1. maí - Reykjavík - 01.05.1934, Qupperneq 11

Réiíindi konunnav.
Ekki er raargt ritað er snertir okkur
konur sérstaklega, okkar kjör og aðbún-
að, en sjálfum okkur megum við um
kenna, að nokkru leyti, því að við látum
lítið af mörkum. Við gerum allt of lítið
að því að i’æða okkar sérstöðu í þjóðfé-
laginu, okkar sjónarmið. Mér finnst því
rétt að biðja 1 .maí blaðið fyrir nokkur
orð, þó ekki verði þar sagt margt nýtt
né merkilegt. Við alþýðukonurnar erum
cfurseldar arðráni og kúgun á sama hátt
og mennirnir okkar, bræður okkar og
synir. En okkar ok er stærra og þyngra.
Konan á jafnrétti við manninn, heitir í
lögum landsins, stjórnarskráin heimilar
konum kosningarétt, en jafnrétti kon-
unnar er ekki til nema á pappírnum.
Ilvað veldur?
Því veldur fjárhagsleg og menningar-
leg kúgun. Karlmennirnir halda því
fram eða eru um of bundnir þeirri skoð-
un, að konan eigi aðeins að hugsa um
heimilið, börn og matur eru þeir hlutir,
sem við konur megum sýsla með. Tóm-
stundir okkar alþýðuhúsmæðranna eru
fáar, og því miður eru karlmennirnir of
sinnulausir um að gefa okkur nauðsyn-
legt yfirlit um viðbui-ðina eða fræða okk-
ur um hagsmunamálin.
Þið nmnuð máske segja sem svo, að
nú geti konur verið á skrifstofum, í
l.vfjabúðum, verzlunum, lært til embættis
o. s. frv. o. s. frv., yfirleitt gengið inn í
öll störf þjóðfélagsins eins og karlmaður.
En þegar við aðgætum nánar, þá er einn
iiængur á, — launin okkar eru miklu
lægri en karlmannanna. Það viðhorf
drottnar, að afköst okkar séu minni, við
þurfum minna til að lifa af. Er þetta
rétt? Nei, alls ekki. Við mörg störf erum
við engu ónýtari eða afkastaminni en
karlmaður, og að við þurfum færri lífs-
nauðsynjar, er hrein bábilja. En þessi
launakúgun gerir það að verkum, að okk-
ur er ekki lífvænt, þó atvinna fengist.
Við verðum illa séðar af starfsbræðrum
oJíkar, sem eru settir út úr atvinnu,
vegna þess hve okkar starfsorka er lágt
metin — ódýr. Þeir líta því gjarnan á
okkur sem launakúgara, hálfgerða taxta-
brjóta. Launakúgunin neyðir okkur bein-
línis í hjónabandið, vitandi og óvitandi,
við sjáum engán ráð til að „komast af“,
á annan hátt betur, en að giftast, stofn-
setja heimili, ala börn og láta manninn
■\inna fyrir öllu saman. Get ég þó ekki
sagt, að þetta hlutverk sé giæsilegt frá
fjárhagslegu sjónarmiði, því hver býr
við verri kjör, meira strit, nieiri áhyggj-
ur, en verkamanns- eða bóndakonan? Þó
maðurinn sé atvinnulaus, léttast eigi
heimilisstörf okkar kvennanna, heldur
Alþýdu-
fólk!
MUNIÐ EFTIR að Kaupfélag Alþýðu liefir
sölubúðir á Vitastíg 8a, sími 4317, og í Verkamannabústöð-
unum, sími 3507. I þessum búðum eru nægar birgðir af
því sem þið þurfið daglega að nota. Ávalt lægst veið og
vörurnar sendar um allan bæ. Styrkið ykkar eigin starf-
semi, með því að versla við búðir félagsins.
11