Afturelding - 01.01.1938, Síða 3

AFTURELDING
FJALLVÍGIÐ
»En er Filistar heyrðu að brvið vn ri smurður
til konungs yfir I^rael, lögðu allir Filistar af stað
að leita Davíðs. Og' er Davíð frétti það, fór hann
ofan í fjallvígið« (II. Sam. 5:17).
Þeg'ar einhver snýr sér til Krists og öðlazt, frelsi,
þá smyrzt hann olíu Guðs Anda, ,sem Davíð. Þá
er það, sem hinir vantrúuðu fara að eins og Fili-
star. Þeir .safnast saman gegn þessum. smurða
Drottins. Filistar leituðu eftir lífi Davíðs, og van-
trúaður lýður leitar eftir hinu nýja konunglega
lífi Guðs barna, því þeir vilja þaó dautt. Hér gefur
þvi hinn smurði Gamla sáttmálans hinum smurðu
Nýja sáttm,álan.s gullvaga fyrirmynd. — »Og er
Davíð ftéttí það, fór ha.nn ofan í fjallvígið«.
Hvert er þá þetta fjallvígi, sem hin smurðu Guðs
börn geta flúið í, þegar hersveitir heimsins leggj-
ast á eina .sveif með það, að ofsækja þau? Svarið
höfum við meðal annars frá Jesaja 26:1: »Hjálp-
ra^ði sitt gerir hann að múrum og varna,rvirki«.
Fyrirheiti Guðs eru oft táknuð, sem fjöll í Ritn-
ingunni (sbr. Sálm. 121: 1—2, 40:3). En áður en
Kristur dó fyrir okkur á Golgata, átitum við ekk-
•ert vígi í þessum fjöllum Guðs. Fyrirheitd Guðs
voru okkur lokuð, sem hamragirtur ómöguleiki að
ganga inn í. Við gátum ekki vænzt neinnar misk-
unnar hjá Guði, og enda, ekki enn, nema við tök-
Urn á móti Kristi, ,sem, persónulegum fírelsara okk-
ur. Hann er lykillinn að fyrirheitum Guðs. Hann
ei’ dyrnar og vígið -sjálft. Reyndum við að tileinka,
okkur náð Guðs, án hans sem meðalgangara, mætt-
nm við aðeins miskunnarlausu réttlæti Guðs og ei
lífum dómi. Það færi þá, líkt fyrir okkur og flug-
vélunum, sem við lesum um í frét-tablöðunum að
hafi rekið sig á einhverja fjallshlíðina og fyrirfar-
ist með öllu. — En lof sé Guði! Kle-ttahlíð hinna
eilífu fyrirheita var opnuð okkur í Kr-isti kross-
festum. Þar sem áður var ómöguleiki og þverhnýpi
glöt,unar, þar blasir nú við sjónum okkar öruggt
vígi til undankomu. Hallelúja! Þetta sáu líka hin
ir heilögu menn Gamla sáttmálans, eins og sjá má
það dýpra fallnar en þessi, sem stöðugt hefir lif-
að undir áhrifum bæði gyðingdóms og krislindóms.
En þessi síðasti þjóðarleiðtogi þeirra, (.erði hvað
hann gat til að auka áhrif menningarinnar.
L. B. íslenskaði.
af sálmum Davíðs og hinum tilfærðu orðum Jesaja.
og mörgum fleiri stöðum.
Móse langaði til þess að sjá dýrð Drottins (II.
Mós. 33:18). Guð vildi gjarnan gera þessa bæn
þjóns síns. En tökum svo eftir hvaða skilyrði Guð
setur lionum, ef hann eigi að geta séð dýrð hans,
ár. þess að missa lífið. Guð sagði: »En þegar dýrð
mín fer fram. hjá, vil ég láta þig standa- í berg-
skorunni«. Hvernig hefði farið, ef bergskoran hefði
engin verið — ekkert vígi í klettinum? Móse hefði
auðvitað ekki þolað ljómann af dýrð Drottins og
dá,ið á sama augnabliki, sem. hún rann upp fyrir
augum hans. En í skugga bergskorunnar fær hann
þá hlífð, sem nauðsynleg- er. Með öðrum orðum,
berg-skoran verður honum öruggt, vígi. En þetta
er meira en atburður úr lífi Móses. Það er ein aí
alvarlegustu táknmyndum til okkar. Eins og Móse
göngum við öll með ljósa eða óljósa löngun í hjört-
um okkar til þess að sjá dýrð Guðs, — það er að
komast til alsælu anna'i-s lífs. En þá þuríum vio
að hafa bergskoruna — vígið, til þass að standa í,
þegar dýrð Guðs rennur upp á. upprisumorgni ei-
lífðaj'innar. Undursamleg staðreynd, að við eigum
þetta vígi í Kristi krossfestum og dánum fyrir okk
ur. Þú manst það, lesari góður, að björgin klofn-
uðu, þegar hann dó á Golgatahæð, þá opnuðust
fyrjrheiti Guðs fyrir föllnum heimi. Þá opnaðist
Bergskoran, sem Móses var boðið að ganga inn í
sér til bjargar, og þér er í dag boðið að ganga inn í,
því annars getur þú ekki komið fram fyrir rétt-
látan Guð. — Hér höfum við þá séð, að við þörfn-
umst þessa vígis frá sjónarmiði réttlætis, Guðs og
heilagleika. En við þörf-numst þess einnig frá sjón-
armiði sektar okkar og Satans. Og lof sé Guði!
Einnig þar er vígið öruggt.
Við flettum upp á Ljóðal. 2:14: »Dúfan mín . . . í
fylgsni fjallhnúksins, lát mig ,sjá auglit þitt, lát mig
heyra rödd þína!« Sjáum við ekki dúfuna, fyrir
okkur? Hún kemur hrædd á flótta undan höfuð
óvini sínum, fálkanum, og þrengir sér inn í fylgsn-
ið — bergskoruna. Þar er henni borgiö, en óttinn
við óvininn hefir gengið svo nærri henni, að fyrst
í sfað þorir hún varla, að tísta.
I þessari dásamlega fögtu líkingu er það Krist-
ur, sem ávarpar söfnuð sinn og um leið hvert ein-
stakt sinna barna, því hann bað lærisveina sína
að vera falslausa sem dúfur. Undan höfuð óvini
okkar — Satan — hvers vængjaþytur er synda-
,sekt hjartans — flýjura við sem dúfan inn í berg-
skoruna, sem er endurlausnarverk Krists. Þar er
3