Æskan - 15.08.1904, Blaðsíða 4

96
Íglfarnir,
(Framh.).
Þetta var í febrúarmánuði og brá nú
svo við, að trén laufguðust í þetta skifti
fyr en nokkru
sinni áður; ald-
rei hafði nætur-
galinn komið jafn-
snemma og ekki
mundu elztu
menn, að jafn
prýðilega hefði
vorað. Alstaðar
spruttu upp smá-
lækir og vökvuðu
engi og haga;
hæðirnar sýndust
stækka, rima-vín-
viðirnir hækkuðu
og hækkuðu, ald-
inviðirnir lilóðust
svo miklu blóm-
skrúði, að ekki
voru dæmi til.
Blessun árgæzk-
unnar hvíldi yfir
bygðarlaginu og
loftið var eins og
þrungið af ang-
andi frjósæld. Alt
dafnaði og þróað-
ist langt yfir von
fram; rauður lög-
urinn svall í geysi-
stórum vínberja-
klösum og búendunn'r horfðu undrandi
hver á annan og voru eins og í einhverri
þægilegri draumieiðslu. Næsta ár var alt
á sömu leið, en þá brá mönnum van-
ans vegna síðnr við þetta undursam-
lega árferði.
Um haustið lét María til leiðast fyrir þrá-
beiðni Andresar
og foreldra sinna
og trúlofaðist
honurn, og um
veturinn giftust
þau.
Oft. hugsaði hún
með innilegri eft-
irþrá til dvalar
sinnar að baki
grenitrjánna, og
var hún þá þegj-
andaleg ogalvöru-
gefin. Alt var
reyndar fagurt í
kringum hana, en
hún hafði kynzt
öðru fegra, sem
hún sá eftir, og
útafþessu hneigð-
ist liugur hennar
til þunglyndis, þó
lítiðábæri. Henni
dauð sárnaðí, þeg-
ar íaðir hennar
eða maðurhennar
mintust á Sígaun-
ana og fantana
þarna í svarta
hvamminum, og
oft var húnkomin
á flugstig með að taka svari þeirra, þar
sem hún vissi að þeir voru hollvættir bygð-
Bjabosio í Vestmannabyjum.