Afturelding - 01.03.1938, Side 11

i AFTURELDIN G
af mönnum., ssim litla fræðslu g'á.tu fengið. Já, þeir
skrifuðu og töluðu knúðir af Heilögum Anda. Vér
trúum því, að Biblían sé Guðs orð, og þurfum ekki
aö hafa neinar áhyggjur út af því, hverjir skrif-
uðu ha,na, eða hvernig hún, er kc-miin til á voru
móðurmáli. Pví vér vitumi, að hún er gjöf frá al-
góðum, alfullkomnum Guði, eins og allar góðar
gjafir. Þess vegna bsr oss að vera honum þakklát
íyrir þessa dýrmætu gjöf. Sá, sem elskar Guð af
öllu hjarta og vill gera vilja hans, fær íullvissu
um a,ð Biblían er Guðs orð, því Guðs orð er »Andi
og líf«. »Það er lifandi, og kröftugt og beitlara
hverju tvíeggjuðu sverði«. Það hefir kraft í sér til
freilsis fyrir sálina og gefur á. þann nátt óræka
sónnun fyrir því, að það er Guðs orð. Því enginn
get.ur frelsað sálir vorar og gert. css að erfingjumi
eilífs lífs, nema Guð, semi eftir að hafa talaö til
vor fyrir munn ,sinna spámanna, hefir í lok ald-
anna til vor talað fyrir Son sinn Jesúm Krist. Og
þennan Jesúm hefir Paðirinn sjálfur innsiglað með
sínum Heilaga, Anda og gjört hann að lífgjafa
vorum og Frelsara,. Hann hefir keypt oss með
blóði sínu úthelltu á krossinum^ til þess að gefa
oss eilíft, líf og eilífa dýrð með sér í sínu dýrðar-
ríki í himinhæðum,.
Þetta fullvissar Guð oss um í sínu heilaga orði
og með sínum Heilaga, Anda. Jesús er staðgöngu-
maður vor hjá Föðurnum. Hann biður, að vér
mættum, verða þeirrar náðar aðnjótandi, sejn Jesús
hefir veit-t oss, með því að taka á sig hegninguna
tyrdr svndi.r vorar og líða kvalafullan dauða í vorn
stað cg fullnægja þannig réttlætiskröí u Guðs, og
hreinsa oss af allri synd með sínu heilaga .blcði.
Guð stendur á bak v-ið sitt orð og stendur við
öl) sín loforð, sem, eru gefin í Orðinu, ef vér göng-
um fram í trú og leitum,slt við að gera, bans vilja.
Jafnframt því, sem Guð gefur oss eilíft líf í syni
sínuml, þá hefir hann líka gefið oss nægtir, cvo
vér getum haldið áfram á helgunarbrautinni og
fullkommast í öllu góðu. Því Jesús vill að vér fet-
um í ha.ns fótspor. Guðs orð fræðir css einnig um
alla eiginleika Guðs, allam vilja hans, alla elsku
hans ti.1 cor og allar þær dýrmætu gjafir, sem
hann vill gefa oss. Þaö kennir oss einnig að þekkja
vort eigið syndaeðli, allar illar afle ðingar synd-
arinnar, allt það böl og hörmungar, sem af synd-
inni leiö'ir og getur leitt bæði fyrir þetta líf og
hið eilí.fa, fyrir þá, æm ltmda í eöífu.m kvölum
íordæmdra. Guðs orð kennir oss, hvernig vér ía-
um. forðast syndina, svo vér getum, orðið sálu-
hólpin og lifað í sælu samfélagi við Föðurinn og við
Frelsara vorn Je,súm. Því að hann dó fyrir osis og
hefir greitt lausnargjaldið fyrir oss, Þess vegna
getur hann gefið oss frið og fögnuð í Heilögurn
Anda. Hann hefir sætt oss við Föðurinn með sánu
blcði. Jesús sagði í bæninni. til síns himneska Föð-
ur: »1 því er hið eilífa líf, að þeir þekki þig hinn
c-ina siamna, Guð og þamm serm þú sien.dir Jesúm
Krist«. 1 honum öðlumst við þetta eilifa líf, ef að
við viljum taka á móti því.
B'iþlían. er bókin mín,
Blessun hennar aldrei dvín.
Hana alla elska ég,
Af því hún er guðdómleg.
Sæmmidur Sigfússon.
Immanúel Mínos.
Immanúel og fósturforeldrarnir hans.
Eitt af því fyrsta, sem gjöra þurfti, var að baða
hann. Það þurfti að not,a bæði bursta og sápu, ekki
aðeins1 eiimu .sinmi, heldur mörgujn sinmum. Hann
hafði aldrei fyrr haft góða umönnun. Konan mín
spretti sundur fötunum, sem innfædd saumakona
hafði saumað og breytti þeirn, svo að þau fciru bet-
ur« Eg smíöaði handa, honum nýtt rúpn og málaói
það hvíft. — Það þótti honum vænt um. — Við
létum hann sofa í svefnherbergimu hjá okkur, og
svo kölluðum við hamn c,kka,r á milli »prinsinn«.
Þar sem hann var lagstur á hvítan koddann með
dökka hrokkna kollinn sinn, minnti hann óneitan-
lega niikið á innfæddan prins. Það var ekki erfitt
að sjá, að hann hafði eignast hvít,a mömmu. Margt
var það í fari hans, serm þurfti að lagfæra og
breyta, en þetta va.r líka námifús sál. Á hverjum
morgmi, þegar mammia hans fór i skólann til að
kenna sverlingjunum', fylgdis't hann með henni og
,sat við hlið hennar við borðið. Brátt kornu gáfur
lrans í ljós, og hann gat, hjálpað til með ýmislegt i
skclamum. Því miður kcmi fljótfc í ljcs, að Immranú-
el var ekki hraustur. Hann, var með bandorma.
Þetta er ákaflega hætíulegt í lreitu löndunum. Ves-
lings Imannúel litli. En hann leið þjáningar sínar
með þolinmæði. Maginn var upphlásinn og þaó
litla sem hann horðaði, varð að m-estu leyti ormun-
um að bráð. Þegar við vorum orðin v.'ss um, hvað
eo honum gekk, reyndum við auðvitað að hjálpa
honum, eftir því sem við bezt gátum. Fyrst varö
23