Barnablaðið - 01.02.1900, Blaðsíða 6
10
sem hávaxin pálmatré skygðu yfir, og gos-
bruunarnir þeyttu svalandi blátæru vatni
alt í kring. Loftið angaði af ilm þús-
hundruð skrautlegra rósategunda og ann-
ara blóma. Sólargeislarnir brotnuðu í
hailargluggunum, sem vóru úr skygðum
fjalla-kristalli. Á nóttunni svaf kóngs-
dóttirin á silkisvæflum, og þogar morgun-
inn kom, leiddu þcrnur hcnnar hana út í
garðinn, sem angaði af ilm blómanna, þar
sem inndælir marmara-gosbrunnar veittu
hressandi svölun með blátæra vatninu
sínu og skemtu eyrum kóngsdótturinnar
með Ijúfum niði. Hér átti hún heima og
skemti sér með þernum sínum, ogáhver-
jum morgni Jeiddu þær hana að fagur-
lega úthöggvinni laug, sem öll var þakin
innan með hvítasta fílabcini og skelplötu.
í þessari laug, sem var full af tærasta
uppsprettuvatni, böðuðu þær kóngsdóttur-
ina. Á daginn óf hún stundum gullofna og
silkiofna dúka mcð meyjum sínum, eða
hún skemti sér við hljóðfæraslátt og ýms-
ar listir og íþróttir.
Ljómalind kóngsdóttir var ekki nema
12 ára, en tólf ára stúlkur í austurlönd-
um eru jafnþroskaðar og 16 ára stúlkur
hér norður í heimi.
Það er ekki gott að lifa í ofiniklu eft-
irlæti. Margir þola það elcki, og verða
þá drambsamir og harðbrjósta. En Ljóma-
lind kóngsdóttir varð það ekki. En henni
leiddist.
Hún vissi ekki af hvcrju það kom, að
hún hafði ekki lcngur ncitt gaman af öllu
því, sem áður hafði verið henni til ánægju.
Hana langaði oft til að gráta, áu þess að
vita af hverju. Loksins hélt hún, að það
væri af því, að hún fcngi ekki að fara
neitt út úr höllinni og skíðgarðinum sín-
um. Hana langaði til að sjá mannfjöld-
ann í hinni miklu borg föður hennar, í
Ispahan. í næsta sinn, er faðir hennar
heimsótti hana, bað hún hann þvi að leyfa
sér að sjá mikla dýra-atið, sem halda átti
á sextugasta fæðingardagiun hans. Af
því kóngurinn gat ekki neitað henni um
nokkura bæn, þá leyfði hann henni
þetta.
Nadir konungur var svo voldugur, að
hálf Austurálfan var hrædd við hann, og
slíkir kóngar eiga oft marga óvini. Eu
hanu fyrírleit þá, af því að hann hafðí
áður unnið sigur á þeim með sverði sínu.
En einn þeirra fyrirleit hann allra mest,
og lét sér því nægja að raka af honum
hár og slcegg og sleppa honum svo laus-
um. Það var risa-kóngurinn í Turan,
stóra, hrikalcga fjallalandinu og öræfaland-
inu norður af Persalandi. Þessi kóngur hét
Bom-Bali. Hann hafði einu sinni, þegar
hann var í víkingu norður í heimi, her-
tekið lapplenzkan galdrakarl, scm hét
Hirmu; hann gat brugðið sér í allra kvik-
inda líki, og svo tekið aftur sína réttu
mynd þegar hann vildi. Þegar nú Bom-
Bali hafði fengið að vita hjá njósnar-
mönnum sínum, að halda átti mikið
dýra-at í Ispahan, þá kallaði hann Iiirmu
fyrir sig og sagði við hann: „Yiltu lifa,
hundurinn þinn?“
Hirmu svaraði: „Herra! Mætti skugg-
inn þinn aldrei minka. Þú veizt, að hund-
urinn þinn vill feginn Iifa“.
Þá sagði Bom-Bali : „Fyrstu dagana í
mánuðinum Móharrem er dýra-at í Ispa-
han. Nadir konungur hefir sent mcnn
til að veiða dýr á fjöllum vorum. Þú
skalt nú bregða þér í tígris-ham, láta
veiða þig, og ræna svo handa mér Ljóma-