Æskan - 01.04.1927, Blaðsíða 3

Æ S K A N
27
um það, að hann var öllum jafnöldr-
um sínum fremri að námsgáfum, þá
fyltist hann hroka og sjálfsáliti og
það varð til þess að menn höfðu frem-
ur ímugust á honum og vildu lítið hafa
saman við hann að sælda.
„Minstu þess um fram alt, að þú
ert að búa þig undir að verða þjónn
Jesú Krists“, sagði móðir hans, þegar
hún' kvaddi hann. „Gættu þess, að þú
verðir ekki leiguliði, heldur fetir í trú
og auðmýkt í fótspor hans, sem lcom
til þess að þjóna öðrum sjálfur, en
ekki til þess að láta þjóna sér“.
En þá auðmýkt, sem er fús til þess
að þjóna öllum, læra menn ekki í
skólum, og þess meira sem Kristján
lærði, þess meira óx sjálfsálit hans,
þar til hann að lokum tók embættis-
próf með ágætiseinkunn. Þá mátti lesa
á enni hans mjög greinilega: „Hér
er ég, Kristján Langeberg, kominn með
embættisprófsvottorð mjög lofsamlegt
í vasanum“.
Rétttrúaður var hann, þegar tillit var
tekið til mentunar hans og lærdóms.
Kristindómurinn var allur í höfði
hans, en í hjarta hans bjó ekki Drott-
inn Jesús, heldur Kristján Langeberg
einn. .
Þannig’ kom hann heim eins og sá,
sem orðinn var að manni, en alt
öðrum manni en þeim, sem hann átti
að vera.
Kristján átti að prédika í fyrsta
skifti og guðspjall dagsins virtist vera
einkar vel fallið fyrir hann, því það
var: „Jesús er góður hirðir".
En prestefnið sjálft var ekki alls-
kostar ánægt með textann, því hann
langaði ekkert til að leiða huga sinn
eða tilheyrendanna að því, að hann
var hjarðmannsson. Þess vegna valdi
hann sér annan texta til þess að
leggja út af, sem gaf honuin gott
tilefni til að sýna samborgurum sín-
um lærdóm sinn og mentun i ríkum
mæli. Hann hlakkaði til þess með
sjálfum sér, hve menn mundu verða
forviða yfir þvi, hvað hann stæði framar
öllum öðrum ræðumönnum, sem þar
höfðu talað áður, og að hann yrði
greifafrúnni, fósturmóður sinni, til
sóma. Um móður sína hugsaði liann
minna.
Hann geklc hreykinn og hnakka-
kertur fram hjá mannfjöldanum, sem
stóð í kirkjugarðinum og talaðist við.
í forlcirkjunni hitti hann móður sína.
Hún hafði beðið fyrir honum í mörg
ár og þó leit rit fyrir að honum þætti
óvirðing að því að tala við hana og
hann hlustaði á með yfirlætisbrosi, er
hún hvíslaði að honuin:
„Eg er svo kvíðafull, Kristján minn.
Ég hið þig umfram alt að muna eftir
því að biðja áður en þú stígur í stól-
inn. Ég bíð hérna og hið fyrir þér“.
„Komdu hara óhrædd inn í kirlcjuna,
móðir niín“, svaraði kandidatinn hátt
og snjalt. „Vertu alveg óhrædd, ég
skal ekki verða þér til skammar".
Síðasta versið af síðasta sálminum
fyrir prédikun hljómaði margraddað
uin kirkjuna og Kristján steig í stólinn
föstum fetum. Hann leit yfir kirkjuna
í allar áttir, eins og hann vildi segja:
„Sjáið þið mig? Þið hafið varla búist
við því, að til þess kæmi nokkurn
tíma að ég stæði hérna. Nú getið þið
séð, hvað orðið er úr hjarðsveininum
og það af sjálfsdáðum“.
Hljóðfærið þagnaði og allra augu
litu með eftirvæntingu á prédikunar-
stólinn.
(Framh.)
Barnabókin „Fanney" fæst á Seyðisfirði
hjá Helgu Símonardóttur á Sólheimum og á Akur-
eyri hjá Kristjáni Guðmundssyni bóksala.