Barnablaðið - 01.02.1900, Blaðsíða 3

7
örnuauga.
Sönn saga, sem skráð liefir Zak. Topelius.
NlOurl.
^&ýbyggmn svaraði engu, en fór þegar út
^ ^ og beitti aftur hestinuui fyrir sleðaun.
Svo fór hann til Murru í kotinu, tók hana
nauðuga með sér upp í sleðann og neyddi
bana til að fara með sér og sýna sér
hvar hún hefði látið barnið. Þau fóru á
stað upp að fjallinu; þar stigu þau út úr
sleðanum og gengu á skíðum yíir hjarn-
breiðurnar. Þegar þau komu þangað, sem
Murra hafði skilið barnið eftir, þá sáu
þau ofurlitla laut í snjóinn, þar sem það
hafði legið í fönninni, og skamt þaðan
skíðaför, en Stjörnuauga sáu þau ekki.
Uún var horfin. Þau leituðu lengi að
bfinni, en fundu hana ekki, og urðu að
bverfa aftur við svo búið. Nýbygginn
rann á skíðum sínum á undan og Murra
sPottakorn á eftir. Þá hoyrði nýbygginn
bljóð. Hann leit um öxl sér meðan hann
fann á fleygiferð ofan snarbratta fjalls-
bliðina, og sá þá hvernig hcill hópur af
hungruðum úlfum rifu Murru sundur efst
a fjallsbrúninni. En hann gat ekki hjálp-
uð henni, því brekkan var svo brött, og
þugar hann hefði verið kominu aftur upp
a fjallið, þá heíðu úlfarnir verið löngu
^únir að éta Murru. Hann hélt því
^ryggur heimleiðis, og kom heim að bæn-
u,u sínuin á jólamorguninn, þegar byrjað
Vaf að hringja klukkunum til messu.
Nýbyggjakonan sat heima mjög sorg-
úitin og kvíðandi og iðraðist eftir öllu
Sanian. Hún þorði ckki að fara í kirk-
Juna til að lofa guð, því um morguninn,
j^gar hún kom í fjárhúsið til að gefa
kindunum, sá hún að úlfarnir höfðu iíka
brotist þar inn um nóttina og étið upp
hverja skepnu. Þar var engin einasta
kind lifandi eftir.
„Nú byrjar okkar syndahegning11, sagði
nýbygginn. „Yið skulum fara með börnin
í kirkjuna ; við þurfum þess fremur en
áður, því við höfum drýgt stórsynd, sem
við verðum að biðja guð að fyrirgefa
okkur“.
Frá þeim degi vissi enginn hvað orðið
hafði af Stjörnuauga. Skíðaförin á fjall-
inu, þar sem hún hafði legið í snjónum,
sýndust benda á það, að góður engill
hefði leitt einhvern ferðamann á þessa
eyðimörk til þess að bjarga barninu og
taka það með sér. Við verðum að vona
að svo hafi verið, en enginn veit hver sá
ferðamaður var eða hvert hann fór með
Stjörnuauga, eða hvar nýja hcimilið henn-
ar er nú. En við vonum, að það sé betra
heimili en hún átti áður, og að hún flytji
guðsblessun með sér þangað og sjái þar
meira en aðrir sjá; að hún sjái þar í
gegnum sjöfalda veggi, inn í hjörtn mann-
anna, upp fyrir stjörnurnar og hinn bláa
himingeim og upp í sælunnar bústaði.
Nú veit enginn hvar Stjörnuauga er
að finna. Það er ekki langt síðan hún
týndist, svo hún hlýtur að vera ung, ef
hún lifir enn þá. Verið því vingjarnleg
við alla. Yera má að einhver, semþið hittið,
sé Stjörnuauga. Það var sagt, að hún
væri svarthærð og móeyg, eins og önnur
börn Lappa, en þú skalt ckki reiða þig á
það. Hún er nú ef til vill orðin öðru vísi,
t. d. bjarthærð og bláeyg. Taktu eftir,
hvort hún getur lesið í huga þér, lægt
storminn eða séð leyndarmál í gegnum sjö
ullardúka. Ef hún getur þetta, þá er