögulegt, en
ég kem svo oft til þín, elskan góða! og
enginn sér mig, enginn veit neitt um það
hvorki hér nó þar; ég fer gegnum loftið
svo að enginn sér mig eða ég flýg hingað
yfrum eins og fugl. Ó, við skulum oft
vera saman, meðan þú ert lítil. Hvað get
ég gert fyrir þig? segðu bara til!“
„Þú átt að láta þér þykja vænt um mig“,
sagði Álfríður, „eins vænt og mór þykir
um þig í insta hjarta mínu; en það er
satt, látum okkur nú aftur búa til rós“.
Þá tók Serína öskjurnar gömlu upp úr
barmi sínum. Hún fleygði tveimur korn-
um og alt í einu stóð frammi fyrir þeim
grænn runnur með tveimur hárauðum
x-ósum og hneigðust þær hvor að annari
eins og þær ætluðu að kyssast. Börnin
brutu af rósirnar brosandi og í sama bili
var runnurinn horfinn.
„Það eitt vildi ég“, mælti Álfríður, „að
hún dæi ekki svo fljótt, blessuð rauða
rósin, dásemd jarðargróðans!“
„Fá mér!“ sagði álfbarnið litla, andaði
þrisvar á rósina, sem var að springa út,
og kysti hana þrisvar; „hana!“ mælti húnog
fékk Áífríði blómið aftur, „nú mun hún
haldast glæný og blómleg alt til vetrar-
ins“.