Afturelding - 01.03.1938, Side 3

-AFTURELDING
Undir Guðs vernd.
Sönn saga.
Það var vorkvöld. Rökkrið smaug í gegnum lága
gluggann á loftherberginu á þriðju hæð, þar sem
Sonja og Stig áttu heima. Sonja var 8 ára en Stig
5 ára. Nú skulum við biðjia. kveldbænina okkar,
og svo förum; við að hátta og sofa; mamjna kemur
ekki heim fyrr en seint í kvöld, sagði. Sonja. Þau
voru búin að borða kvöldmatinn, sem mamma hafði
skamfað þeim um miðdagsleytið, þá hafði hún kom-
ið heim stutta stund. Hlið við hlið krupu þau við
rúmið, og Sonja bað hátt. Hún bað um fyrirgefn-
ingu synda sinna fyrir sakir Jesú, og að Guo
verndaði sig og Stig og mömmu á komandi nóttu.
Og svo bætti hún við: »Kæri Herra, blessaðu
mömmu og gefðu henni heilsu og krofta, svo að
hún geti unnið inn fyrir húsaleigunni, því annars
fáum við ekki að vera hérna lieng.ur. Þu. sem ert
svo góður og máttugur og getur ailt, ger þú þetta
vegna Jasú! Amen!«
Þau settust nú í. legubekkinn og sungu sameig-
mlega: »Enginn þarf að óttast. síður en Guðs barna
skarinn fríður«.
»Nú tek ég lykilinn úr skránni og læt hann und-
ir mottuna í foirstofunni, eins og mamma sagði«.
Sonja stóð upp og gekk að dyrunum. Dyrnar fram
að forstofunni höfðu staðið upp ,á gátt.. Án þess að
systkinin tækju eftir, hafði svartskeggjaður, ó-
Joekktur maður heyrt og séð allt. Þögull eins og andi
læddist hann fljótlega út gegnum ytri dyrnar, þeg-
ar Sonja. nálgaðist. Þar úti á. framloftinu í dimm-
unni, faldi hann sig bak við stóran skáp, meðaa
Sonja læsti og lét lykilinn á sinn ákveðna stað. Eft-
ir litla stund sváfu bæði systkinin örugg- undir
Guðs verndai'vængjum.
Móðirin stóð í, þvottahúsi í hinum enda borgar-
ijinar og vann af kappi, til þess að korna ekki allt
of seint heim. Vesalings mamma, hún hafði átt erf-
iða daga, síðan maðurinn hennar dó. Upp á sío-
kastið hafði hún haft sérstaklega miklar áhyggjur,
stjórnmálum. Hvað ég hér er búinn að segja er sú
sannfæring, sem ég hefi fengið af þeim boðskap,
sem1 þessi dagur flytur okkur, og af þeirri reynslu,
■sem ég hefi fengið í lífi rnínu. Eg flyt ykkur þenna
vitnisburð, en þó ekki sökum þes|s að ég á nokkurn
hátt vilji verða mikill í augum manna.
liún hafði verið veik urn tíma og ekki getað unnið,
svo hún átti nú aðeins fáar krónur, sem hún hafði
geymt til húsaleigunnar, og nú átti hún að borga
hana eftir fáa daga. Húseigandinn var mjög
strangur maður, svo hún bjóst ekki við öðru en að
verða rekin út á götuna með litlu börnin sín. Það
höfðu verið m.argii- dirnmir dagar. Og hún haföi
oítar en einu sinni sagt með guðsmanniinum: »Þetta
er huggun mín í eymd minni, að orð þitt lætur mig
lífi halda«. 1 kvöld var hún óvenjulega óróleg, hún
var næsturn angistarfull, var hún ef til vil að verða
veik, eða voru börnin hennar í einhverri hættu?
Iíún varð a.ð fara afsíðis og úthella hjartans neyð
sinni fyrir Drottni. Henni létti um hjartað, það var
eins og einhver hvíslaði í eyra hennar: »öttastur
ekki, því ég er hjá J)ér. Vík ekki af, J)ví ég er þinn
Guð! Ég hjálpa þér, ég held þér uppi með hægri
hendi réttlætis míns«. Með endurnýjuðum kröftum
fór hún aftur að vinna. og söng hægt: Guð, sem sinn
son mér gaf«. Klukkan var að verda 9, I>egar
mamma kom heim — I>reytt. en ánægð. Sonja og
Stig sváfu vært. Þau vöknuðu ekki, þó að hún
kveikti rafmagnsljósið. Hvað var þettia? Bréfmiöi,
sem lá á borðinu. Mamma tók hann. Hún ýmist
svitnaði eða skalf, þegar liún leit yfir innihaldið.
Hún settist, á legubekkinn og las á ný: »Sá, sem
skrifar l>essar línur, er vesalings ræfill. Stundum
vinn ég, en stundum lifi ég á, því, sem mér hepnast
að stela. Nú um tíma .hefi ég unnið og grætt.dálít-
ið. En í dag datt. mér í hug að byrja að stela aftur:
Það fer að líða að því, að fólk þarf að fara að borga
húsaleiguna, svo það hefir geymda peninga hér og
þar í heimahúsum. Eg hugsaði. mér að byrja, hjá
yður. En óséður varð ég heyrnarvottur að kvöld-
bæn barna yðar. Þau báðu Guð að gefa móður sinni
heilsu og kraf ta, s,va að hún gæti unnið fyrir húsa-
leigunni. Þegar börnin voru sofnuð, opnaði ég dyrn-
ar með lyklinum, semi hafði verið lagður undir
dyramottuna, Eg gekk inn og kveikti ljósið. Eg
rannsakaði »kommóðuskúffurnar«. Þar voru aðeins
nokkrar krónur, og ég lét þær liggja óhreyfðar. —
Það var ómögulegt að gjöra nokkuð illt af sér,
J)egar maður hafði hlustað á barnslegu og trúarör-
uggu bænirnar barna yðar og ég sá, hvar þau sváfu
svo vært, með mynd af verndarenglinum fyrir of-
an rúmið sitt. Enn þá, meira hrifin var ég af mynd-
inni, sem hékk yfir legubekknum. Myndinni af hin-
um góða hirði. Eg brast í grát, J>egar ég leit hana.
Mamma mín átti samskonar mynd. Mamma, ó,
mamma! Æ, ef hún hefði lifað, þá væri ég ef til
15