Æskan - 01.11.1927, Blaðsíða 7

Æ S K A N
87
Seppi var eðlilega lúinn eftir ferð-
ina; lagðist hann þvi í göngin og
sleikti sig. Þórður fór nú inn í svefn-
herbergið, þar sem maturinn var handa
honum fram reiddur, og lallaði Kolur
á eftir.
Þórður fékk sér sæti við borðið og
tók til matar síns, en á meðan sagði
hann konu sinni af ferðalaginu. Hvern-
ig Guð hefði látið Kol leiða sig gegn-
um hættuna.
Síðan tók hann hundinn sér í fang,
hélt honum fast að brjósti sér og sagði
með tárin í augunum: „Vesalings Kol-
ur, ef þú hefðir ekki verið með mér
og hjálpað mér, er ég hræddur urn
að ég hefði beðið ósigur við Éljagrím".
Eftir þetta þótti hjónunum svo vænt
um Kol, að þau gáfu honum mjólk á
hverjum degi; og hélzt þessi vinátta
þeirra í milli á meðan þau lifðu.
Dýrt merki.
Tveir ungir menn sátu 1 sama spor-
vagni í Lundúnaborg. Annar þeirra bar
bindindismerki í horninu á jakkanum
sínum.
„Hvað fáið þér mikið fyrir að bera
þetta merki þarna?“ spurði hinn háðs-
lega.
„Það get ég ekki sagt yður nákvæm-
lega“, svaraði hinn fyrnefndi, „en það
kostar mig hér um bil 360 þúsund kr.
á ári“.
Ungi maðurinn, sem bar merkið í
horninu og svaraði þessu, hét Friðrik
Carington og var sonur auðugs vín- og
ölgerðarmanns. Faðir hans ætlaðist til
að hann tæki við atvinnurekstrinum
af sér, en þegar ungi maðurinn sann-
færðist um hinar illu afleiðingar öl- og
vinframleiðslunnar, neitaði hann að
halda slíkum atvinnurekstri áfram,
þrátt fyrir það þó hann tapaði við það
360 þús. króna tekjum á ári.
Finst ykkur það ekki laglega af sér
vikið?
Kurteisi Hollendingurinn.
Englendingur nokkur kom eitt sinn
að vetrarlagi inn í hollenzkt veitinga-
hús. Honum var kalt og settist hjá
arninum til þess að hita sér.
Rétt hjá honum sat annar gestur,
sem var Hollendingur. Hann tók eft-
ir því, að glóandi kolamoli féll út úr
arninum ofan á yfirhöfn Englendings-
ins, án þess að hann yrði þess var,
og brendi undir eins gat á hana. Þá
segir Hollendingurinn:
„Hvert er nafn yðar, herra minn?“
„Það má yður á sama standa“, svar-
aði hinn stuttur í spuna.
Hollendingurinn þagnaði þá, en kola-
molinn hélt áfram að brenna í kring-
um sig og var í þann veginn að kveikja
i yfirhöfninni. Hollendingurinn réri
fram og aftur á stólnum í hinni mestu
angist, en áleit það vera ókurteisi af
sér að tala til Englendingsins, þar sem
hann hafði ekki verið kyntur honum
og vissi ekki einu sinni nafn hans.
En þegar hann sá þéttan reykjarmökk
stíga upp úr yfirhöfninni, þá spurði
hann loks aftur með byrstri rödd:
„Hvert er nafn yðar, herra minn?“
Englendingurinn leit á hann og sá,
hve hann var æstur á svipinn, og svar-
áði þá einstaldega rólega:
„Nafn mitt er James“.
Þá stóð Hollendingurinn upp, hneigði
sig injög lcurteislega fyrir Englend-
ingnum og sagði:
„Það er kviknað í yfirhöfn yðar,
herra James!“