Heimilisblaðið - 01.03.1923, Síða 10

42
HEIMILISBLAÐIÐ
áfram vingjarnleg'. Brian var alt annað en
hég'ómagjarn, og laus við að vera upp með
sér; en hann fann það greinilega, að hún
hafði hug á honum, og það var meir en tízku-
kurteisi, sem hún sýndi honum. Hún lét sér
eigi nægja að heilsa honum með því einu að
hneigja höfuðið, og hefði það þó verið full-
nóg; hún var þar að auki ein eftir í herberg-
inu til að tala við hann; hún kom fram við
hann eins og þau væru bæði jafntígin,
gleymdi því alveg, að hann var verkamaður
með fátækum verkalýð, mintist þess ekki, að
hún var hágöfug hefðarmey, dóttir ráðgjaf-
ans og lávarðsins Purfleet.
Af þessu réð hann, að undir hinum ytra
hefðarhætti og' hofmensku, sem hún lét blasa
við öðrum, bærðist ástríkt og hlýtt hjarta.
En svo hvarflaði hugur hans frá Vivien
til annarar ungrar stúlku, sem hann hafði
fyrir skemstu átt saman við að sælda. En
hvað þær voru gagnólíkar að flestu! En þó
voru til þeir drættir í lundarfari Myrtle, sem
svipaði til þess, er hann fann hjá Vivien.
Unga stúlkan í Digbystræti átti í vök að
verjast. Drykkjudrósin hans Giggles elti
hana á röndum, einmitt sú, sem átti að varð-
veita hana, og vildi toga hana út í svívirð-
una; en sú unga stúlka var fyrir sitt leyti
jafn metnaðarmikil og tilfinninganæm sem
hin tigna, lávarðsdóttir.
Hann varð áhyggjufullur, þegar hann hugs-
aði til hennar. Hvernig átti hann að hjálpa
henni? þessari spurningu var hann að velta
fyrir sér, þar sem hann reikaði áleiðis til
hins dapurlega herbergis síns í Ferjustræti.
Hann 'var að velta þessu fyrir sér þangað til
hann datt út af og sofnaði, og hið sama kom
í huga hans, þegar hann vaknaði morgun-
inn eftir; hann vildi nú ekki almennilega
kannast við þetta fyrir sjálfum sér; en hann
var svo sokkinn niður í að hugsa um hina
ungu stúlku, og svo hugsjúkur út af forlög-
um hennar, að hann gat ekki um annað
hugsað. Loks ásetti hann sér að ganga um
Digby-stræti og spyrjast fyrir um hana og
vita, hvort nokkuð væri hægt að gi'eiða fyr-
ir henni; en meðan hann var að borða morg-
unmatinn, kom til hans drengur nokkur úr
kvöldskólanum, þar sem Brian kendi, og flutti
honum þau tíðindi, að „nú væri pabbi aftur
kominn í slæmt horf“.
Brian skildi, hvað hann átti við, og gékk
þegar áleiðis til kofans, þar sem faðir
drengsins átti heima. Hér var við drykkju-
skapinn að eiga, maðurinn var orðinn ræfill
af ofdrykkju; Brian hafði gjört sér alt far
um að koma honum á réttan kjöl; nú vissi
hann, að þessi vesalings maður mundi vera
að fram kominn. Hann var svo hjá drengn-
um, þangað til faðir hans var dáinn; að því
búnu gekk hann inn í kaffihús og drakk sér
eitt glas af heitri mjólk, tók sér bað og gekk
svo yfir í Digby-stræti.
Klukkurnar hringdu til kvöldguðsþjón-
ustu; Klara og Myrtle sátu um þessar mund-
ir úti í skóginum og hlustuðu líka á klukkna-
hljóminn. Hefði nú Brian líka vitað það!
Veitingahúsin voru opin; ungir menn og ung-
ar konur gengu fram hjá honum á leið til
kirkjunnar. Tunglið skein ofur rólega og
hlutdrægnislaust á kirkjufólkið og á þá, sem
voru úti að skemta sér, og á þá, sem sátu og
drukku á veitingahúsunum. Brian var gagn-
tekinn af hinni ævarandi baráttu milli ills og
góðs. Hvað var eiginlega öfugf í heiminum,
fyrst það var svo tiltölulega sjaldgæft, að
hið góða bæri fyrir augu manns, en hið illa
hefði hvarvetna yfirhöndina
Hurðin á nr. 102 í Digby-stræti stóð í hálfa
gátt. Brian gekk inn og drap á dymar að her-
berginu, þar sem hinn afdrifamikli viðburð-
ur gerðist kvöldið áður. Einhver svaráði
inni fyrir: „Komdu inn!“ þá sér hann hvav
gamall maður lotinn situr við eldinn; hami
var þreytulegur og niðurbeygður að sjá.
Giggles veik höfðinu við, bar hönd fyrir augu
sér og leit til Brians.
„Eg heiti Aden“, sagði Brian, og tók þeg-
ar til óspiltra málanna, „eg var hérna stadd-
ur í gær, þegar dóttir yðar —“.
„Eg veit það“, sagði Giggles hóglátlega,
„gjörið svo vel að fá yður sa;ti“.