Muninn - 01.03.1946, Blaðsíða 5

MUNINN
5
Þorsteinn Jónatansson:
SAGA FLAKKARANS
Á leiðinni gerði ég ítrekaðar. til-
raunir til að hefja samræður við hann,
en þær fóru allar út um þúfur. Hann
svaraði aðeins einsatkvæðisorðum 02;
var mjög þurr á manninn. Flaug
mér þá í hug, að þetta væri einbúi eða
einhvers konar utanveltubesefi í líf-
inu. Ekki þorði ég þó að spyrja hann
neins honum viðvíkjandi, heldur gekk
þegjandi við hlið hans, eftir að allar
tilraunir mínar til að halda uppi sam-
ræðum höfðu mistekizt. Loks komum
við til bæjar, og var mér boðið til
stofu. Kom húsfreyja bráðlega fram,
og var hún ólíkt skrafhreifnari en áð-
urnefndur maður, sem ég þá taldi
vera bónda hennar, en komst fljótlega
að raun um, að var misskilningur. Bar
húsmóðirin mér nú mjólk að drekka
og síðan kaffi og kökur. Og meðan ég
var að drekka kaffið, komst ég að, að
þarna bjó Hermann Jónsson, hrepp-
stjóri og sýslunefndarmaður þeirra
Fljótamanna og kaupfélagsstjóri við
kaupfélagið í Haganesvík. En hann
var fjarverandi þessa daga við einhver
embættisstörf. Sonur þeirra hjóna,
Hermanns og Elínar Lárusdóttur, er
Björn heitir, er nú í þriðja bekk þessa
skóla. En tveir synir þeirra hjóna voru
nú heima, Sæmundur og Georg. En
þess skal getið um Sæmund, að hann
var í 'Reykholtsskóla með Sigfúsi
Andréssyni, Daníel Daníelssyni, Jóni
Hannessyni og fleiri þekktum mönn-
um. Við Sæmundur tókum brátt tal
saman og ræddum um marga hluti og
merkilega. En ekki höfðum við ræðzt
lengi við, er hann skoraði á mig til
keppni í hinni göfugu list, er skák
nefnist. Ég tók því allvel, en óttaðist
þó mjög um heiður minn, enda þótt
ég léti lítt á því bera. Hófum við nú
leikinn og tefldum bæði djarft og
karlmannlega. En varla hafa verið
liðnar tíu mínútur, þegar Sæmundur
sagði: „AIát.“ Mér þótti sæmd mín lítt
hafa vaxið af þessu og hugðist reyna í
annað sinn. Ég sneri því taflborðinu í
skyndi, og við hófum nýjan leik. Þeirri
viðureign lyktaði með glæsilegum
sigri mínum. Eftir þetta lögðum \ið
skákíþróttina til liliðar og snæddum
hinn prýðilegasta kvöldverð. En að
honum loknum tefldum við tvær skák-
ir til viðbótar, og fór þá á sömu leið
og áður, að Sæmundur vann þá fyrri,
en ég hina síðari. Annars gerðist ekk-
ert frásasmarvert um kvöldið 02;
o o
FRAMHALD ÚR SÍÐASTA BLAÐI
klukkan tuttugu og tvö gekk ég til
hvílu. 1
Að inorgni næsta dags vaknaði ég
ekki. fyrr en orðið var nær albjart. Ég
stökk því þegar fram úr rúminu og
klæddi mig í skyndi. Og er ég hafði
drukkið kaffi hjá frú Elínu, hélt ég af
stað. Klukkan var þá langt gengin ell-
efu, svo að ekki verður sagt, að ég
legði snemma upp. En þess skal getið,
að hvergi hef ég koinið á ókunnan
sveitabæ, þar sem mér hefur verið tek-
ið af slíkum myndarbrag og rausn.
Það var því líkast, sem hér væri ein-
hver merkismaður eða stórhöfðingi
á ferð, en \ arla munu þau orð geta átt
við fávísan menntaskólapilt, sem ráfar
um sveitir landsins eins og hver annar
flækingur.
