Heimilisblaðið - 01.10.1922, Qupperneq 3

HEIMILISBLAÐJÐ
131
hans og fjöldamargra barna, þegar hann
talar við flokk sinn i sunudagaskólanum,
en þar er Bjarni trúr og dyggur starfsmað-
Ur. og honum er yndi að breyta eftir þess-
ari áminningu frelsarans: »Gæt þú lamba
minna«.
Bjarni er mikill fræðimaður, tíður gestur
a Landsbóka- og þjóðskjalasafninu; er hann
mJög vel að sér í sögu landsins, og ekki
fáar greinar frá honum um þau efni. Skáld-
niæltur er hann og kannast margir við hin
fogru ljóð hans og sálma. Á hann mikið
i'itað og væri það alt komið á prent, mætti
Þar finna marga fagra perlu.
Ljarni hefir glatt marga með þeirri náð-
argjöf, sem honum er gefin. Ávalt er hann
reiðubúinn að lejrsa af hendi það, er til
hlessunar horfir. Ávalt er hann glaður og
hrosandi, nægjusamur og þakklátur, stöð-
ugur í trú sinni eins og bjargið. Góðar
ækur hefir hann þy^tt og marga þarfa hug-
Vekju ritað, og þetta blað er í mikilli þakk-
arskuld við hann, og þykir því vænt um
fá tækifæri til þess að minnast hans nú
a Þessum timamótum æfi hans.
A sextugsafmæli hans var einnig 10 ára
lúskaparafmæli hans og konu hans Val-
gerðar Einarsdóttur, og var þeim báðum
afdin tagnaðarhátið at þakklátum vinum.
1 otar nú »Heimilishlaðið« tækifærið til
Pess að senda honum og konu hans árn-
aðarkveðjur.
“egar eg hugsa um Bjarna, minnist eg
sv° oft þessara orða: »Góður maður ber
§°tt fram úr góðum sjóði hjarta síns«.
Eg vona, að hann megi enn um langt
eið fá náð til þess að vinna til blessunar.
Einn af pakkláium vinum hans.
STAIvA.
Pú, sem alla þekkir neyö
og þarfir lífs á vegi.
Láttu, Drottinn, lífs um skeið
Ijóma af nýjum degi,
M. E. Eyjól/sson.
61 Tét&lœ&isins

»En yflr yöur, sem óltist
nafn mitt, mun réttlætis-
sólin upp renna með
græðslu undir vængjum
sinum. (Mal. 4, 2.).
Þessi orð rættust við liina fyrri komu
Krists, og þau munu þó ennfremur rætast
yið endurkomu hans. En þau eiga einnig
við í okkar daglegu erfiðleikum.
Iværi vinur! er myrkur i sál þinni? Eru
næturskuggarnir þér þungir og erfiðir? Ör-
væntu ekki, því að »innan skamms mun
skína úr skýjum sólin blíð« — innan
skamms mun sólin renna upp á himin
sálar þinnar. Undir dögun er myrkrið mest.
Það er ekki hin venjulega sól, sem hér er
um að ræða, heldur sól réttlætisins; og geislar
hennar eru heilagleikans dýrðlega ljós.
Hann, sem kemur til að hugga oss í sorg
vorri, hann kemur einnig til að fyrirdæma
synd vora. Hann kemar með líkn og misk-
unn, en hann kemur lika i dómara-erind-
um. Hann kemur ekki til að upphefja lög-
málið, lieldur til að frelsa oss. Hann er full-
trúi lieilagleika Guðs, engu síður en kær-
leika hans. Sáluhjálp vor er örugg stað-
reynd, af pví að hún er bggð á réttlœti
(þvi réttlæti, sem Jesús afrekar þeim, er á
hann trúa sem frelsara sinn).
Spurningin er þá aðeins þessi: Óttumst
vér nafn Drottins! Tilbiðjum vér hinn lif-
anda Guð og göngum vér á vegum hans?
Sé svo, mun nótlin ekki verða oss löng;
og þegar morguninn rís, eru sjúkdómar
vorir, sorgir og neyð að eilífu horfið. Full-
komið ljós, fögnuður og gleði og eilíf sæla
biður vor!
Sé Jesús Iíristur, sól réttlætisins, runnin
upp á himni sálar vorrar, þá höldum oss
í sólskininu! Byrgi hún fyrir oss geisla
sina í bili, þá biðum þolinmóðir unz skýin
líða bjá. Því eins og sólin rís að liðinni
nótt, eins er það víst, að Drottin opinber-
ast oss á ný. Dýrð sé Guði!
»Troens Bankbog«. Á. Jóh.