Muninn - 01.05.1959, Síða 3

M m u n i n n
B L A Ð «B§ MENNTASKÓLANS Á AKUREYRI
ÚLFAÞYTUR AF LIILU TILEFNI
Athugasemd við Gambragrein.
Upp úr Gambrablöndunni, sem borin
var fyrir vit manna hér á dögunum, rís ein-
hver pennaiðinn náungi og ritar alllanga
skammargrein um mig, auðkennda með
stöfunum U. f. F.
Það, sem eðlilega vekur mesta athygli við
þessa grein, er sá læpusakpur höfundar að
þora eigi að láta sjást, hver hann er. En
málstaðarins vegna, er það vafalaust rétt
sjálfsmat hjá höfundi að fela sig í skjóli
hins nafnlausa. Hins vegar sannar það,
hversu sýndarmennska og uppskafningshátt-
ur fer nú vaxandi. Sú var tíðin, að menn
þorðu meira en að sýnast, þeir þorðu líka að
vera — þorðu að sýna sig í sinni réttu mynd,
en ekki í tveimur reifum.
t í greininni gætir nokkurrar andúðar í
garð íslenzkra sveita og sveitamenningar.
Má því af líkum ráða, að hér sé á ferðinni
einhver víkurdrengur, sem heldur sig vera
malarinnar mesta karl.
Þar sem grein U. f. F. er ekki málefnaleg,
en nær einvörðungu persónulegur skæting-
ur í minn garð, væri ef til vill ástæða til að
svara í sömu mynt, en þar eð ég hef ekki
enn lært þá malarmennsku og smástráka-
hátt að kasta steinum í menn, mun ég ekki
gera það, heldur reyna að rita um málin á
málefnalegum grundvelli.
Ég vil taka það strax fram, að alrangt er,
að ég hafi fengið sérstakan dálk í Munin til
að koma skoðunum mínum á framfæri. Það
hefur öllum verið frjálst að senda greinar
í dálkinn: „í spegli dagsins", enda var það
skýrt tekið fram í Munin. Þá eru það hel-
ber ósannindi, að ég hafi nokkurn tíma
sagt eða skrifað, að vélarnar væru af hinu
vonda, borgirnar viðurstyggð og nútíminn
gjörspilltur. Vilji U. f. F. maður heita,
skora ég á hann að svipta af sér ósanninda-
dulunni og finna þessum orðum sínum
stað.
Það, sem einkum virðist koma penna
þessa fimbul-iðna náunga af stað, er grein-
arkorn, sem ég ritaði í 1. tbl. Munins á s.l.
hausti og fjallaði um Útgarð. Þar ritaði ég
um nauðsyn þess að endurreisa Útgarð og
gerði nokkra grein fyrir skoðunum mínum
í því sambandi. U. f. F. er mótfallinn þeim
uppástungum, er ég bar fram, en hefur
sjálfur ekkert til málanna að leggja. Vill
hann kannske leggja Útgarð niður?
Máli rnínu til stuðnings langar mig að
vitna í grein, sem Árni Jónsson ritaði um
IJtgarð árið 1938. Þar segir hann m. a.:
„Útgarður er ekki aðeins höll vetrarlands
ins, heidur einnig höll hugsjónalandsins,
bærinn, sem reistur er íslenzkum höndum
á íslenzkri jörðu, og hin íslenzka jörð verð-
ur ætíð að vera í hugsjónum okkar hin gró-
andi jörð. Síðast — en ekki sízt — þarf að
skapa Útgarðs-anda, eða innri menningu,
sem gæti orðið hin norðlenzka skólamenn-
ing framtíðarinnar."
Árni vitnar síðan í orð Sigurður Guð-
mundssonar, skólameistara, þar sem hann
segir:
„Útgarður á að auka fjölbreytni í skóla-
MUNINN 79