Afturelding - 01.01.1950, Blaðsíða 6

AFTURELDING
ins eins og þessi bók skýrir frá henni. Hún hafði hlustað
á Guðs orð í nokkra daga. En lieyrið nú hvernig hún
segir sína eigin sögu:
„Ég minnist þess, að ég sá ástvini mína standa umhverf-
is mig. Þá kom Drottinn okkar og Frelsari inn í herbergið.
Hann tók í hönd mína og sagði: Komdu með mér!
Skömmu síðar vorum við komin að hinu himneska
perluhliði. Englar luku upp, og við gengum inn. Ég sá
mjög fallegar byggingar og litauðugar. Ég gekk við hlið
Jesú um gullnar götur. Ó, hversu glöð var ég ekki, ung-
frú Waughan, að þér skylduð hafa bent mér á að hætta
að reyra fætur mína. Ég mundi hafa blygðast mín fyrir
að ganga með reyrða fætur við hlið Frelsara míns!
Við héldum áfram. Ég sá þúsundir af englum, sem
stóðu í hring og spiluðu himneska lofsöngva. Þar sá ég
og hásæti dýrðarinnar. Og i því sat Guð Faðir. Þegar ég
sá hann varð ég hrædd. Ég þorði tæpast að Iíta upp.
— Þú ert komin, sagði hann.
— Já, Drottinn, svaraði ég.
— Þú verður að hverfa aftur sluttan tíma, en þú munt
koma aftur til mín j). 12. næsta mánaðar.
— Og nú er ég hér, ungfrú Waughan. En nú skuluð
þið taka á móti vitnisburði mínum. Því að ég hef gengið
um hinar gullnu götur og séð Föðurinn. Nú verðið þið
að trúa mér.
Trúðu svo nágrannar hennar og skyldmenni vitnis-
burðinum ?
Fólk streymdi að úr öllum áttum til að lieyra hana
segja frá þessum óviðjafnanlega atburði. Hún gat vitnað
sem sjónarvottur og þeir gátu ekki vefengt orð hennar,
því að Guðs kraftur var yfir henni. Fleiri hundruð manns
sneru sér til lifandi trúar á Jesúm Krist.
Síðan jætta skeði hefur verið létt að boða fagnaðar-
erindið á þessum slóðum.
Tíminn leið til hins 12. næsta mánaðar. Þegar sá dag-
ur rann upp, leitaðist fjölskyldan við að sannfæra hana
um, að jætta væri byggt á misskilningi. En eftirvænting
hjarta hennar lét ekki afvegaleiðast.
— Síðari hluta dagsins bað hún móður sína um lík-
klæðin. Henni voru fengin þau, en ekki mótmælalaust.
Um sólarlag klæddist hún rólega líkklæðunum, meðan
fjölskyldan sat og mataðist í næstu stofu. Hún lagðist
útaf og sál hennar gekk aftur til Guðs í unaðslegum friði.
Drottinn Jesús Kristur sagði, þegar hann var að ganga
heim í dýrð Föður síns: „Faðir, ég hef gjört þig dýr-
legan á jörðinni, með því að fullkomna það verk, sem þú
fékkst mér að vinna.“
Ó, hamingjusama sál, sem getur sagt þetta á burtfarar-
stund sinni úr heimi þessum.
(„Pentecastal Evangel“).
„Eg vil - ég verð - ég skal“.
Lestu þessa grein með vakandi athygli. Hún fjallar um
þýðingarmesta atriði lífsins, og hefur mikla jrýðingu,
bæði fyrir tíma og eilífð. Orð Guðs segir svo: „Og eins
og það liggur fyrir mönnunum eitt sinn að deyja, en
eftir það er dómurinn“. (Hebr. 9.27). Þess vegna er það
fullkomlega nauðsynlegt að fá syndafyrirgefningu, svo
að maður hreppi hvorki dóm né glötun. Heyrðu hvað
Biblían segir meira'um þetta: „Sannlega, sannlega segi
ég yður; sá sem heyrir mitt orð og trúir J>eiin. sem sendi
mig, hefur eilíft líf og kemur ekki til dóms, heldur hefur
hann stigið yfir frá dauðanum til lífsins.“ (Jóh. 5, 24).
Kæri lesari, hver sem þú ert, og livaða stöðu, sem þú
enn skipar í j)jóðfélaginu, þá jmrfnast þú frelsis fyrir
sál þína. Hvort sem J)ú ert ráðherra, sýslumaður, læknir
eða húsmóðir, daglaunamaður, bóndi, eða stundar enn
aðra atvinnu, þú þarfnast frelsis. Sértu ríkur eða fátæk-
ur, leikur eða lærður, heill eða vanheill, imgur eða gam-
all, í stuttu máli, hver sem þú enn ert, þá þarfnast þú og
allir aðrir frelsis. Ef til vill ert þú líka sannfærður um
þetta.
Ungur, ófrelsaður maður, var hvattur til að leita frelsis
fyrir sál sína. Unga manninum var fullkomlega ljós al-
vara lífsins og svaraði: „Ég vil frelsast. Ég verS að frels-
ast, og ég skal frelsast, en ekki nú. — Ég ætla að bíða með
það, þar til ég kem aftur úr sumarfríinu mínu.“
Dag nokkurn í sumarfríinu, fékk hann ákafa löngun
til að synda og fleygði sér í vatnið. En um leið fékk liann
krampa og kom ekki lifandi upp úr vatninu aftur.
Því miður er það alltof algengt, að margir breyta á
sama hátt og þessi ungi maður. Þeir sjá nauðsyn þess
að leita frelsis og segja: „Ég vil, ég verð, og ég skal frels-
ast, en ekki nú, og þessi frestur hefur undir flestum
kringumstæðum hinar alvarlegustu afleiðingar. Eftir því
þarf meira til en trúna og tœkifœriS að öðlast frels-
ið, þar kemur til greina vilji, — vilji, sem grípur hið
yfirstandandi og fram rétta tækifæri. Guð getur ekki leitl
okkur lengra en við sjálf viljum. Okkar eigin vilji getur
hindrað Guð í að frelsa okkur, og okkar eigin vilji getur
verið hindrun fyrir Guð í að varðveita okkur. Hlusta á
orð Guðs: „/ dag, ef j >ú heyrir lians raust, J)á forherð
ekki hjarta þitt“.
Kæri lesari, notaðu tækifærið, sem þér býðst nú!
Trúðu á Jesúm og bið um fyrirgefningu og frelsi, þá
öðlast J)ú frið og öryggi frá j>essu augnabliki, bæði um
tíma og eilífð.
Guð blessi þig, og gefi þér náð lil að höndla nú!
Öivind Kristiansen.
6