Æskan - 01.03.1928, Blaðsíða 5

Æ S K A N
21
11111 við í eina glímu. Jeg er áreiSan-
lega eins sterltur og þti, þó að jeg
kunni minna í söjgunum.
(Þeir glíma. Nonni fellur á kiijeð).
Siggi: Þar i'jell Egill, kappinn.
Nonni: Við sjáum nú seinna, þegar
skólinn byrjar, hvor okkar heí'uv betur.
M. J.
sz
****##***$*******«*#$***********###******
* . *
I ^jmsl^iféingii^inno í
* Eftir Se!mu<’Lagerlöf. M. Jónsdóttir þýddi ♦
*
************* xy******^***** ***************
Tröllkóna var á ferð út í skógi.
Jlarnið sitt bar hún í poka á baldnu.
Það var strákur stór og ófrýnilegur,
með úlfgrátt, stritt og úfið hár, víg-
tennur og kló á litla fingri. En tröll-
skessunni fanst hann auðvitað fríðari
en nokkur kongssonur.
Eftir stundarkorn lcom hún þangað
sem skógurinn var lítið eilt gisnari. Þar
lá vegur. Hann var sleipur, blautur og
ósljettur. A veginum var fólk á ferð.
Það var bóndi og kona hans.
Tröllkonan kom auga á hjónin og
ætlaði að læðast inn í skóginn aftur,
því að hún vildi ekki láta þau sjá sig.
En þá veitti hún því eftirtekt, að
Jióndakonan reiddi barn í fangi sjer. Þá
snerist skessunni hugur. „Gaman þætti
mjer að sjá, livort bárn lióndakonunn-
ar er eins fallegt og barnið mitt“, sagði
hún við sjálfa sig'. Faldi hún sig því
næst að bald hesliviðarrunna, er sLóð
rjett við veginn.
En þegar ferðafólkið reið framhjá,
gleymdi hún sjer alveg, og í ákafanum
teygði lnin fullmikið úr sjer. Hestarnir
urðu varir við stóra, ljóta greppatrýnið.
Þeir tólvu viðbragð og fældust
Það lá við sjálft, að liæði bóndi og
Jvona lians ljellu af þaJii. I’au æptu upp
yfir sig af ótta og tóku í tauraana eft-
ir raælti. Iin liestarnir voru trvltir, og
sl<cssan sá elvki meira eftir af þeim.
Hún gretti sig af greraju. Hún Jiafði
varla fengið ráðrúm til þess að renna
augunum á raenslta barnið. En það
hýrnaði heldur en eklti ylir kerlu.
Þarna lá þá barnið á jörðunni við tærn-
ar á lienni.
Þegar hestarnir fældust hafði raóðir-
in mist það úr t'angi sínu. En lil allra
hamin'gju liafði það komið niður i
þurra lauflirúgu og var alveg óskaddað.
Barnið hágrjet af hræðslu, en þegar
skessan laut niður að ]iví, þá slein-
þagnaði það, teygði út hendurnar og
togaði í svarta slteggið hennar. Tröll-
kóiian stóð þarna steini lostin og starði
á menska barnið. Hún virti fyrir sjer
grönnu, nettu fingurna með rósrauðu
nöglunuin. Hún leit inn í augun, blá-
djup og skær, og hún liorfði með aðdá-
un á fagurrauðar varirnar. Hún snerti
við silkimjúku liárinu, hún strauk
hendinni um litlu dúnmjúku vangana,
og liún varð gagntekin af undrun. Hún
gat með engu móti áttað sig á því, að
nókkurt barn gæti verið svo hörunds-
bjart og' yndislegt.
Alt i eimi þreif skessan pokann af
lmlvi sjer og tólv upp krakkann sinn og
lagði hann við lilið menska barnsins.
C)g þegar liún sá live munurinn var
mildll, þá gat hún ekki stilt sig lengur,
en fór að liáslvæla.
Nú höfðu lijónin náð valdi á hest-