Muninn - 23.04.1940, Blaðsíða 3

3
finningalausa andlit, því ad jafnskjótt
og eg œtladi ad rannsaka þad, þá dró
hann sig til baka eins og snigill, sem
Efst upp í gilinu hefur sig stór og
hrikalegur drangi. Hann her yfir brún
dalverpisins. Sólin heilsar hornun nœst
dregur sig inn í kudung sinn, því ad Jón árboganum og kvedur hann sídar en alla
er gœtinn madur og kserir sig ekki um ad
útvarpa hugsjóniim sínum. Þekking mín á
hina bergrisana í gilinu. Hann gneefir
þarna eins og bautasteinn, sem enginn
útliti Jóns er því eldri. Hann er 168 sm veit, hverjum reistur hefir verid. Um
fœtur hans freydir hvítur árstraumurinn,
ofar hefir mosinn klætt hann votri
grænni hhímþursaskikkju, en efst sveigj-
ast vingullinn og sveifgresid út af id-
á hæd. Hárid er svart eins og tinna, en
augun eru kattgræn og hafa svo mikid ad—
dráttarafl, ad J>au eru mjög hættuleg,
jafnvel negrastúlkum frá Kongo. Nefid
er breitt og beint, munnurinn er eldraud-gresnum stöllunum, þrvmgin af frjómagni
ur, en vid bægra munnvikid er stór varta, vors og sólar.
sem kolsvört hár vaxa á, og þad er meiri Efsti stallurinn á sunnanverdum
vöxtur þeirra en skeggsins. Hakan ber dranganum er öndvegid. Gulhvítar rákir
vott um festu, en axlir hann virdast getaliggja frá því nidur bergid, en uppií
bodid storminum byrginn. Jón er ekki £ því er rúmgott bæli, þar sem fjórir
nsocietas nudorum1' (hinu nakta felagi), litlir hvítleitir hnodrar liggja og
þesiijregna klædist harni fötum, og eru þau hnipra sig hver upp ad ödrum.
med líku snidi og föt hertogans af
Windsor, en hann notar flibba af sömu
gerd og Molotoff.
Ytra útlit Jóns á sinn þátt í því,
ad hann gengur í augu ungra meyja, en
þær eru nú ekki ánægdar med kappa, sem
hafa kerlingasálir. Þad er því bezt ad
rannsaka hid andlega búr Jóns. Þar inni
er vizka á háu stigi, og er hún leidar-
Á brúninni situr fálkamódirin.
Klær hennar kreppast gömlum bladlaus-
um birkirenglum. Vid og vid hefjast
vængirnir eins og tveir fagurlega mótadir
bogar upp frá þróttlegri skjallhvítri
bringunni. Hún hallar höfdinu. Þad er
sem hún hlusti med augum og eyrum eftir
makanum, sem farid hefir til fanga,ctingur
naddhvössu nefinu nidur í hvítan dúninn
stjarna hans, einkum í rádningum fornís- undir vesngnum, en þegar grjóthrun heyr-
lenzkra orda. Hann leikur sér ad ordunumist eixihversstadar ofan úr gilinu, kemur
eins og köttur ad mús og er mesti rædu- örsnöggt blik £ augun,og hinir knáu
madur bekkjarins, enda hefir hann, vegna vængir bera þennan gráa gamm hægt og med
þessa hæfileika, verid kosinn formadur Öryggi fram af brúninni og nidur í gilid.
,,Hugins.,, Því næst er þar löngun til Um leid dragast bifcrar klærnar upp ad
þess ad komast áfram í stiga þjódfélags- mjúkum hvítum kvidnum. -
ins og geta sér gódan ordstlrí þeirri Út úr skúta, sem stendur gegnt drang-
grein, sem hann tekur sér fyrir hendur. anum, þar sem stytzt er yfir hvítan ár-
Hann geisar ekki ad takmarkinu, en
flýtir sér hægt. Þad má því nefna hann
Jón hægfara. I stjórnmálum og trúmálum
er hann hlutlaus. Ad lokum eru þar
ástrídur hans. Hann elskar gódar bækur,
mat og neftóbak, en fyrirlítur áfenga
drykki. Hrundum virdist þad galli, ad
strenginn, gægist mannshöfud fram á milli
tveggja kletta. Sjálfur liggur hann í
hnipri milli þeirra.
Hann er klæddur brúnum grófum kyrtli
og dökkum adskornum buxum, en vid þær
eru felldir samlitir sokkar. Ad fót-
leggjum hans eru reyrdir digrir ledur-
Jón hefir meiri ást á mat en þeim, en eg þvengir, sem halda lodnum skinnskónum ad
vona, ad hjartadrottningu hans takist ad ristinni. Ad mitti hans er spennt breitt
lagfæra þetta.
Óskum vid svo, ad Jón beri sigur úr
býtum á orustuvelli lífsins og fái sinn
skerf og bikar hamingjunnar á lífsleid-
inni.
Femina.
(Stíll úr fimmta bekk A.)
FiLKnm.
Sólin þrengir geislum sínum á
milli svartra og hrikalegra dranganna í
fjallsegginni og slær silfri árbogann,
ledurbelti med slitinni silfurhringju,
en vid þad hangir stutt sverd og mjög
langur, en haglega gerdur hrosshársvadur.
Uppi£ skútanum liggur stöng úr telgdri
birkigrein. Fremst á henni hangir klunna-
leg járngjörd, en á hana er fest þéttrid-
id net úr hrosshári. Módökkt hár mannsins,
óskorid og illa hirt, ber £ lidum sínxim og
lit hid sama hvatlega bragd og augun, sem
fylgja hverri hreyfingu fálkamédurinnar,
unz hún hverfur aftur inn á brúnina. Þá
færist óljóst glott frá beinu vellögudu
nefinu og upp yfir módökk augun,og hinn
■ 1 /1 • „ -Pí.
þar sem hann teygir sig lengst til vest- granni, xagurlimadi líkami smýgur aftur
urs £ dalnum. Ofar liggur gilid med
hv£tan fossastrenginn, sem grillir £ á
milli skúta og stöpla.
Gufuslæda hylur þennan tröllaukna
heim, f hömrum og á leitum blundar
lyngid þakid af þúsund daggperlum, sem
inn á milli klettanna.
Madurinn sezt fiötum beinum á hellis-
gólfid. Grannir, hrjúfir fingurnir leysa
þvengina frá vödvaþéttum fótleggjunum, og
skórnir eru hnýttir vid ledurbeltid.
j(in er ströng. Hún nær honum £ mitti.
b£da þcrs, ad sólin breyti þeim £ glitr- Eitt misstigid spor á hálum botnsstein-
andi men. unum, þá kastar straumurinn honum fram af