Æskan - 01.03.1928, Blaðsíða 6

22
Æ S K A N
Linuiii og sneru aflur lil þess aí5 leita
barnsins síns. Tröllkonan heyrði hófa-
dyninn, en hún þreyttist ekki að dást
að inenska barninu. Hún sat við lilið
þess, þangað til hjónin voru alveg á
næstu grösum. Þá var scm hún vaknaði
af draumi. Hún tók menska barnið,
stakk því niður i pokann sinn, slöngdi
honum á bak sjer og skundaði til skóg-
ar. En stóri, ljóli skessustrákurinn lá
eftir við veginn.
Skessan var varla komin í hvarf,
þegar hjónin komu. Þetta voru mestu
myndarhjón, efnuð og velmetin. Þau
áttu reisulegan liæ og stóra jörð í
frjósama dalnum undir hlíðinni. Þau
höfðu búið í mörg ár, en áttu aðeins
þetta eina barn, svo að síst var að
kynja, þótt þau leituðu þess harm-
þrungin. Húsfreyjan var nokkrar liest-
lengdir á undan bóndanum, og kom
hún fyr auga á barnið, sem lá við veg-
inn. Það orgaði af öllum mætti og vildi
fá móður sína aftur. Og konan hefði
átt að geta heyrt það á þessum hræði-
legu óhljóðum, að eitthvað var bogið
við þetta, og hana hefði mátt gruna,
hverskonar barn þetta var. En hún
hafði verið svo undur og skelfing
hrædd um barnið sitt. Hún hafði búist
við því, að finna það liðið lík, svo að
hún liugsaði aðeins: „Góðum guði sje
lof, að drengurinn minn er á lífi“.
„Hjer liggur barnið!“ hrópaði hún
og steig um lcið af baki, og flýtti sjer
sem mest hún mátti lil skessustráksins.
Frh.
SL
Sveinn hafði lofað föður sínum að vera
stiltur og góður, en gleymt ]>ví, eins og oft
vill verðu.
Faöirinn: Hverju liótaði jeg þjer, ef 1>Ú
svíkir loforð ]>itl?
Sneinn: Flcngingu! Kn úr |>ví að jeg efndi
ekki mitt loforð, |>arfl |>ú licldur ekki að efna
orð |d».
Höndin hreina.
(Austurlensk saga, lauslega þýdd).
Einu sinni var ungur maður, Asím
að nafni, færður l'ram fyrir Harun al
Rashid, kalifa í Bagdad. Hann hafði
stolið brauði.
Nú kraup hann á knje fyrir framan
hásætið og horfði biðjandi augum í
hina ströngu ásjónu kalifans.
„Þú helir smánað boð kóraiisins1) og
lítilsvirt lög min. Hvað kom þjer lil
slíkra verka?“
„Mikli og voldugi herra“, sagði ungi
maðttrinn. ,,.Ieg á gamlan og sjúkan
föður. Jeg verð að hjúkra honum og get
því ekki unnið. Hungrið neyddi mig til
þess að stela brauðinu“.
Kalífinn horfði hörkulega á unga
manninn.
„Algóður guð, sem veit hvað í
mannshjörtunum býr, mun ef til vill
fyrirgefa þjer þessa yfirsjón. Jeg, sem
er þinn jarðneski dómari, verð að full-
nægja fyrirmælum laganna, og láta þig
taka út hegningu“.
Kalífinn gaf einum þjóni sínum
merki. Sá bar sverð dómarans. Þegar
Asim sá það, hvíslaði hann að kalíf-
anutn: „Jeg bý yfir lcyndarmáli, leyf
mjer að ljetta því af hjarta mínu áður
en jeg dey. Fyrir tveiin nóttum sat jeg,
sem oftar, við sóttarsæng föður míns.
Svefninn sigraði mig. Jeg liafði vakað
svo lengi. En er jeg var sofnaður, birt-
ist mjer Salómon hinn vitri. Hunn
kendi mjer merkilega töfraþulu. Ef hún
er Iesin yfir gullpeningi, og hann siðan
lagður á jörðina, vex upp af honum
gulltrje með gullávöxtum. í eigin liag
má enginn nota þessa töfra“.
„Komdu út í garðinn“, mælti kalíf-
inn. „Þar reynum við töfra þína. Gull-
ið unin jeg nota í þarfir ríkisins".
1) 'l'rúarbók Múhaineðslrúarmanna.