Æskan - 01.07.1905, Blaðsíða 4

76
ÆSKAN.
og í angist sinni og ofboði stökk hún
niður i brunninn til að sækja spóluna.
Var svo í fyrstu að hún vissi ekkert til
sín, en er hún raknaði við og kom til
sjálfrar sín, þá var hún stödd á unaðs-
fögru engi. Var þar glaða sólskin og
fult af allskon-
ar blómum. Nú
gekk hún eftir
enginu af aug-
um fram og
kom að bakst-
urofni; var
brauð í honum
og kallaði
hrauðið: »Æ,
dragðu mig út,
annars sviðna
eg; eg er full-
bakað fyrir
löngu«. Þá gekk
stúlkan þar að
með brauðskör
una og náði út
brauðinu. Síð-
an gekk hún
áleiðis og kom
að tré, sem al-
sett var eplum,
og tréð kallaði:
»Hristu mig, hristu mig! við eplin öll
saman erum fullvaxta hvert með öðru«.
Pá liristi hún tréð svo að eplunum
rigndi niður og þangað til var hún að
hrista, að ekki eitt einasta var eftir uppi
i trénu; síðan lét hún þau öll í hrúgu
og hélt svo áleiðis. Kom hún loksins
að húsi nokkru litlu og gægðist út úr
því gömul kona, en hún hafði tennur
svo stórar að stúlkan skelfdist við og
ætlaði að hlaupa burt. En gamla kon-
an kallaði til hennar og sagði: »Hvað
ertu að hræðast, barnið gott? vertu hjá
mér, og ef þú gegnir öllum innanhúss-
störfumhjámér
með reglusemi,
þá mun þér vel
farnast, en þess
verður þú að
gæta, að búa
vel um rúmið
mitt og hrista
sængurfötin
vandlega svo að
fiðriðfjúkivíðs-
vegar; þá snjó
ar í veröldinni;
egerfrú Hulda«.
Nú með því að
gamla konan
talaði svo góð-
lega til stúlk-
unnar, þá herti
hún upp hug-
ann, tók þeim
kosti, sem boð-
inn var, og
vistaði sig lijá
henni. Hún gerði og í alla staði
svo að henni vel líkaði og hristi ávalt
rúmföt hennar svo rösklega að fiðrið úr
þeim fauk um kring eins og snædrífa;
fyrir það sama átti hún líka beztu æfi
hjá frúnni; aldrei var sagt við hana
aukatekið orð og viðurgerningur var hinn
bezti, bæði soðið og steikt á degi hverj-