Æskan - 01.09.1925, Qupperneq 3

Æ S K A N
67
því þegar hann kom upp á yfirborðið
aftur, þá kom hann auga á kjól Betsyar
skamt frá sér og gat náð í hann. Neytti
hann svo allra krafta sinna til þess að
komast upp að bakkanum með hina
meðvitundarlausu byrði sína. Þegar
þangað var komið, voru margar hendur
á lofti til hjálpar, því mikill mannfjöldi
hafði safnast þar saman til þess að hjálpa
hinum hugprúða sundmanni og eftir
fáar mínútur var þeim báðum borgið á
þurt land.
Osborn, sem var aðframkominn af
þreytu og lemstraður og blóðugur, misti
undir eins meðvitundina í höndum þjón-
anna, en kaupmaðurinn faðmaði barn
sitt að sér grátandi og mælti: »Þökk
sé þér, Osborn; þessu mun ég aldrei
gleyma. Betsy var alveg jafngóð eftir
slysið; en öðru máli var að gegna með
Osborn. Hann var rifbrotinn og lá lengi
veikur milli heims og heljar,
Hinir beztu læknar Lundúnaborgar
voru fengnir til að stunda hann og
meira að segja sendi Elísabet Englands-
drotning líflækni sinn til hans. Hann
náði líka smám saman fullri heilsu
aftur. Dobson gerði hann nú að kjör-
syni sínum og veitti honum hið ágæt-
asta uppeldi og hina fullkomnustu ment-
un, svo að hann var fremri öllum ung-
um mentamönnum í hinni stóru heims-
borg.
»Þegar þú ert 25 ára að aldri, þá geri
ég þig að mcðeiganda mínum«, sagði
Dobson. »Krefst þú svo meira?«
Osborn stundi við. í raun og veru
kratðist hann meira til þess að gæfa
hans yrði fullkomin.
Það fór fyrir honum eins og hjarð-
sveininum í æfintýrinu, sem frelsaði
konungsdótturina. Osborn krafðist að fá
Betsy fyrir eiginkonu eins og hjarðsveinn-
inn krafðist kongsdótturinnar. þá seig
nú brúnin á Dobson kaupmanni. »Ég
játa það, að ég er þér mikið skuldbund-
inn, Osborn!« svarði hann, »en hertog-
inn af Humberland hefir beðið dóttur
minnar og þér hlýtur að geta skilist það,
að ég get ekki neitað biðli, sem gefur
heilt hertogadæmi í heimanmund!«
Osborn var svo djarfur að minna
hann á að hann hefði bjargað lífi dóttur
hans, en það var aðeins til að gera ilt
verra.
»Veiztu ekki, heimskinginn þinn, að
það var Guð, en ekki þú, sem bjargaði
lífi hennar! Honum ber mér að þakka,
en ekki þér!«
»Betsy mun neita bónorði hertogans«,
sagði Osborn rólega, »hún hefir sagt
mér það!«
Þetta var hinum auðuga kaupmanni
ofraun. »Petta er þá ykkar samantekið
ráð!« grenjaði hann. »Burt ineð þig héð-
an! Ég banna þér algerlega að stíga fæti
þínum inn fyrir húsdyr mínar frá þess-
ari stundu!« Osborn var sem þrumu lost-
inn. Hann hneigði sig fyrir kaupmanni
og bað hann færa Betsy kveðju sína, og
fór út úr herberginu.
Daginn eftir yfirgaf hann Lundúna-
borg og fór til meginlandsins.
Betsy fór að dæmi konungsdótturinn-
ar í æfintýrinu. Hún neitaði einarðlega
öllum biðlum og reitti föður sinn með
því svo til reiði, að hann sendi hana í
klaustur.
þrem árum seinna bárustýmsar kynja-
sögur til Lundúnaborgar. Á þeim tímum
þektust hvorki gufuskip, járnbrautir né
sími, svo allar fréttir frá öðrum löndum
bárust á skotspónum manna á milli
eins og orðsveimur. Sá orðrómur barst
nú til Lundúnaborgar, að Englendingur
nokkur væri kominn til Rússlands, sem
þá var stjórnað af Ivan Wasiliewitsch
keisara öðrum, og hefði fengið leyfi
keisarans til að reka frjálsa verzlun um
alt Rússland með loðskinnavörur. í því
augnamiði hafði hann svo látið smíða
tvísiglt skip við eina kvíslina af ánni
Volga og sigldi því svo eftir hinni löngu
og hættulegu á, út í Kaspíaflóann og