Muninn - 22.12.1939, Blaðsíða 3

-3-
aldrei gengið inn á |)á braut eða
þau hafa liorfið af henni á^miðri
leið. Þetta á vafalaust rót sína
að rekja til þess, hversu námið er
bundið. hemendur geta lítið sinnt
hugðarefnun sínum, ef þeir á annað
......... borð vilja standa sig viö námið.
En einmitt á þessurn aldri, frá
pað munu finnast margir menn, ,15 ára til tvítugs, fer krókuí*inn
sem einhverra^orsaka vegna, oftasb a£að beygjast til þess er verða vill.
HM S0GIIWÆMID í memtaskólamjm .
sfnahógsiLegum ástæðum, ekki hafa
getað fullnægt námsfýsn sinni,
enda þótt þeir séu ágætlega bunir
að gáfum og greind.
Við nemendur erum litnir
m0rgu 0fundarauga, og þeir eru
margir, sem líta upp til oliLcar.
En það ber líka oft við, þegar
m.enn vilja ráðfærast við okkur um
bað er háð herð barátta hið innra
með nemendum. 0ðru megin skyldu-
rsknin og hinsvegar hugöarefnið.
Sigur hvers um sig hefir sínar
afleiðingar.
^Þao eru nú að mínu áliti til
þær námsgreinir, sem kenndar eru
mest af gamalli og úreltri venju
og falla að langmestu leyti utan
ýms mál, að við - menntamennirnir - við allt daglegt líf og "praktiska'
st0ndum ráðþrota.
Menntun okkar er bundin inn-
an takmarkaðs sviðs, sem fellur
að miklu leyti utan við hið dag-
Xega líf, og þegar á reynir,st0nd-
um við sem angurgapar gegn tilt0lu-
lega auðveldum og hversdagslegum
viðfangsefnum, Iivað er svo al-
mennt hugsað og talað um okkur
við slík tækifæri } Aðeins þetta:
"Maðurinn veit ekkert. i>að þýðir
ekkert að spyrga hann.1* Slíkt
sem þetta kemur m0rgum nemendanum
til að roðna upp í hársrætur af
sneypu.
notkun. ýlverjir leysa núT rembih"
hntíta lífsins með hjálp latínunnar.
i>eir eru^býst eg við fáir. Latín-
an er orðið úrelt mál, sem er kennt
o^ lært af g0mlum vana frá þeim
timum, er hún var aðalbólnaálið.
En nú eru breyttir tímar, og latín-
an er orðin eins og úrelt liffæri,
sem mætti í flestum tilfellum
skera burt.
i>að var nú raunar ekki latínan,
sem eg ætlaði að gera að umtalsefni
hér, heldur systir hennar, semsé
sagan.
Eg ætla að taka það fram til
_Eg veit dæmi þess, að student pess að fyrirbyggja misskilning,
laeö mj0g háa einkunn hafi staðið
Úrræðalaus gagnvart jafneinf0ldum
og algengum atriðum og að reikna
Út forvexti af víxli eða fylla út
víxileyðublað. Eg get ekki sagt
Um, hvort þið getið þetta eða ekki
Xaö getur hver skoðao í sinn eigin
X>arm.
Auk þessarar fáfræði nem-
enda í viðskifta- og þjóðfélags-
öiálum, eru þeir yfirleitt lítt
kunnir og lítt færir í íslenzkum
Xókmenntum. Er þetta eðlileg af-
leiðin^ þess, hvað nemendur koma
hngir 1 skólann, en í honum eru
að mínu áliti alltof fáir^kennslu-
tímar í þeim fræðum. bví að það
er staðreynd,vað flestir nemendur
lesa sáralítið utan sinna skyldu-
hámsgreina.- betta atriði er mj0g
athugavert, þar sem svo virðist
sem æ færri afburðamenn kómi úr
^enntaskólunum íslenzku, og flest
skáld og listamenn hafa ýmist
að eg tel þessar"dísir" ekki skyld-
ar ao 0ðru leyti en því, að báðar
lifa þær á ellilaunum, og báðurn
væri betur komið annarstaðar og á
annan veg en nú er.
Eins og þið vitið, er sagan
tvíkennd. í gagnfræðadeild er
011 mannkynssagan kennd, frá upp-
hafi til enda, og £ menntadeild
er svo byrjað á henni aftur á
nýjan leik, Að vísu er sú saga
dálitið fyllri og samin nokliuð á
annan veg.
í>að hefir nú orðið sú reynd-
in á, að því er mj0g skilgóðir
menn segja, að nemendur bæti sára-
litlu við s0guþekkingu sína £
menntadeild skólans.
UÚ verður mér að spyrja:
Hvers ve^na er þá verið að eyða
þannig dyrmætasta t£ma mannsævinnar
±?ir einskis | vœri ekki betur
varið þeim tíma til að auka að ein-
hverju leyti þekkingu manna á áður-