Segir nú ekki af lerðum mínum,
fyrr en ég kom að Reykjahóli í Sléttu-
hlíð. Það er 120 metra hár hóll hjá
samnelndum bæ. Ég gekk upp á
þenna hól og dvaldist þar lengi,; því að
veður var hið bezta og dásamlegt út-
sýni yfir láð og lög. Einkum þótti mér
fögur fjallasýnin yfir til Siglufjarðar-
skarðs. Áður en ég yfirgaf hól þenna,
borðaði ég sem mest ég mátti og tók
að lokunr nokkrar rnyndir. Síðan hélt
ég áfram og tók stefnuna beint á
Sléttuhlíðarvatn. En ekki sá ég samt
vatnið, heldur fór aðeins eftir körtinu
og ákvarðaði áttirnar eftir því með að-
stoð sólarinnar. Sömu aðferð notaði
ég til að reikna út tímann, því að ég
var klukkulaus. Brátt kom ég að á
þeirri, er Stafá nefnist og kemur úr
Stafárdal. En þá brá mér í brún, því
að ég sá, að hér var um allmikið vatns-
fall að ræða og engin brú eða snjó-
hengja, sem ég gæti íarið eftir yfir
ána. Ég ákvað því að ganga nokkurn
spöl með fram henni, ef ske kynni, að
ég fyndi einhvern þann stað, þar sem
hugsanlegt væri að stökkva yfir. Og er
ég hafði gengið nokkra stund, fann
ég hann. En sá einn var gallinn, að
bakkinn handan árinnar var miklu
hærri en sá, sem ég stóð á, og þess
vegna erfitt að ná upp á hann, enda
þótt sjálf áin væri ekki breið. Ég taldi
samt rétt að reyna nú hina miklu
íþróttamannshæfileika mína og byrj-
aði því á að kasta bakpokanum yfir,
með sömu aðferð og sleggjukastarar
nota. Því næst skaut ég skíðunum yfir,
eins og spjóti, og stökk að lokum sjálf-
ur. En það verð ég að segja, að ef ég
hefði ekki haft svo framúrskarandi
hæfileika og getu, bæði sem lang-
stökkvari og hástökkvari, þá myndi ég
liafa fengið ónotalegt bað í ánni, og
ég trúi því ekki, að margir hefðu leik-
ið þetta eftir mér.
En sem sagt, ég kornst yfir og hélt
nú áfram, hreykinn af þessu mikla af-
reksverki, og innan stundar kom ég að
Sléttuhlíðarvatni. Ég fór yfir það á
skíðum, eins og ég hafði áður gert á
Miklavatni og Hópsvatni. En það verð
ég að játa, að þetta var mjög mikill
gapaskapur, þar sem ég sá, að ísinn
var mjög þunnur og ég alveg ókunn-
ur vatninu, bæði dýpi og öðru. En allt
fór vel, og ég komst heill á húfi af
þessum brothætta ís. En það frétti ég
síðar, að daginn eftir hefðu tveir
menn, sem voru á leið til kirkju, farið
niður um ís á vatninu og bjargazt
nauðulega. En hvað um það. Á meðan
ég var á leið yfir vatnið, vaknaði ein
spurning í huga mínum: Skyldi Sölvi
Helgason nokkurn tíma hafa farið á
skíðum yfir ísinn á Sléttuhlíðarvatni?
Og ég svaraði mér sjálfur: Nei, það
hefur hann líklega aldrei gert. Að
þessu leyti stend ég honum framar.
Ég hélt göngunni áfram. Næsti bær,
sem \ arð á leið rninni, var kirkjustað-
urinn Fell. Þaðan er fagurt útsýni til
Þórðarhöfða og Málmeyjar. Upphaf-
lega hafði ég ætlað mér að koma við í
Felli, en sökum þess að mjög var tekið
að hvessa og - svartir skýjabakkar
teygðu sig sífellt lengra og lengra upp
frá hafinu, taldi ég ekki rétt að eyða
tímanum með því að hanga heima á
bæjum, þar sem ég þekkti engan. Ég
hafði ákveðið að komast til Hofsóss
um kvöldið og varð því að hraða för-
inni, sem mest ég mátti, svo að ég lenti
ekki að óþörfu í náttmyrkri og hríð.
\7ið á eina skammt frá Felli, hún
mun heita Hrolleifsdalsá, settist ég