Æskan - 15.08.1904, Page 7

99
„Ég ætla að eiga hana eins og mynd
þína“, sagði Álfríður, „ég ætla að geyma
hana í herbeigi mínu og kyssa hana kvöld
og morgna, eins og ég væri að kyssa þig
sjálfa".
„Nú er sólin að ganga undir“, mælti
Serína, „og þá verð ég að fara heim“.
Föðmuðust þær svo einu sinni enn og í
sama bili var Serína horfin.
Um kvöldið tók María dóttur sína í fang
sór með kvíða, sem blandin var einskonar
lotningu. Hún lét hana nú hafa meira
frelsi en vant var og friðaði oft mann sinn,
þegar hann var að leita að henni, því það
var hann farinn að gera í seinni tíð, af
því honum leizt ekki á einfarir Álfríðar
og óttaðist, að þær kynnu að gera hana að
hálfvita eða ef til vill albrjálaða.
Móðirin læddist oft að múrglufunni og
nálega ætíð hitti hún svo á að álfbarnið
fagra sat hjá hennar barni, annaðhvort við
einhvern leik eða þau voru að tala saman
um eitthvað. — „Mundirðu vilja fljúga?"
sagði Serína einusinni við vinu sína. „Já,
hjartans fegin", svaraði Álfríður. Þá tók
álfbarnið yfrnm dauðlega barnið og flaug
með það jafnhátt laufskálanum. Móðirin
gleymdi sér þá og gægðist í ofboði út með
höfuðið, til að sjá hvað þeim liði, en Ser-
ina tók eftir henni, rétti upp fingur í loft-
inu og ógnaði lienni brosandi, leið svo
niður aftur með Álfríði, sýndi henni blíð-
læti og hvarf með sama. Þetta varð síðar
í fleiri skifti, að álfabarnið sá Maríu og
hristi þá höfuðið eða ógnaði, en ávalt þó
ineð vinalegum svip.
Oft var það, er þeim hjónum varð sund-
urorða, að María sagði við mauu siun:
„Þú gerir kofafólkinu rangt til“. Þegar
Andres þá gekk á hana og krafðist að hún
segði sér, hvers vegna hún væri öllum
þorpsbúunum svo ósamdóma og þættist ein
vita alt betur, þá feldi hún niður talið eins
og hún yrði orðlaus. Nú bar svo til ein-
hvern dag eftir borðun, að Andres varð
venju fremur æstur og sagði óskorað, að
ekki væri annað fyrir en að flæma burt
illþýði þetta, því það væri landinu til
einbers tjóns og skaða. Þá rann henni svo
i skap að hún kallaði upphátt: „Þegi þú,
þeir eru velgerðamenn þínir og okkar allra".
„Þeir velgerðamenn, flökkukindurnar!“
sagði Andres.
Yarst þu það?
Það var einhver er sagði særandi orð
við annan.
Gerðir þú það?
Það var einhver sem stríddi íélaga sín-
um og hæddist að foreldrum hans.
Gerðir þú það?
Það var einhver, sem var svo óhlýðian
mömmmu sinni að hún fór að gráta.
Varst það þú?
Það var einhver, sem var svo lengi í
sendiferðum, þegar hann átti að flýta sér,
að það voru orðin vandræði heima fyrir
þá sök.
, Varst þú það?
Það var einhver, sem var svo latur að
hann aldrei nenti að læra það sem „haqn
átti að hafa“, og stóð sig þess vegna svo
ÚÍa, -