Heimilisblaðið - 01.07.1922, Blaðsíða 15

IIEIMILISBLAÐIÐ
95
»Af mér, pabbi«, greip Vivien fram í og
benti á demantinn, sem nú hékk aflur um
háls henni.
»Eg elti manninn og náði honum og
lókst að ná af honum demantinum; ann-
ai's eru þeir nú vanir að lleygja þýfinu frá
®ér, til þess að ekkert finnist hjá þeim, og
af þvi að slolni demanturinn fanst hjá mér,
þá er ógn sanngjarnt, að eg væri grunaður«.
»Nú skil eg, hvernig í öllu liggur«, sagði
lávarðurinn og gletnin skein út úr honum,
))0g rétti maðurinn hvarf úl í bláinn, get
°g hugsað mér, því að þér létuð hann auð-
vitað leika lausum hala«, sagði hann hlæj-
andi. ^Það var þá lán, að mig bar hérna
að. Eg var á heimleið úr gildishúsinu mínu
°8 þegar eg fór hérna um, þá datt mér í
hug að taka dóttur mína með mér; vagn-
lr)n minn er hérna fyrir utan, viljið þér
ekki koma heim með okkur? Eg hefði
fíaman af að spjalla dálítið við yður«.
»Eg kann yður beztu þakkir, Purfleet lá-
varður«, svaraði Brian, og þó að lotningar-
kreimur væri í málrómi hans, eins og til-
hlýðilegt er, þegar ungur maður á tal við
Ser eldri mann, þá var þó eins og hánn
væri að tala við jafningja sinn.
Darnleigh gekk nú til Brian dálítið rjóð-
ur °g allfeiminn. Hann stóð heldur ekki
sv° vel að vígi, þar sem hann hafði gert
S1g sekan í þessum leiðinlegu misgripum.
»Mig tekur það nijög sárt«, sagði hann
hæversklega, eins og hann væri Brian gam-
Mkunnugnr, »þelta leiðinda-atvik er ein-
göngu mér að kenna, eg bið yður afsök-
unar og vona, að þér fyrirgefið mér«. En
ekki rétti hann honum hönd sína, það
niundi hafa verið of lægjandi fyrir hann,
heldur hneigði hann sig hæversklega og
þeirri hneigingu svaraði Brian brosandi
með annari til.
»Auðvitað geri eg það, Darnleigh lávarð-
Ur, því eins og eg sagði áðan, þá voru þetta
alveg náttúrleg misgrip. Góða nólt!« sagði
Erian svo að lyktum og veik sér við og
hjóst til broltfarar.
En nú gekk lafði Vivien fram og sagði
roðnandi. »Oss öll tekur mjög sárt, að þessi
misgrip skyldu verða, hr. Aden, og eg er
yður næsta þakklát l’yrir það, að þér höfð-
uð uppi á demantinum mínum; móðir
mín átti þennan skartgrip og mér var sárt
um að missa hann. Það er yður að þakka,
að eg hefi fengið hann aftur — svo kann
eg yður beztu þakkir«.
IJelta sagði hún af því að hún hafði hug-
boð um, að þó Brian væri yfirlættslaus i
klæðaburði, þá mundi þó eitthvað mikið
búa i honum og ekki minkaði forvitni
hennar við það, að faðir hennar heilsaði
honum svona alúðlega. Nú rétti hún hon-
um höndina, yndisleg í hreyfingum, og
Brian tók i hönd henni og hneigði sig nið-
ur að henni um leið og mælti rólega;
sÞað gleður mig, að eg gat fært yður
skartgripinn yðar aftur« og svo hneigði
hann sig aftur og færði sig fjær, en þá
stöðvaði Puríleet lávarður hann og mælti:
»Það er satt, Aden, eg er búinn að lá
bréf yðar um þelta útflutníngsáform og eg
vil svo gjarna eiga tal við yður um það.
Viljið þér ekki koma heim til mín annað
kvöld? Eg hygg, að eitthvað megi gera í
þvi máli«.
»Mér er sönn ánægja að koma heim til
yðar«, sagði Brian.
»Eg vona, að við liittumst þá annað
kvöld«, sagði lávarðurinn.
Brian hneigði sig og fór leiðar sinnar.
Þjónninn opnaði fyrir honum allravirðing-
arfylst og stóð þarna keikur, eins og Brian
hefði verið einn af hinum tignustu gestum
í húsinu.
*
Lot'aðu litlu, cn gcrðu mikið,
Morgunstunil ber gull i mund.
Peir lifa lengi, scm með orðum cru vcgnir.
Kapp er bezt mcð forsjá.
Tungan er ekki slál, cn þó sker hún.
Von er draumur vakandi manns.
Dýrð heimsins dvínar.
Hugsaðu til hvíldar, en hallu áfrain vcrkinu.