Æskan - 01.06.1916, Síða 4

44
Æ S K A N
móðir á litla heimilinu hans Sveins,
að hún stóðst ekki þá freistingu.
En svo er krukkan lengi til brunns
borin, að handarhaldið brotnar af
henni, segir gamall orðskviður, og á
endanum fór svo, að samdráttur
þeirra Sveins og Helenu og allir
hvolparnir komu upp úr kafinu.
(Framli.)
Hreystiverk kisu litlu.
gpMF því mér linst saga þessi þurfa
émgsLó að komast á prent, bið ég
Ilti . a u u
Æskuna að bera hana svo
langt sem hún fer, svo allir lesendur
hennar geti séð, hvaða hreystiverk
lilla kisa mín vann. Eg rita hana
lika til þess að þeir sjái, hvað kisa
lék mig illa, og enn fremur til þess
að þeir geti varað sig á hrekkja-
brögðum kattanna. Sagan er þannig:
Þegar ég fékk maí- og júní-blöðin
af Æskunni 1915, var komið rétt að
hátlatima. Svo þegar ég var háttað-
ur, reif ég upp blöðin til að lesa þau,
því forvitni mín og eftirvænting var
mikil, að vita nú hvaða skemtun og
fróðleik þau færðu mér, — eins og
alt af er þegar ég fæ þau. — Þegar
ég var búinn að lesa þau, komu sysl-
ur mínar og báðu mig að lofa sér
að lesa í blöðunum. Ég leyfði þeim
það, en bað þær að láta þau á borð-
ið hjá mér, þegar þær væru búnar
að lesa í þeim. Lofa þær því, en ég
fór að sofa. — — —
Þegar ég vaknaði um morguninn,
ætlaði ég að laka blöðin af borðinu
og lesa í þeim; en þau voru þar þá
ekki. En þar sat kisa litla malandi
og horfði ýmist á mig eða niður á
gólíið. Leit ég þá undir borðið, og
hvað haldið þið að ég haíi séð þar?
Æsku-blöðin mín sundur rifin í smáa
snepla eftir kisu. En sjálf sat hún
ánægjuleg á borðinu og malaði yfir
Jiessu hreystiverki sínu.
Var ekki von, lesari minn, að mér
gremdist þetta? Ég gal varla stilt mig
um að berja kisu, en tókst það þó.
Þetta var skeður hlutur, og svo bjóst
ég við, að kisa hefði enga hugmynd
um fyrir hvað ég væri að berja hana.
En mér þykir vænt um Æsku-blöðin
min og vil elcki að þau skemmist á
einn eða annan hátt, og ég get ekki
að því gert, að mér er kalt til kisu
síðan. Og nú, er þið hafið lesið sög-
una, vona ég að þið láið mér ekki
að ég skrifaði hana. E. fí. K.
Minni unglstúk. Æskmi nr. I.
Lay cflir P. Sigurðsson.
I.
Frá ávalugum pvem er margs að minnasl,
er muni glaður staldrar við.
()g liðsmenn hér og foringjarnir finnasl,
én fjendum ekki bjóða grið.
Vér hvessum að cins góðan geir,
pví gegn oss cnn pá bcrjasl peir,
sem mela bölvun blessan meir.
Fgr’ björgin slegpasl tvcir og tveir! —
Vér berjumsl fgrir heill i lwll og kofa;
vor hjörlu mcð peim glöðu sjá.
Og fgrir sólu farið er að rofa,
í jjarska skin oss Iwclfmg blá.
En viða skg og skuggi cr,
lil skaða peim, scm viltur /er,
og cnn pá visnar blað og ber
og blóm, sem cngan geisla sér.
Nú fram lil sigurs! Sól er gfir vonum,—
lil sumarlanda stefna skal!
Og verum fremri öðrum íslands sonum,
peim ágœtu, er bgggja val:
Að lélla bgrðar, lœkna und
og lengja hverja sólskinsslund,
að gleðja œtið grœtla lund
og Guði vaxla lánað pund.
Iiallgr. Jónsson.