Barnablaðið - 01.12.1897, Blaðsíða 5

3
„Ekki meira en hina dagana".
„Fær hann Lcó aldrei jólatrje?"
Lína tók ekki eftir þessu, en Gcrða
'gafst ekki upp.
„Hefir Leó aldrei sjeð jólatrje?"
„Nei, það hefir hann víst aldrei sjeð".
„Hefir hann heldur aldrei fengið jóla-
.gjafir".
„Ne — ei“.
„Fær hann heldur ekkert gott í kveld?".
„Nei. Hann fjekk áðan fullan disk af
kjöti. Sástu það ekki ?“
„Af kjöti".—Jú, Gerða vissi vel hvern-
ig fxið kjöt var. Það voru ljótir og blóð-
ugir, hráir hrossakjötsbitar, sem slátrarinn
sendi á hverjum morgni. I.eó fjekk ekki
mat allan daginn. Hann glcypti það í sig
allt í einu, og tuggði það ekkert, bara af
því, að hann var svo óttalega svangur. Gerða
kenndi allaf i brjósti um Leó, þegar hún
sá hann jeta. Og nú fjekk hann ekki neitt
meira í dag! Og í kveld, þegar kveykt væri
á kertunuin á jólatrjenu, og Gerða og allir
aðrir fengu kökur, epli og jólagjafir, og íóru
að danza og leika sjer þangað til kl. ro, þá
átti aumingja Leó að liggja aleinn niðri í
hundaklefanum í myrkrinu, fá ekki að sjá
neitt af hátíðarhaldinu, og ekki að fá svo
mikið sem cinn einasta brauðbita.
Aumingja Leó! Fólkið sagði að hann
væri grimmur, og pabbi hefði orðið að borga
margar krónur af því hann sliti sig lausan
á nóttunni, og færi svo út og biti alla sem
hann hitti. En Gerðu fannst von, þó hann
yrði reiður, fyrst hann yrði að standa bund-
inn allan daginn. Henni þótti vænt um
Leó; hann var aldrei grimmur við hana.
Hún gat setið á bakinu á honum, og tog-
að í eyrun á honum, eins mikið og hún
vildi.
Aumingja Leó ! Hann átti að eiga eins
■og hina dagana þó það væri jólanótt. Ætli
hún ætti nú ekkert til að gefa honum ?
Hún stakk hendinni í vasa sinn. Þar var
hún vön að geyma sitt af hverju. Nú dró
hún upp úr honum tvær hnetur, eina peru,
kaffikönnuna sína, tvær hárnálar, fáein hrís-
grjón, brúðuhatt og litlu skærin hennar
mömmu sinnar.
Gerða sat þar dálitla stund alveg kyr,
án þess að hafa hönd á nokkrum sköpuð-
um hlut. Svo renndi hún sjer hægt ofan
úr gluggakarminum ofan á stólinn, og það-
an ofan á gólfið, og laumaðist út úr her-
bcrginu.
Litlu seinna kom mamma inn með tvær
brennandi heitar jólakökur, sem hún var
að taka út úr bakara-ofninum. Hún gekk
beint að bekknum og tók upp hvíta ljereft-
ið, til að leggja það yfir heitu kökurnar hjá
tveimur öðrum jólakökum, sem þar voru.
Enn henni varð heldur en ekki bylt við,
því þar voru cngar kökur. Hún leitaði á
gólfinu, ef einhver skyldi haía sett þærnið-
ur. Nei, nei, þær voru alveg horfnar.
Nú var farið að leita um allt húsið, en
kökurnar fundust hyergi. Lína hjelt að
kötturinn hefði tekið þær. En eldabuskan
an sagði engan hafa gengið um síðan, og
nú var búið að leita í hverju horni.
„Já, en það hefir cnginn maður komið
þangað inn", sagði frúin. Börnin eru öll
úti nema Gerða —“
Hún sleppti orðinu 1 miðri setninguhni.
„Hvar er Gerða?"
Nú var farið að leita um allt húsið, því
öllum hafði dottið í hug, að Gerða og kök-
urnar væru saman. Lína var í stúlkna hús-
inu. Ekki var Gerða þar. Það var leitað í
hverju horni og undir hverjum stól og hverju
borði, því þar var Gerða vön að hnipra
sig saman með gullin sín, og gengdi þá oft-
ast ekki, hvernig sem kallað var.
En hvað mikið, sem allir leituðu, þá
fannst Gerða þó ekki. Móðir hennar fór
nú að verða hrædd um hana, en þá kallaði
barnfóstran á hana.
Jú, þarna hafði verið dreginn stóll að
forstofuhurðinni. Gerða hafði auðsjáanlega
verið þar, en ekki náð upp á klinkuna, og
staðið svo upp á stólnum til að ná í hana
og lcomast út.
Nú var farið út í garð, og piltarnir
spurðir, hvort þeir hefðu sjeð Gerðu. Jú,