Muninn - 01.11.1949, Blaðsíða 4

4
MUNINN
fiorgerður
í sumar voru lijón í kaupavinnu á
næsta bæ við mig, Stóra-Ási. Bæði voru
þau sérkennileg, en þó sérstaklega
konan. Eg ætla að lýsa henni. Við get-
um nefnt hana Þorgerði. — Þorgerður
liafði verið margar vikur á Stóra-Ási,
án þess að ég sæi hana. Ég heyrði sagt,
að htin væri nöldursöm við börnin, a.
m. k. forðuðust þau liana. Húsmóðirin
fann að því við Þorgerði, er henni
fannst hún gera börnunum rangt til.
Þá hljóp Þorgerður jafnan inn í her-
bergi sitt og læsti sig þar inni langan
tíma. — Eitt sinn, er ég kom úr kanp-
staðnum, sýndi mamma mér ljósgula
sumarhanzka og sagði, að þeir hefðu
verið sendir mér, á meðan ég var í
burtu. Er ég fékk að vita, að þeir voru
frá Þorgerði, varð ég eigi lítið undr-
andi, því að hún hafði þá aldrei séð
mig. Mamma varð ei minna undrandi
en ég, því að hún hafði heldur ekki
séð hana áður. Mér lék hugur á að sjá
þessa undarlegu konu, og tækifærið
gafst brátt. Ég var fengin til þess að
hjálpa til við heyvinnu á Ási. Ekki sá
ég Þorgerði við heyvinnuna, og hélt ég
þá, að hún væri að hjálpa til við hús-
verkin. En seinna komst ég að því, að
hún gerði aldrei handarvik, en maður
hennar ynni fyrir fæði hennar.
Nú var kallað á okkur í kaffi. Ég
flýtti mér inn og var sannfærð um, að
nú fengi ég að sjá hana. Hún hlaut að
borða með hinu fólkinu, þó að luin
væri á margan hátt einkennileg. Hún
kom líka og heilsaði með handabandi,
en um leið ltarst lykt að vitum ntér,
sem var sambland af andlitsdufti og
vindlingum. Meðan ég drakk kaffið,
atiiugaði és: hana í laumi. Hún virtist
Það er því ekki á færi Taflfélags M. A.
að ala upp skákséní. Tilgangur félags-
ins er fyrst og fremst sá, að gefa sem
flestum kost á að kynnast þessari
íþrótt og iðka hana sér til skemmtun-
ar og gagns, auk þess að efla og skapa
fjölbreyttara félagslíf innan skólans. —
Stjórnin skorar á menn að sækja tafl-
fnndi vel í vetur og styrkja nreð því
andlegt líf skólans og sjálfra sín.
H. Á.
vera gríðarstór vexti, há og þrekin.
Mér datt í hug, að litin gæti líklega
umvafið mann sinn allan án ntikillar
fyrirhafnar, því að liann er lítill kubb-
ur með kryppu. Andlitið var fremur
langleitt og stórskorið, en þó eigi
ógerðarlegt. Hárið var slétt, þunnt og
ljóst, fléttað fyrir ofan eyrun og flétt-
urnar teknar sarnan uppi á höfðinu
með geysimikilli hárklemmu. Ennið
var nokkuð liátt og ekki mjög hrukk-
ótt, en neðst á það voru máluð tvö
bein, kolsvört strik, sem áttu að vera
augabrúnir. Nefið var stórt og til-
komumikið, munnurinn nokkuð víð-
ur, og er hann var opnaður, sást í falsk-
ar tennur, og voru allmargar brotnar.
Augun voru einkennileg, stór og grá-
blá, en yfir þeim hvíldi einhver hula
og sljóleiki. En röddin. Hún var þó
eitt af því undarlegasta. Hún var mik-
il og karlmannleg, en hás og rám eins
og í hrafni. Seinna, er ég heyrði Þor-
gerði syngja, þá flaug mér í hug ónýt
sög eða ryðguð liakkavél. Þorgerður
var þannig klædd, er ég sá hana fyrst:
í gulleitri silkitreyju, sem var full-
þröng um karlmannlegan bolinn, og í
dökkbláu pilsi, sem var einnig í
þrengra lagi um hinar miklu lendar.
