Muninn - 01.05.1945, Síða 6

38
MUNINN
GRIMUR HINN STUTTI:
Enn um íþróttamót.
Tómas Árnason, formaður íþrótta-
félagsins, hefur upp raust sína í síð-
asta tölublaði Munins og mælir þar
fyrir munn holddýrkenda. Hann hef-
ur mál sitt með því að upplýsa það,
að ég geti ekki haft neina þekkingu
á þessum málum. Sjálfur þykist hann
líklega vera útblásinn þekkingu. Að
vísu á ég ekki neina húðaða og marg-
fágaða fimmeyringa hangandi í silki-
bandi upp á vegg, sem Tómas geti
haft sem mælikvarða á þekkingu mína
í þessum efnum. En þrátt fyrir allt
þetta er ég svo hugaður að halda því
fram, að ég geti haft skoðun á þess-
um málum og hana mjög heilbrigða,
þó að hún standi á öndverðum meið
\ið skoðanir sjálfs einræðisherrans 1
íþróttafélaginu, Tómasar Árnasonar.
F.n ef til vill geta peningarnir í silki-
bandinu haft úrskurðarvald á rétt-
mæti þeirra.
Mjög firrtist Tómas við það, að ég
skyldi halda því fram, að það væri
skoðun íþróttamanna, að mótin væru
nauðsynlegur lífsins elexir. Ég gerðist
svo djarfur að draga þessa ályktun af
öllu tali íþróttamanna, en það snýst
aðallega um mót og afrek á þeim, og
svo óskapast þeir yfir því, ef ekki er
alltaf verið að halda þau, eins og ég
hefi rekizt á t. d. hér í einu af bæjar-
blöðunum. En mjög er ég glaður yfir
því, að Tómas segist vera á annarri
skoðun, því að þá má vænta þess, að
hann beiti valdi sínu í stjórn íþrótta-
félagsins til þess að skera niður öll
þau mót, sem félagið heldur. Líklegt
þykir mér, að Tómas fái einhverju
áorkað í því efni, þar eð vald hans
virðist lítt takmarkað, þar sem hann
ráðstafar upp á sitt eindæmi miklu
af hinum fátæklegu eignum félagsins,
svo og sviptir hann aðra stjórnarmeð-
limi því valdi og starfi, sem stjórnin
hefur kjörið þá til.
Fyrst telur Tómas þann kost
íþróttamóta, að þau geri menn hæfari
til að beygja sig undir almennar laga-
reglur, vegna þess að þau fari fram
eftir ákveðnum reglum. Þessara reglna
gætir lítið nema í boltaleikjum, og þar
gilda þær alltaf, og þarf því ekki mót
til. Æskilegast væri, að ekki þyrftu
nema sem frjálslegust lög í leikjum
og treysta mætti aðeins á drengskap
og heiðarleik leikenda, en það er ekki
hægt nema hjá sárafáum, því að þeir
munu í meiri hluta, sem álíta það
markmið leiksins að vinna sigur á
andstæðingnum og hafa því aðeins
gaman af leiknum, að þeir vinni og
beita öllum brögðum í þeim tilgangi.
Þeir venjast því á að dylja hin ólög-
legu brögð fyrir dómaranum, sem
ekki er lieppilegt fyrir sambúðina við
aðra menn. Annars eru lagareglur hér
á landi, að minnsta kosti, ekki svo
strangar, að það þurfi sérstakar æf-
ingar til þess að brjóta ekki í bága við
þær, eða hvað heldur Tómas, að hann
þurfi að taka þátt í mörgum mótum
á ári til þess að sleppa við að gerast
sakamaður.
Ekki geri ég ráð fyrir, að Tónns
lifi reglulegra lífi en ég, þó að hann
sé að sperra sig á mótum. Ég vil og
geta þess. að ég get ekki séð, að það
séu allt einstakir reglumenn, sem taka
þátt í mótum hér í skólanum. Ekki
mun ég þó nefna nein nöfn, enda býst
ég ekki við, að Tómas beri brigður
á, að þetta sé satt.
