Barnablaðið - 01.02.1900, Blaðsíða 5
9
löndum. En synir hans vóru honum til
lítillar ánægju; þeir vóru metorðagjarnir
og vanþakklátir; þeim þótti faðir sinn
lifa alt of lengi og leiddist eftir dauða
hans og kórónu. Þess vegna lét kóngur-
inn þá alla fara í hurtu frá sér, og setti
þá sem landstjóra yfir landshluta langt í
burtu. Eu hann hafði að eins eftir heima
hjá sér dóttur sína, sem hét Ljómalind,
og honum þótti vænst um af öllu á jörð-
unni, vænna en um öll auðæfi sín og alt
ríki sitt.
Það var nú reyndar satt, að Ljómalind
var ekki persneskt nafn, og hafði aldrei
áður heyrst á Persalandi, enda gátu Pers-
arnir ekki nefnt það rétt. En móðir
kóngsdótturinnar var líka ættuð einhvers-
staðar langt norðan úr hoimi, en enginn
vissi hvaðan. Hún hafði í æsku sinni
verið hertekin af afríkskum víkingum,
og af því að hún var svo óviðjafnanlega
fögur, þá seldu þeir kónginum í Persa-
landi hana. Hann hóf hana til æðstu
tignar, gerði hana að drotningu sínni og
elskaði hana langtum meira en hinar kon-
urnar sínar. Þessi fagra drotning, sem
nú var dáin, hafði kallað einkadóttursína
Ljómalind, sem þýddi það, að kóngsdótt-
irin væri svo fögur og hrein eins og sól-
argeislarnir, þegar þeir spegla sig á
vorin í blátæru uppsprettulindunum norð-
ur í heimi.
Það var líka satt, að fegurri og flekk-
lausari vera var ekki til á þessari synd-
ugu jörðu en Ljómalind kóngsdóttir.
Hún var svo tíguleg og konungleg í allri
framgöngu og látbragði, eins og kóngur-
inn faðir hennar; vöxtinn og hjartagæzk-
un# sótti hún til móður sinnar. Hún var
svo hörundsbjört sem mjöllin á fjöllunum
á íslandi, augun vóru svo blá og mild
eins og stjörnur himinsins á tunglskins-
lausu ágúst-kveldi. Hún var göfuglynd,
viðkvæm og hjartagóð, og því var enginn
í öllu hinu víðlenda ríki Nadirs konungs
sem elskaði ekki Ljómalind kóngsdóttur,
og orðstír hennar fyrir fegurð og gæzku
barst út um alt Persaland.
Þetta vissi gamli kóngurinn fullvel, og í
hvert sinn sem hann leit á þetta eftir-
lætisbarn sitt, hitnaði honum um hjarta-
ræturnar. Hún var yndi hans og eftir-
læti, hans sætasta augnaljós, og um hana
dreymdi hann á næturnar. Húngatsefað
reiði hans með einu orði síuu; henni gat
hann ekki synjað neinnar bænar, þogar
hún bað fyrir einhvern aumingja band-
ingjann. Og þegar hann mintist
sona sinna, óskaði hann að hann gæti
valið dóttur sinni góðan mann, og gefið
honum og börnum þeirra alt ríkið eftir
sinn dag.
En af því að allar mannlegar tilfinn-
ingar geta orðið afvegaleiddar og synd-
samlegar, þá fór einnig svo með föðurást
Nadirs konungs. Hann elskaði dóttur sína
ofmikið. Hún var honum miklu kærari
en allar þær miljónir manna, sem hann
átti að ráða yfir, en það er synd, því
stjórnendurnir inega ekki setja börn sin
í fyrirrúm fyrir þjóðinni. Og hann elsk-
aði hana meira en Allah guð sinn.* Hann
tilbað hana, en það er synd að tilbiðja
dauðlega veru, og þessi syndsamloga ást
leiddi yfir hann refsingu frá guði.
Það var ekki unt að eiga inndælla
heimili cn Ljómalind kóngsdóttir átti. —
Höllin hennar var úr fegursta marmara,
*) Múhanieöatrúarmenn kalla guð AUah.