Muninn - 01.11.1949, Blaðsíða 5

MUNINN
5
MYRKFÆLNI
STÍLL ÚR 2. BEKK
„Nú hljóðnar allt. . . . nú heyrist
það aftur,
það hriktir hver raftur!“
Mér fljúga í hug þessar ljóðlínur
skáldsins nú, er ég ligg andvaka í
myrkrinu og hlusta á regnið hylja á
glugganum og finn, hvernig bærinn
leikur á reiðiskjálfi undan átökum ó-
veðursins. Ég er staddur á gömlum bæ
vestur í Skagafirði, í herbergi uppi á
lofti, nyrzt í bænum, langt frá öðrum
íbúðarherbergjum.
Það ýlir óhugnanlega í veggjunum,
og kuldahrollur læsir sig urn mig all-
an. Ég reyni að sofa, en það ber engan
árangur. En hvers vegna skelf ég? Er
það vegna kulda? Já, ef til vill er mér
kalt. En þó er annað, sem veldur
meiru Jrar um.----Ég er hræddur! —
Orgið í þökunum smýgur í gegnum
merg og bein.-----En hvað er Jretta?
Það er krafsað ofboðslega í hurðina.
Ég svitna af hrolli og stirðna upp.
Loks stekk ég fram úr rúminu, kveiki
ljósið og set koffortið mitt fyrir hurð-
ina. Ég næ mér í „Ljóðmæli Matt-
híasar Jochumssonar," skríð dauð-
liræddur í bólið mitt og fer að lesa.
Það er eins og allt geri sér far um að
lirella mig, því að auðvitað lendi ég
á liinu magnaða draugakvæði „Glám-
ur“, um leið og ég opna bókina.
„Hann ríður húsum og hælum lemur,
það brestur, Jrað gnestur, . .
nú dimmir við dyrin, . .
það hlunkar, [rað dunkar,
það dynur, það stynur. .
Draugurinn kemur!“
Nei! Ég jroli Jretta ekki lengur. Ég
liætti lestrinum og skelli aftur bók-
inni.----
En nú er „draugurinn“ í raun og
veru að koma. Frammi á loftinu, þar
sem geymt er margs konar dót, heyri
ég hark mikið og más. Það er eins og
.allir árar veraldar séu hér samankomn-
ir til þess að „skemmta“ mér! Ég sprett
;upp, legg bókina á borðið og stend
:svo kyrr og lilusta. Það er ekki um að
villast. Eitthvað er að gerast [rarna
frammi, og það allt annað en skemmti-
legt. Ég læðist til dyranna, en skyndi-
lega hrekk ég við. Eitthvað ískalt
Tennur niður eftir bakinu á mér. „Er
nú djöfsi kominn upp í rjáfur og far-
inn að hella yfir mig?“ spyr ég sjálfan
mig. Nei, sem betur fer. Þetta er að-
eins regnið, sem er farið að streyma
gegnum gamalt og slitið torfþakið.
Ég ýti koffortinu varlega frá hurð-
inni. Það inarrar og ískrar í ryðguðum
hjörunum, um leið og ég opna dyrnar.
Samstundis verðnr allt hljótt. En hví-
lík sjón!----Átta grænar, ógeðslegar
glyrnur stara á mig utan úr myrkrinu.
Hjartað hættir að slá nokkrar sekúnd-
ur. Mín eina liugsun er að flýja —
flýja---. En vöðvarnir neita að hlýða,
og ég stend sem lamaður í dyrunum.
Ég næ mér þó bráðlega á ný, skelli
aftur hurðinni, leggst upp í rúm og
geri enn eina tilraun til þess að sofna.
Ekki veit ég, hve lengi ég hef sofið,
þegar ég allt í einu hrekk upp. Það
er skuggsýnt í herberginu. Og mér
sýnist klukkan vera um sjö. Einhver
gengur upp stigann. Það brakar í
hverju [rrepi, og ég heyri, að komu-
maður raular lag fyrir munni sér. Nú
ber hann á hurðina. — —
Ég er allsmeykur eftir atburði næt-
urinnar, en herði þó upp hugann og
anza. Hurðinni er Jrokað í hálfa gátt,
og ljósbjarmi frá kerti fellur inn.
Þetta er sem betur fer engin forynja,
heldur aðeins vikapilturinn hér á
bænum, sem er kominn til Jress að
biðja mig um að skreppa með sér í
sendiferð til næsta bæjar. Og þar sem
eru margar klukkustundir til heim-
ferðarinnar, verð ég við þeirri bón
hans.
Um leið og ég fer niður til rnorg-
unverðar, svipast ég um frammi á loft-
inu, þar sem ég sá öll augun. Hér er
margt að sjá. Pokar, kistur, kassar og
gamlir stólar eru á víð og dreif um
loftið. í einu horninu sé ég feikna-
mikinn kassa. Ég lít niður í hann.
Fjórir kettir sofa þarna í mestu mak-
indum. Þetta eru dáfallegir „draugar ',
hugsa ég. — En þó að ég hafi þannig
afhjúpað „draugana“, langar mig síð-
ur en svo til [ress að eiga aðra jafnörn-
urlega nótt, Jrví að ég hef komizt .ið
raun um, hvað er að vera myrkfælinn.
Jóhann Lárus Jónasson.
TIL LYGÍU
0, vittu, elsku ástin min,
að oft ég hugsa um Ijósin pín,
þá björtu brúna-loga.
Og gullinn lokkur gegn mér hlcer,
sem glitri á foldu mjöllin tœr
og sumarsól um voga.
Og sé ég emi þá hvitu hönd,
sem hljóðlát strýkur borðsins rönd
og veldur svásum sefa.
Hún dregur mig i draumalönd
að dagsins björtu furðu-strönd.
0, viltu, viltu gefa?
Ég kenndi áður ást við liold.
Ég ekki greindi sól frá mold
með blindu á báðum augum.
Ég vissi ei, að andans frœ
er umvafið af hennar blœ,
er baðað Ijúflings-laugum.
Ég vissi ei, að öll þau Ijóð,
sem allir telja fræg og góð,
eru varmi af hennar veigum.
Ég vissi ei, að rósin rjóð,
er rennur upþ við hennar glóð
er allt það bezt við eigum.
En siðan þina mjúku mund
og mildu brá ég sá um stund,
ég er sem annar maður.
0, græddu mina ástar-und.
0, auðlegð þina gef mér, sprund.
Ég verð, ég verð svo glaður.
0, vertu hjá mér, vina, i kvöld.
0, vertu hjá mér heila öld.
Þú ert mitt ástar-kvœði.
Já, þegar heiðblá himintjöld
á hvolfið draga máttarvöld,
við sitjum saman bœði.
SOA.
Eintal í eðlisfræðitíma
Lærifaðir: „Hugsum okkur nú, að
einhver sniðugur náungi fyndi
upp eilífðarvéh Hvað gætuð þið
þá hugsað ykkur, að hann gerði?
— Steinhljóð. —
Lærifaðir: Hann -myndi vafalaust
sækja um einkaleyfi á henni. En
livað nryndi þá einkaleyfaskrif-
stofan gera?
— Steinhljóð. —
Lærifaðir: O, hún myndi ábyggilega
senda umsóknina tikbaka.