Það sagði okkur Sigurður Pálsson,
kennari, hér um daginn, að ef rnenn
sæktu unr inngöngu í brezka flugher-
inn og það vitnaðist, að þeir hefðu
stundað knattspyrnu, þá þætti það ó-
þarft að láta þá ganga undir læknis-
skoðun, því að það væri áreiðanlegt,
að hjartað væri bilað.
Tómas tekur Roosevelt sáluga, for-
seta, sem dæmi upp á þá menn, sem
hafa læknað líkamskvilla með iðkun
íþrótta, og vil ég benda á, að í þessu
tilfelli þjóna íþróttirnar hlutverki
sínu, en það er að gera líkamann hæf-
an til að framkvæma hinar vísu hug's-
anir mannsins. Ekki hefi ég heyrt það,
að Roosevelt hafi fengið heilsuna,
vegna þess að hann hafi tekið þátt
í mótum. En mannfélagið hefir ekk-
ert að gera með líkamlegt atgjörvi
fram yfir það, sem nauðsynlegt er til
að framkvæma hinar vísu hugsanir.
Líkaminn á að vera þjónn andans. Eg
trúi það á manninn, að ég álít, að ekki
þurfi að nota metorðagirnd hans sem
orkugjafa við þjálfun líkamans og,
sízt af öllu ætti að þurfa þess í æðri
skólum, þar sem menn eru almennt
menntaðri og þroskaðri.
Ekki vil ég halda því fram, að þa5
sé skoðun Tómasar eða stjórnmála-
ráðunauts hans, Bernharðs Stefáns-
sonar, að okkur beri að miða líf okkar
við væntanlega þátttöku í hernaðu
Aldrei verður friður í heiminum,.
meðan allt er miðað við hernað.
Sýnishorn af rökum greinarhöf-
undar er hér! Hann álítur, að það-
hafi ekkert að segja, þó að menn of-
reyni sig í keppni, því að það komi
oftast ekki fram, fyrr en eftir á, svo að
áhorfandinn sér það ekki. Mér er
spurn. Hvaða rök eru það fyrir því,
að það hafi ekkert að segja, þó að
menn ofreyni sig við keppni. Ég er
ekki svo illgjarn að halda því fram, að
það sé skoðun Tómasar, að sjálfsagt
sé að fórna heilsu og jafnvel lífi hinna
efnilegu menntamanna, senr þátt taka
í rnóturn, aðeins ef áhorfandinn sér
það ekki þegar í stað. Tómas hefir
líklega ekki athugað, hvað liann skrif-
aði. Það mun þó oft koma fyrir, að
sjá megi það þegar, er mótið stendur
yfir, og vil ég í þessu sambandi benda
á grein í síðustu eintökum íþrótta-
blaðsins, þar sem er sagt frá því, að
keppendurnir lrafi verið bornir út af
vellinum á sjúkrabörum, svo mjög
höfðu þeir reynt á sig. Ekki vil ég
leyfa mér að kenna þar um æfinga-
leysi, þar sem hér var um að ræða hina
færustu hlaupara þeirra tíma, sem
líklega hafa farið snemma að sofa og
risið árla úr rekkju og ekki stundað
fyllirí og kvennafar, eftir því sem
Tómas segir um hegðan manna, þá er
þeir búa sig undir keppni.
í þessu sama blaði er sagt frá einu
kapphlaupi á sjálfum Olympíuleikun-
um. 1 hlaupi þessu tóku þátt fjörutíu
keppendur, en aðeins ellefu þeirra
koma að marki og þeir flestir svo illa
á sig komnir, að þeir þurftu að liggja
marga daga á sjúkrahúsi, áður en þeir
náðu sér. Hve margir eru það þá,
sem ofreyna sig, ef áhorfandinn sér
það ekki nema í tiltölulega fáum til-
fellum, eftir því sem Tórnas segir?
Eina setningu í grein minni mis-
skilur Tómas, en það er þar, sem ég
segi, að það vé vafamál, að íþrótta-
mót fái nokkru áorkað að gagni í því,
að fá menn til íþróttaiðkana, og á