Muninn - 01.05.1959, Blaðsíða 8

ir verið vinveittir Útgarði, þótt við hefðum
ek,ki ástæður til að dveljast þar í vetur?
Mér er ekki kunnugt um, að Björn Frið-
finnsson elti mig svo, að hann viti nákvæm-
lega hvenær og hvar ég er í fimm km fjar-
lægð frá einhverjum ákveðnum stað. Sé svo,
þá er hann eitthvað meira en óvenjulegur
og felu-hulan hans algjörlega ósýnileg.
Björn gefst upp við að ræða um alda-
mótamennina og stjórnmálamennina, en
þar sem hann reynir að svara grein minni,
mótast orð hans af undanhaldi og ámælis-
verðri meðferð á sannleikanum.
Þegar kemur að áskorun minni, um að
liann finni orðum sínum stað, gengur hann
jafnvel svo langt að afflytja sín eigin orð og
segir að „vonzka vélanna, viðurstvggð borg-
anna og gjörspiliing nútímans sé innihald
allra minna skrifa“. Ætli Björn búi yfir
ímyndaðri skyggnigáfu eða sjái eitthvað
annað og meira en allt venjulegt og óvenju-
legt fólk?
Björn dirfist að neita því, að skrifað
standi í grein hans, að ég hafi fengið „sér-
stakan dálk í Munin til að koma skoðunum
mínum á framfæri.“ Hér geta allir séð, hver
fer með rétt mál. Ég hef ekki séð neitt um
„hvalreka" í þeirri grein, og vissulega hefði
Björn mátt lesa þann kafla oftar en tvisvar.
Þegar Björn minnist á Húla-hoppið, gríp-
ur hann til þess ráðs að hefja Iðunni fot-
mann upp í fleirtölu eða annað veldi, ef
það mætti verða til að bæta hans eigin
„glufu“. Hafi Björn einhverri ábyrgð að
lýsa á hendur mér, ætti hann að vera mað-
ur til þess að gera það. Þó kastar fyrst tólf-
unum (ekki tólftunum eins og segir í „Sið-
væðingarherdeildinni“), þegar Björn af-
neitar sinni heimaborg og þröngvar sér upp
á Norðlendinga.
Sjálfur getur hann átt sínar ,,stökkbreyt,-
ingar“ og byltingar og sannað þær á „sjálf-
um sér“ eða „Javamanninum", ef honum
sýnist svo, ég mun reyna að halda mig við
jjróunina og forna og nýja menningu. Ég
get tekið undir það, að ég er mótfallinn því
að skipta jrjóðinni í Reykvíkinga og utan-
bæjarmenn, en það eru okkur æðri menn,
sem það hafa gert og eru að gera.
Það er alrangt, að ég hafi í grein minni
tekið að mér að „skera úr því, hvað sé hin
íétta trú“. En ég þori óhikað að halda því
fram, að þeir, sem bera vopn á menn
fylgja ekki kenningum kristninnar. Annars
munu flestir menn (einnig Björn) álíta, að
jjeirra trú sé hin rétta, hvort sem þeir trúa
á Guð eða „sjálfan sig“.
Ég saka Björn um andúð í garð íslenzkra
sveita og sveitamenningar vegna þess, að
grein hans var skrifuð til að mótmæla því,
að andi þeirrar menningar (rímurnar með-
taldar) mætti ríkja í Útgarði. „Sjálfur“ hef-
ur hann viðurkennt, að sá hafi átt að vera
tilgangur greinarinnar.
Ég tel mig ekki neinn „persónugerving
íslenzkrar sveitaæsku“, en þegar að mér er
kastað og mér borið jaað á brýn, að ég sé
„nokkrum öldum á eftir samtíðarfólki
mínu, hvað menningarlegan þroska áhrær-
ir“ (orð B. F.) fyrir það að gerast málsvari
Jreirrar menningar, sem hefur fóstrað þjóð
vora og flutt hana fram á leið allt fram á
þennan dag, þá hlýt ég að andmæla — annað
væri heigulsháttur. Það væri heiðarlegra og
mannlegra af Birni að játa sín eigin orð,
heldur en að halda jrví fram, að hann sé
ekki læs á þau.
Það vita allir, sem til þekkja, að Björn er
þó það þroskaður og úr grasi vaxinn, að
hann getur lesið rétt sína eigin skrift, að
minnsta kosti, þegar hann „les tvisvar“.
Annars þarf íslenzk sveitaæska ekki að
óttast „köpuryrði kögursveina“ eða káf upp-
stertra stráka. Frjálshuga og sterk mun hún
varðveita menningararf feðra sinna og
mæðra og vinna þeirri hugsjón að leggja
frelsið í hendur niðja sinna.
Ég þakka Birni Friðfinnssyni fyrir það
að vekja athygli lesenda á mér, varðandi
framtíðina. Sjálfsagt ætlast hann til, að ég
geri honum svipaðan greiða og reyni að
vekja athygli á honum. En það vitum við
84 M U N 1 X N