Æskan - 01.09.1905, Blaðsíða 2

90
ÆSKAN.
gaman. Börnin hópuðust utan um Trygg,
sem var svona vitur, og klöppuðu lion-
um og kjössuðu hann og gáfu honum
alls konar góðgæti.
Tveim mánuðum síðar álti van
Beeren aftur peningaerindi við hanka-
stjóra. Hundurinn var með honum,
eins og hann var vanur, stóð upp á
afturfótunum ogrétti fram löppina. Um-
boðsmaður bankastjórans vildi nú ekk-
ert skifta sér af Trygg, og það var auð-
séð á öllu, að bankamennirnir voru í
illu skapi út af einhverju. Svo kom
bankastjórinn út úr herbergi sínu og
sagði, hvernig á öllu stæði.
Um morguninn hafði verið framinn
ósvílinn þjófnaður á skrifstofu lians, og
það svo kænlega og snarlega, að það
gat næstum enginn botnað í því. Um-
boðsmaður bankastjórans hafði raðað
gullpeningum og borið inn tíu stikla
og lagt þá á skrifborð húsbónda síns.
Bankastjóri hafði líka talið þá sjálfur,
svo ómögulegt var að þeim hefði skjátl-
ast; en þrátt fyrir það liafði einn pen-
ingastikillinn horfið i sömu svifum og
hann gekk inn í aðalskrifstofuna til að
afhenda nokkur bréf.
Það var varla hægt að liugsa sér
að stiklinum helði verið stolið, nema
farið hefði verið inn um gluggann, sem
stóð opinn af liendingu, en þar þurfti
áræði til og enginn gat skilið i, hvað
sá hinn sami hefði verið snar i snún-
ingum. Hvernig gat annars nokkur
þjófur verið svo áræðinn, að fara inn
um gluggann af gölunni, sem fólkið var
alt af að streyma eftir, og það um há-
bjartan daginn, og ef hann hefði verið
svo vogaður, því tók hann þá ekki alla
stiklana.
Van Beeren tók nú grant eftir allri
herhergjaskipun. Skrifstofan var reynd-
ar á neðsta lofti, en þó ekki svo lágt
frá gölu, að það væri nokkrum manni
hægðarleikur að stökkva inn. Skrif-
borðið stóð ekki skemra en hálfa aðra
alin frá glugganum, svo ekki varð náð
þangað úr gluggakistunni. I3ar að auki
voru ekki nema einar dyr á herberginu
og þær vissu út að aðalskrifstofunni.
Hvernig sem á þetta var liliö, þá þurfti
fádæma dirfsku til að fara þangað inn
um hábjartan daginn, og það var næst-
um óskiljanleg heppni, að nokkur gæti
sloppið út aftur svo, að enginn yrði
hans var — það hefði verið sannnefnd
hundahepni.
Bankastjóri hafði saml sent eftir
lögregluþjónunum, og svo voru herberg-
in öll grandgæfilega rannsökuð, en all-
ir voru jal'n nær; stikillinn var horíinn
og engin von til að hann íindist aftur.
Pað liðu víst tvær eða þrjár vikur
frá því, er þessi atburður varð. Van
Beeren sat á skrifstofu sinni. Kemur
þá ekki Kláus all í einu inn og fer að
þakka gainla húshónda sínum fyrir
gjöfma.
»Þökk fyrir hvað?« liugsaði kaup-
maður með sér. »Ivláus var nú einu
sinni búinn að þakka mér fyrir silfur-
brúðkaupsgjöfina, sem ég færði honum,
og eg heíi ekki séð hann síðan?«
Kaupmaður horfði nú fast á Kláus
og linykti alveg við, þegar hann sá