Heimilisblaðið - 01.10.1922, Blaðsíða 4

132
HEIMILISBLAÐIÐ
ög karnai?'
Fornaldarmynd frá Noregi.
Efiir Edward Knulzen.
(Niðurl.).
»Jæja, Drengurl Hversvegna tekur þú ekki
öxina, sem þú segist ekki geta án verið?«,
kallaði síra ívar i gletnisróm, »hún er þar
sem eg lét hana!«
Drengur varð nú enn myrkari á svip.
»Hafir þú ekki þulið yfir henni galdra mun
eg taka hana«, mælti hann og greip stál-
vafið skaftið og reyndi að mjaka blaðinu
niður á við, en kipti síðan snögt í skaftið.
En blaðið haggaðist ekki um hársbreidd.
Og það eitt, að skaftið titraði, er hann slepti
því, bar þess vott, að Drengur hafði ekki
tekið á því lauslega.
Æðarnar þrútnuðu á enni Drengs. 1
óstjórnlegri bræði beitti hann nú öllu helj-
arafli sinu og nötraði nú hin ramgerða
dyrastoð, er hann rykti í skaftið öðru sinni.
En axarblaðið sat fast, sem væri það límt í
stoðina, skaftið brotnaði upp við blaðið
og hélt Di'engur því eftir i hendi séi'.
Hann fleygði því frá sér i bræði og gekk
að síra ívari. »Þetta hefir þú ekki gert af
eigin ramleik, heldur með göldrum! Með
fjölkyngi hefir þú fest öxi mína í ldrkju-
stoðinni!« mælti hann nötrandi af reiði.
»Heldur þú það, Drengur«, mælti prestur
og var hinn rólegasti. »Galdrar«, hélt hann
áfram með fyrirlitningu, »eru ekki til ann-
arstaðar en í heilum heimskra og ókrist-
inna manna. Ekki er það annað en leikur
að höggva beittri öxi í trjábút! Guð hefir
gert mig vel vfíi garði, hvað líkamskraíta
snertir, og ekki er til annai's að ætlast, en
að eg, sem fyrrum var höfuðsmaður í her
konungs, kunni einhver deili á vopnaburði
og líkum íþi'óttum!«
Drengur vildi þó eigi enn láta hlut sinn.
»Satt er það, að ekki ert þú væskill að út-
liti«, mælti hann. »En þetta ótrúlega högg
er þó fremur gert af fimi en armstyrk«.
»Er belti þitt traust, Drengur?« spui'ði
prestur og brá löngutöng hægri handar
undir breiða leðurbeltið, sem tvísliðran
hékk við.
»Þú heldur ef til vill að þú getir hafið
mig upp með einum fingii«, sagði Drengur
hæðnislega. »Eg hygg þó, að til þess muni
eg vera full-þungur«.
»Má eg reyna?« spurði prestur og lét sér
hvergi bregða.
»Ekki meina eg þér það«, svaraði Dreng-
ur, »og beltið mun halda, það ábyrgist eg«.
Á beinum handlegg og áreynslulítíð, að
þvi er virtist. lyfti síra fvar nú þessu jöt-
unmenni jafnhátt höku séi', bar hann þann-
ig út að kirkjugarðshliðinu og lét hann
síga þar hægt til jarðax', en fólkið æpti fagn-
aðarópum, sem aldrei ætlaði að linna. »Og
nú vil eg segja enn örfá orð við yður, vin-
ir mínir, áður en við skiljumst i þetta sinn«,
mælti prestur og sneri sér að hinum fagn-
andi mannfjölda: »Yður er öllum kunn
skipun konungs um það, að kirkjugestum
er bannað að hafa með sér öxina eða önn-
ur vopn inn í helgidóminn. Skiljið hana
því eftir heima, er þér komið hingað að
tilbiðja þann, sem sagði: »Þú skalt ekki
morð fi'emja!« og minnist þess, að það er
skylda vor kristinna manna, að vera lög-
hlýðnir«.
Þetta sama kvöld sátu þau síra ívar og
frú Elísabet á eintali i lágreistu dagstof-
unni á prestssetrinu og voru þau nýbúin
að borða íburðarlausan kvöldverð. Eldur
logaði glatt á arninum og var lilýtt í stof-
unni. Frú Elísabet handlék lút1) sinn, því
þau voru vön, hjónin, að syngja saman
kvöldsálm, og lék frúin þá undir. En á
eftir sálminum kvað prestur hetjuljóð til
hressingar.
»Dásamlegur hefir þessi dagur verið«,
mælti síra ívar. »Og fólkið hérna! það er
stórgöfugt og mikið i það spunnið á marga
lund. — — Tókst þú eftir því, með hve
1) Lútur er fornt strengjahljóðfæri, ekki ósvip-
aö gitar.