Afturelding - 01.06.1954, Blaðsíða 13

AFTURELDING
Laxaras verðnr að deyja.
Gegirum allar altlir — allt frá dögum Abels og lil Ojbu-
berunar Jóhannesar — hefur hin fannhvíta sál, orð’ið
að ganga inn í Guðsríki gegnuni djúpar þjáningar. Þetta
þjáninganna liai’ hefur ekki klofnað án lijarlaskeratidi
andvarpa. Inn til víðáttunnar í Guði hefur leiðin legið
gegnum þröngar dyr og eftir mjóum vegi. Trúarhetjurnar
iiðluðust ekki frægðina á yndisfögrum dalagrundum.
Nei, þeir fóstruðust á eyðimörkinni. Þar l’engu þeir fóst-
ur sitt Móse og Jóhannes skírari. Jakobssliginn var reist-
ur í auðninni, og yfir Patmos opnaðist eilífðin.
Lazarus verður að deyja.
Þeir, sem leiðast af anda Lots, reisa tjöld sín réll hjá
Sódómu. En börn Abrahams ná sínu ha:sta vængtaki
gegnum reynslur Abrahams. María markar staðinn fyrir
hina sönnu tilbeiðslu. Slaður sá liggur miklu hærra en
Sódóma. Fórnarþjónustan lyftir okkur hærra heldur en
kröfur Lots. Hæsti tindur fjallsins svarar lil dalsins
dýpstu lægðar.
Lazarus verður að deyja.
Okkur getur virzt gairðyrkjumaðurinn miskunnarlaus,
þegar hann sniðlar vínviðinn. Hann sker burlu skemmd-
ar greinar og fleygir þeim. Hann veit, að ef þessar grein-
ur fengju að halda lífi, va:ri sjálft tréð í liaUtu. Hann
fórnar jafnvel gróskumikilli grein, ef hún er ekki góð,
lil að varðveita tréð.
Gleymdu ]>ví ekki, kæra Guðs barn, sem líður og þjá-
ist, að hjarta Krists er fullt af meðaumkun með þér. Þessa
leið velur bann þér lil þess að geta fóstrað þig, sem l>ezt
fyrir himininn. Því að þann, sem Guð elskar, agar hann.
Vegna þoku sorgarinnar getum við ekki séð hihn góða.
ósýnilega vin. Augu okkar eru haldin. En nærvera hans
vermir hjörtu okkar, og þegar hann brýlur brauðið fyr-
ir okkur, roðnum við af feimni og förum hjá okkur. Ó.
ef ég gæti þurkað tárin af þér, kæra Guðs barn, sem græl-
ur! En ég stend sjálfur með társtokkna kinn á límans
strönd.
Lazarus verður að deyja.
Gröfin vökvast af tárum. í þessum þjáningadal er
betra að gráta en hlæja. En hversvegna grætur þú? Kær-
leikurinn er heitastur, þegar hann grætur María, hin
'kyrrláta barnssál, gagntók hjarta Jesú með tárum sín-
um. María grét og „Jesús grét.‘: Ó, elskaði vinur, grátlu
bara út. í þessum andlega snauða heimi hel’ ég aldrei
séð betra fegurðarmeðal fyrir bina sólbrenndu Súlamít en
beita tárastrauma. Ekkert gerir ásýnd hennar jafn bjarta
og hreina og daglegt tárabað. Dauf augu verða skýr. þegar
þau döggvast tárum. Harpa Davíðs náði hreinustu og
dýpstu tónunum, þegar hjarta lians kramdist inest. Seg
mér, þú dýrðlega frelsaða sál, hefur þú aldrei hugsað
um það, að bústaður hins Heilaga er sundurkraminn og
auðmjúkur andi? Jes. 57.
Lazarus verður að deyja.
Margir menn, er sigrað hai’a, mundu hafa látið eítir
sig enn dýpri áhrif, ef þeir befðu grátið tárum Jesú og
iþekkt sorgir Páls.
„Syngur hún vel?" spurði söngkennari mann, sem var
að biðja hann, að taka unga stúlku í söngnám. „Yndis-
lega,4’ svaraði maðurinn, „en ef rödd hennar á að verða
fullkomin, þarf fyrst að kremja hjarta hennar.“ Sá, sem
aldrei hefur kramizt af neinni sorg, nær aldrei til næmustu
strengjanna í mannlífinu. Það sem snjórinn í rnaí er
fyrir útsprungið vorið, það er óvænt sorg fyrir barn Guðs.
Sorgin gerir trúarlífið ennþá ávaxtaríkara. Allt, sem
kremur bjarta mitt, er sem ný plæging undir nýja sán-
ingu. Drottiun sáir aldrei hveili meðal þyrna.
Lazarus verður að deyja.
Sá, sem ætlar sér að kenna fugli að syngja, verður fyrsl
að renna niður öllum gluggatjöldum og íjarlægja öll ut-
anaðkomandi áhrif, svo að fuglinn heyri ekkert nema
rödd söngkennarans. Drottinn vill fjarlægja allt. sem vill
dreifa albygli okkar.
Hann lokkar hina elskuðu út í eyðimörkina, til þess
að eyra hennar heyri ekki hið minnsta hljóð af þessari
veröld. Hós. 2, 14^-15.
Tíminn stillir okkur upj) öndverl valinu. Kristindóm-
urinn stendur fyrir Pontíusi Pílatusi. Hver vill devja til
að sanna það, að Jesús er ujirisan og lífið?
Lazarus verður að deyja.
Hér afhjújiast gildi kristindómsins. Sá, sem trúað bef-
ur því, að hann gæti flutt fjöll, getur ekki einu sinni lyft
moldvörpuhrúgunni. Tímarnir eru svo alvarlegir og ógn-
þrungnir, að nú er sorfið til stáls með það, hver maöur-
inn er í raun og veru. Hjúpurinn brennur. Maðurinn
kemur í Ijós eins og hann er. Ógnun ísabellu afhjúpaði
45