Æskan - 01.09.1908, Blaðsíða 5

Æ S K A N
69
Öllum þótti þá komið í hið mesta ó-
efni. Öldungaráðið var ráðþrota, liöl'ð-
ingjunum féllusl hendur; alþýðan var
yfirkomin af ótta. Þá gekk Vetúria,
móðir hans, úl til herhúðanna ásamt
konu hans og tveim sonum ungum,
er hann hafði orðið að láta eflir í borg-
inni á flóttanum áður. Mikill skari
kvenna fylgdi þeim. En er sveil sú
kom til herbúðanna og Coriolanus sá
móður sína, vildi hann taka á móti
henni með allri J)liðu, en hún mælti
lil hans hörðum orðum, og ámælti
lionum mjög fyrir ofsa lians og tjand-
skap til ættjarðarinnar. Sefaðist þá
reiði hans og vigaliugur. »15ú liefir
sigrað reiði mína, ættborg mín«, sagði
liann, »er þú sendir mér á liendur
slíkt varnarlið; mun ég fyrir saldr móð-
ur minnar fyrirgefa rangsleítni þina
gegn mér«. Siðan faðmaði hann að
sér móður sína, konu og börn og l>að
j)au snúa heim aftur. Síðan brá hann
herbúðunum og hélt með liðinu burt
úr löndum Rómverja, Eigi vita menn
vel, hver örlög hans haía orðið. Sumir
segja að Volskar hafi líllátið hann sem
landráðamann, aðrir hafa fyrir satt,
að hann liafi ráðið sér sjálfum bana
til þess eigi aftur að verða neyddur
lil að berjast á móti ælljörð sínni. ()g
enn eru nokkrir sem halda því fram
að hann hafi lifað í útlegð til hárrar
elli.
En hversu sem þessu er háttað, þá
er það vísl að horfinn var hann allri
hamingju og heiðri. Svo fer hverjum
cr fjandskapast við ættjörð sina, og er
ilt til þess yð vita er miklir og góðir
menn eiga hlut að máli. —
Lýkur hér svo jæssum þætti.
8. Fabiska ættin.
Vejihorg og Róm áttu lengi í ófriði
og veitti ýmsum betur. Vejimenn
gjörðu sifelt árásir inn i lönd Róm-
verja, og ræntu þar akrana og eyddu
hyggðina.
Einu sinni var þá uppi sá maður i
Rómahorg, sem Fahius hjet; hann var
þá ræðismaður er saga ])essi gjörðisl.
Hann var afgamalli oggóðrihöfðingsætt.
Einn daggengur Eahiusogættmennhans
allir fyrir öldungaráðið. Ræðismað-
urinn hefir orð fyrir ætl sinni: »Sjáið
þér«, sagði liann, fyrir stríðunum við
aðrar jjjóðir, en loíið oss Fabinum að
eiga við Vejimenn. Það er oss i huga
að hevja það stríð á vorn eigin kosln-
að!« Þetta þótti mjögskörulega mælt,
og var gjörður að því góður rómnr.
Ræðumaðurinn gekk ])á út úr ráð-
höllinni, og gekk heim ásamt ættsveit
sinni. Eigi var nú um annað talað í
horginni en tíðindi þessi. Lof Fabi-
usar var á hvers manns vörum. Dag-
inn eplir tóku Fabiarnir vopn sín og
hjeldu af stað. Þar fóru saman jieir
frændur 36 að tölu, allir hinir hrausl-
ustu hermenn, og höfðingjar miklir.
Eigi liöfðu þeir með sjer annað lið.
Aldrei hefur fáliðaðri her i'arið í hern-
að móli heilli þjóð; ])ótti þetta undr-
un sæta, og vöklu þeir mikla athygli
og' aðdáun, er J)eir fóru um borgina.
Þeir hjeldu nú til Kremeralljótsins,