Pilsið var hneppt vinstra megin frá
mitti og niður úr. Flestir hnapparnir
voru bláir, en þó voru tveir Ijósir og
einn grænleitur.
Er ég var komin út frá kaffidrykkj-
unni, kom Þorgerður á eftir mér, tók
yfir herðar mér og talaði í hvíslingum:
— Ég þakkaði henni gjöfina, en hún
bað mig blessaða að láta fólkið á
Ási ekki vita neitt um hana, og
allra sízt kerlinguna, en svo nefndi
hún húsmóður sína, sem var bæði góð
og virðuleg kona. Ég liélt, að ég rnyndi
detta niður, svo þungt lá hún á öxl
mér, meðan hún lét dæluna ganga.
Eegin varð ég, er ég komst aftur til
vinnu minnar.
Eg held, að ég verði að skrifa hér
kafla úr dagbók minni, sem lýsir henni
mjög vel. — „Er ég vaknaði í morgun,
heyrði ég ókunnan málróm í eldhús-
inu. Ég klæddi mig og fór fram. Þetta
reyndist vera frú Þorgerður. Hún
hafði komið að lokuðu húsinu klukk-
an hálf átta og farið á gluggann hjá
mönnnu. Nú var mannna að hita kaffi
handa henni. Þegar ég kom, fór
mamma að mjólka kýrnar, en ég bar
fram kaffið á rneðan. Erindi Þorgerð-
ar var að koma með gamalt pils, sem
átti að sauma upp úr á systur mína, og
stóran kertastjaka, sem bróðir minn
átti að fá. Svo ætlaði hún að kveðja
um leið. — Eftir nokkra stund fór hún.
Þegar við eruixi að kyngja hádegis-
matnum, kemur sú gamla aftur. Nii
sezt hún úti á hlaði og biður mömmu
að finna sig. Nú er hún komin nteð
jólatré og jólatrés-skraut, sem hún vill
endileoa sjefa börnunum. Hún sat
þarna nokkra stund, kvaddi síðan og
fór, en við fórum að sinna verkuin
okkar.
Um klukkan 5 vorum við að koma
neðan af bökkum og ætluðum að fá
okkur hressingu, áður en við færum
að taka saman. Sjáum við þá, hvar
gamla brýnið kemur enn askvaðandi
yfir túnin með eitthvað í rauðri peysu.
Gátum við eigi annað en brosað að
þessn háttalagi, stilltum okkur þó og
mættum henni heima á hlaði. Var hún
þá með „Aladdín-lampa“, sem hún
sagði, að þau gerðu aldrei neitt með.
Við buðum henni að drekka kaffi með
okkur.
Síðan lagði mamma sig á legubekk-
inn í stofunni. Pabbi settist á stól með
litla bróður minn, ég settist við orgel-
ið, en Þorgerður og litlu stúlkurnar
stóðu í kring. Fyrst lék ég hægan vals.
Það kemur lítilli hreyfingu á Þorgerði.
Þó hreyfast fæturnir hægt, og lend-
arnar vagga ofurlítið. Ég brosi ofur-
litið út í munnvikið á hléborða, en
þetta var aðeins upphalið.
Hún biður mig að leika einhvern
sérstakan dans, sem. ég hafði aldrei
heyrt nefndan áður. Ég þóttist skilja,
að það væri fjörugt lag og lék það
bez.ta, sent ég kunni af þeirri tegund.
Og þá varð andsk......laus. Hún þaut
fram og aftur um alla stofuna, hoppaði
og hristist, neri fótunum sarnan, sló
þeirn svo sundur. Tungan var iiti í
öðru munnvikinu. Við og við kippti
hún pilsinu allmikið upp fyrir hné, þó
að mér fyndist það annars alveg nógu
stutt. É.g engdist sundur og saman,
þorði hvorki að hlæja né hætta að
('Framhald á 7. síðuj.