Brjef til Y.-D.-drengja frá K.F.U.M. í Reykjavík - 03.04.1927, Síða 3

47
og sneri sjer að drengnuin, „hve fljótt allt gengur hjer í
Ameríku?“ „Drekktu“, sagði annar og rjetti honum glas
af víni, „drekktu minni móður þinnar!“
Allir lyptu upp glösum sínum. „Skál móður —!“ end-
urtók Markús, — en pá setti að honum gleðigrát og lok-
aði munni hans. Hann setti glasið á borðið og hljóp upp
um hálsinn á gamla manninum.
Morguninn eptir lagði hann í dögun af stað til Kordova,
fullur af fjöri, brosandi og hamingjusæll. En pað er engin
kæti sem varar lengi, pegar náttúran í kring er full af
punglyndislegri auðn. Yeðrið var pungbúið og grátt; lestin
var nær manntóm og leiðin lá gegnum endalausa sljettu,
sein hvergi sást merki til að byggð væri nokkurs staðar.
Hann var aleinn í mjög löngum vagni, sem líktist vögnum
í lest fyrir særða menn. Hann leit til hægri, hann horfði
til vinstri og sá ekkert nema hina takmarkalausu auðn, og
á stangli lítil kræklótt trje með ólögulegum stofnum og
greinum, eins og afmynduð af reiði eða angist; hafði hann
aldrei sjeð neitt pví líkt, var allur gróður gisinn og visinn
og ólundarlegur, svo að öll sljettan líktist umturnuðum
grafreit. Hann hnje í mók, vaknaði eptir hálftíma eða svo
og leit aptur út; allt af var hið sama að sjá. Járnhrautar-
stöðvarnar voru einmanalegar eins og einbúastöðvar. Peg-
ar lestin nam staðar, var ekkert að heyra. Honum fannst
hann vera aleinn á strandaðri lest, sem liefði verið yfir-
gefin úti á eyðimörku. Honum fanst að hver járnbrautar-
stöð hlyti að vera liin síðasta, og nú væri hann að leggja
af stað út á eitthvert leyndardómsfullt svæði, par sem
villimenn ættu heima, Iskaldur súgur næddi frainan í hann.
Pegar hann fór af stað frá Genua, seinni hluta aprílmán-
aðar, höfðu aðstandendur hans ekki hugsað út í, að enn
væri vetur í Ameríku, og var hann pví sumarklæddur.
Eptir nokkra klukkutíma fór hann að pjást af kulda, og
með kuldanum af preytu eptir undanfarna daga, sem fylltir