Æskan - 01.09.1928, Blaðsíða 5

ÆSK AN
69
Berjaför
Móöurást kisu.
(Sönn saga).
Litli Siggi, litla Sigga
löbbuðu út i mó.
Bæði ber að tína
i berjafötu sína.
Blómin anga, berin glóa
lilökk á grænni kló.
Litli Siggi :,:
litla þúfu fann,
blessuð berin ljúfu
J)yrgðu alla þúfu.
:,: Eitt af öðru :,:
upp í munninn rann.
:,: Litli Siggi :,:
litinn bolla sá,
en sá litaljóminn
litlu fögru blómin.
:,: Þau jeg tíni :,:
þau skal mamma fá.
:,: Heim þau gengu :,:
liarðla kát og rjóð.
Buðu ber að smakka,
börnunum allir þakka.
Allir segja :,:
„Ógn eru berin góð“.
M. J.
Faöirinn: ,.Jeg banna þjer að loga í rófuna
á kettinum, strákur. Heldur þú að honum
]>yki það' (,'ott?“
Drengurinn: „Mjer þykir heldur ekki gott
að láta ]ivo mjer, en samt gerir mamma það
á hverjum degi og segir hara: ,Uss, þetta er
ekkerl‘.“
Ólafur lilli: „Mamina, manima! Jeg sá
mann vera að búa til liest úti i sniiðju“.
Móðirin: „Búa til hest? Hvaða rugl er þetta,
drengur“.
Ólafur litli: „Jú, vist sá jeg það. Hann var
að negla fæturna á hann“.
Þegar jeg var 11 ára gömul, var
jeg eitt sumar með móður minni að
Efra-Langliolti i Hrunamannabreppi.
Þar var þá tvíbýli, og áttum við
beima í austurbænum. í vesturbæn-
um bjuggu öldruð hjón, er lijetu Ein-
ar og Guðriður. Þau áttu sjer svart-
flekkótta kisu, sem var ketlingafull,
þá um vorið.
Við krakkarnir fylgdumst vel með
öllu og töldum mjög til, að kisa færi
að „leggja“, þvi að við bjuggumst við
að einn ketlingurinn vrði látinn lifa.
En einn góðan veðurdag livarf kisa,
og ljet hún ekki sjá sig í tvo daga. Á
þriðja degi kom hún, en var þá slæpt
og mjóslegin, og þótti auðsýnt, að
hún hefði fætt ketlinga sina, eða lagt
út, eins og fólkið sagði.
Nú byrjuðum við krakkarnir að
leita. Við leituðum dyrum og dvngj-
um, liklega sem ólíklega, alstaðar,
sem okkur liugkvæmdist. Við leituð-
um i öllum jötum og stöllum, skrið-
um inn i hevgeilarnar, og ætluðum
ekki að gefast upp. En alt kom fyrir
ekki.
Kisa kom við og við lieim að bæn-
um og fekk sjer að lepja. En svo
livarf hún tímunum saman. Við
revndum oft að sitja um hana,
þegar liún kom og veita henni eftir-
för. En liún var liðug í snúningum
og livarf okkur jafnan, og hafði lag
á því, að láta ekki elta sig'.
Lcið svo fram eftir sumri.
Þá var það einn morgunn, að áliðnu
sumri, að Einar gamli í vesturbæn-
um vaknaði og leit út um gluggann,
að gá til veðurs.
Baðstofan var fornleg, og var grasi
vaxin gluggatóftin. Einar sá þá, að í
gluggatóftinni sat dálítill mósvartur