1. maí - Reykjavík - 01.05.1934, Side 4

i'rá Vín, og fór hann inn á stærsta hótelið
í Leoben; en er erindi h.ans varð kunnugt,
var hann rekinn út.
Böðullinn fór þá á gildaskálann, er
stendur við markaðstorgið, en honum var
vísað á dyr.
Hann fór þá inn í lítið veitingahús,
bað um brennivín, og drakk sig fullan, og
þar hældist hann yfir hinu svívirðilega
verki, sem sér hefði verið falið.
Þá var hann rekinn út þaðan, og hvar,
sem hann fór, vék fólk úr vegi fyrir hon-
um, eins og hann væri „óhreinn“.
Eéttarhaldið Stóð lengi yfir, því dóm-
stjórinn, sem var sæmilegur maður, gaf
Wallisch leyfi til þess að halda langa
ræðu til varnar sér.
.En klukkan sjö um kvöldið hringdi
Dollfuss upp, frá Vín, talaði við dómstjór-
ann og spurði hversvegna ekki væri búið
að fella dóm.
Stjórnin þurfti ekki að bíða lengi. Kl.
9,30 var Wallisch- dæmdur til dauða. Hann,
sagði verjanda sínum að biðja ekki um
náðun, en Dr. Wayner, sem var verjandi
hans, gerði skyldu sína, og símaði til
Vínar.
Meðan á þessu stóð hafði gálginn verið
byggður. Fangelsisgarðurinn var upplýst-
ur og var sem ljóshaf. Kl. 10 kom inn í
garðinn hermannafylking, ásamt mörgum
æðri mönnum úr hernum, og fjölda vitna.
Ilinir pólitísku fangar sáu út um klefa-
glugga sína umhverfis garðinn, allan við-
Lúnað, og vissu hvað til stóð.
Wallisch var spurður hvað væri síðasta
ósk hans. Bað hann þess að sér væri leyft
að tala við Paulu konu sína, Milli þeirra
hafði verið hið mesta ástríki ætíð frá því
að þau giftust.
Þegar hún var færð til hans og sá lög-
regluna, æpti hú nupp yfir sig: Morðingj-
ar. Böðlar!“ En Wallisch stillti hana.
4
Svo kom bróðir hennar, og þau grétu
systkinin í klefanum hjá þeim' dæmda.
Wallisch einn var stilltur og æðrulaus.
Illæjandi bað hann um dagblöðin, svo
hann gæti lesið síðustu lygamar um sig.
Og þó hann hefði ætíð verið bindindis-
maður, bað hann um vín og sætabrauð.
Klukkan var orðin þrjú um nóttina.
Paula grét án afláts, svo fangelsislæknir-
inn fékk Wallisch vasaklút með chloro-
formi, og Wallisch hélt klútnum' að vitum
hennar unz hún sofnaði. Síðan tók hann
hana í arma sína í síðasta sinn, og lagði
hana niður á hálmdýnuna í klefa sínum.
Þá bað hann þess, að hann fengi að sjá
þrjá íélaga sína, er barizt höfðu við hlið
hans. Er þeir höfðu verið færðir til hans,
mælti hann: „Sá dagur mun koma, er við
höfum barizt fyrir“. Og eftir stundar-
þögn: „Eftir dauða minn, rnunu ekki
fleiri verða hengdir". — Og þegar orð
bárust frá Vín um að náðun hefði verið
synjað, sagði Wallisch: „Ég vissi það“.
Böðullinn Spitzer kom inn 1 klefa hins
dæmda. Wallisch var spurður, hvort hann
vildi ná prestsfundi, en hann kvað nei
við því, og hló við. Þeir leiddu hann niður
í garðinn þar sem gálginn stóð.
Hann staðnæmdist augnablik, er hann
sá gálgann; aðeins örskotsstund. Svo hélt
hann áfram, framhjá klefum félaga sinna,
er stóðu við gluggana, héldu um jám-
stengurnar, og horfðu á foringja sinn
ganga hjá í síðasta sinn.
Þeir sáu, að hann gekk óbugaður og
djarfmannlegur framhjá, svo sem venja
hans var. Hann gekk að gálganum, og
staðnæmdist með bakið að gálganum.
Böðullinn Spitzer gekk upp á pallinn,
hann var með hvíta hanzka og dökkan